Τα χέρια όλων μας είναι ήδη βαμμένα με αίμα.

Κάθε μέρα που περνάει και μια καινούρια φρικαλέα είδηση. Μια καινούρια κτηνωδία.
Κάθε μέρα που περνάει, αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν να είναι όλοι τόσο αναίσθητοι, τόσο αδιάφοροι, τόσο τυφλοί? Δεν έχω στο μυαλό μου μόνο τους καθ' επάγγελμα μισαλλόδοξους και τους κάθε λογής φασίστες . Κυρίως φρίττω με την μεγάλη, απαθή, αποχαυνωμένη και σιωπηρή πλειοψηφία της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης με κοντή μνήμη, για την οποία το Ολοκαύτωμα μετατράπηκε από καιρό σε κερδοφόρα τουριστική επιχείρηση.

Ζούμε κακές ιστορικές στιγμές. Ξαναζούμε την εποχή του μεσοπολέμου. Η ιστορία επαναλαμβάνεται πανομοιότυπη και κανενός δεν ιδρώνει το αυτί.
Ένα παγκόσμιο κράχ τότε. Μια διεθνής, προδιαγεγραμμένη- άν όχι προγραμματισμένη- οικονομική κρίση σήμερα.
Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι στο πρόσωπο των Εβραίων τότε. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στο στόχαστρο τώρα.
Αδυσώπητη προπαγάνδα με κάθε διαθέσιμο μέσο, σε συνδυασμό με λογοκρισία. Σήμερα αρκεί ο έλεγχος της τηλεόρασης και των εφημερίδων.
Άνοδος του φασισμού, ξενοφοβία, ρατσισμός, συντηρητική στροφή,καταστολή. Το 2009, αποθρασυμμένοι νοσταλγοί του Χίτλερ και του Μουσολίνι κατεβαίνουν στις εκλογές. Ο σκοταδισμός είναι και πάλι εδώ.

Η Ιταλία είναι μια χώρα στην οποία οι εξελίξεις είναι πολύ ενδεικτικές. Δυστυχώς, η αποκρουστική πολιτική πορεία της των τελευταίων ετών, γίνεται παράδειγμα προς μίμηση και ανοίγει την όρεξη στην εγχώρια εξουσία για επιβολή παρόμοιων αυταρχικών μέτρων - για την επιβολή της "τάξης και ασφάλειας" .
Ο οργιώδης Μπερλουσκόνι κερδίζει πέρσι για τρίτη φορά τις εθνικές εκλογές, αγκαλιά με τους ακροδεξιούς της Λέγκας του Βορά. Η Ρώμη μετά από δεκαπέντε χρόνια προοδευτικών δημοτικών αρχών, εκλέγει δήμαρχο τον Τζιάνι Αλεμάνο, προερχόμενο από το παλιό Ιταλικό νεοφασιστικό κίνημα MSI. Κερδίζει τις εκλογές υποσχόμενος να απελάσει 20.000 αλλοδαπούς και να "καθαρίσει" την πόλη. Με το που εκλέγεται, δηλώνει πως προτίθεται να οπλίσει την δημοτική αστυνομία. Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνιο του 2008, αντιδρά στην διοργάνωση του Gay pride της Ρώμης, θεωρώντας την επίδειξη της σεξουαλικής ταυτότητας "επιθετική και διόλου εποικοδομητική".
Στο μεταξύ, το καινούριο νομοσχέδιο για την μετανάστευση, επεξεργάζεται. Ο Μπερλουσκόνι ανακαλύπτει νέο εσωτερικό εχθρό στο πρόσωπο των Ρομά, πολλοί εκ των οποίων έχουν Ρουμανική καταγωγή. Συζητά την πρόθεση της κυβέρνησής του να προχωρήσει σε δακτυλοσκόπηση όλων των τσιγγάνων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, ανεξάρτητα από την διάπραξη ή όχι αδικήματος. Η Unisef, χλιαρά, δηλώνει απλώς σαστισμένη και ανήσυχη. Το καλοκαίρι του 2008, ένοπλοι κάτοικοι της Νάπολι, πυρπολούν τις σκηνές των τσιγγάνων. Σήμα κινδύνου από τη Διεθνή Αμνηστία. Απελάσεις, ξυλοδαρμοί και δολοφονίες Ρουμάνων μεταναστών, καταγράφονται ήδη από τα τέλη του 2007. Ειδικότερα στους Ρομά, ο Αλεμάνο επιφυλάσσει φέτος τον Φεβρουάριο μια έκπληξη. Επιβλέπει προσωπικά την κατεδάφιση τριάντα καταυλισμών τους, με πρόσχημα την εγκληματικότητα. Για τα αυξημένα κρούσματα βιασμών στην Ρώμη, η πρόταση του επίσης ακροδεξιού υπουργού Ρομπέρτο Καλντερόλι, είναι ο χειρουργικός ευνουχισμός των βιαστών-άλλη μια πρωτοποριακή ιδέα, που είχε για πρώτη φορά καταθέσει ο ίδιος, το 2005. Επόμενο μέτρο που συζητήθηκε σε πολλά δημοτικά διαμερίσματα της Ρώμης, ήταν οι αυτόνομες περιπολίες, οργανωμένες από ομάδες πολιτών. Αυτά βέβαια είναι ψύλλου πήδημα, μπροστά στις αποφάσεις του Καβαλιέρε να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους της Ιταλίας, για να εδραιώσει την τάξη. Η θύελλα αντιδράσεων, ακόμα και στους κόλπους των καραμπινιέρων, δεν πτόησε τον Ιταλό Πρωθυπουργό, που εφάρμοσε το μέτρο "δοκιμαστικά" για ένα έτος. Το πρόσφατο νομοσχέδιο για την μετανάστευση, αποκαλύπτει εντελώς τις απολυταρχικές διαθέσεις του Μπερλουσκόνι. Το πογκρόμ έχει βέβαια ξεκινήσει από την πρώτη εβδομάδα της θητείας της νέας Ιταλικής Κυβέρνησης . Με λογικές απαρτχάιντ, προσπαθούν από τον Οκτώβριο του 2008, να δημιουργήσουν τάξεις αποκλειστικά για παιδιά μεταναστών. Μετά τις αντιδράσεις Εκκλησίας, αντιπολίτευσης και τύπου, το μέτρο δεν μπαίνει σε λειτουργία. Αλλάζουν έτσι τον κανονισμό λειτουργίας των σχολείων, ώστε από το 2010 να εφαρμόζεται ποσόστωση, με μάξιμουμ για τα παιδιά των αλλοδαπών, το 30% επί του συνόλου των μαθητών ενός σχολείου.
Οι Ιταλοί γιατροί αντιδρούν, όταν καλούνται να "καρφώνουν" τους μετανάστες χωρίς άδεια παραμονής που ζητούν την βοήθειά τους. Οι δημόσιοι λειτουργοί υποχρεώνονται επίσης, να μετατραπούν σε καταδότες, άν αντιληφθούν "παράνομο μετανάστη". Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, εκφράζει την ανησυχία της για την κατάσταση στην Ιταλία. Μπαράζ ρατσιστικών μέτρων, γυρνούν τη χώρα 70 χρόνια πίσω. Στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατ΄ευφημισμό ονομάζονται κέντρα αρωγής, αυξημένα πρόστιμα, φυλάκιση επί μακρόν. Μετά από συμφωνία με τη Λιβύη, με κυνισμό εφαρμόζεται ήδη η απευθείας απέλαση και ο καταναγκαστικός επαναπατρισμός όσων επιχειρούν να μπούν στην Ιταλία διασχίζοντας την Μεσόγειο. Ακόμη και όσοι δικαιούνται πολιτικό ασύλο, δεν έχουν καν την ευκαιρία να αιτηθούν την χορήγησή του. Η Λιβύη, χώρα που δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης, φυλακίζει επίσης τους μετανάστες χωρίς άδεια παραμονής, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης-Νταχάου. Σύμφωνα με εφημερίδες της Νιγηρίας, κρατικοί αξιωματούχοι καταγγέλουν την Λιβύη για την εν ψυχρώ και με συνοπτικές διαδικασίες εκτέλεση, περίπου σαράντα ανθρώπων που επεχείρησαν να περάσουν στη χώρα, από τις αρχές Αυγούστου.


Κι άν όλα αυτά σε κάποιους φαίνονται πως συμβαίνουν σε άλλον πλανήτη, τα ίδια ακριβώς γίνονται εδώ και καιρό δίπλα μας, αλλά κλείνουμε τα μάτια, κατεβάζουμε το κεφάλι και σιωπούμε - κοιτάμε τη δουλειά μας.
ΛΑΟΣ: 7% . Οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, αγκαλιά με τα φιλαράκια τους των ΜΑΤ. Οι νεοναζί κατεβαίνουν στις εκλογές και ψηφίζονται από χιλιάδες. Ένοπλες συμμορίες ρατσιστών μεταμφιέζονται σε επιτροπές κατοίκων. Απαγορεύουν στα αλλοδαπά παιδάκια να παίζουν δίπλα στα ελληνάκια και κλείνουν ετσιθελικά τις δημόσιες παιδικές χαρές. Προπηλακίζουν καλλιτέχνες και απαγορεύουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, με την ανοχή της αστυνομίας. Επιτίθενται σε στέκια και καταλήψεις. Χειροβομβίδες πέφτουν στο κέντρο της Αθήνας, σε στέκια μεταναστών- όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Μπράβοι ποτίζουν βιτριόλι την μετανάστρια που τόλμησε να συνδικαλιστεί - η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο. Εξαθλιωμένοι άνθρωποι μένουν σε τρώγλες και άθλια κτίρια. Η λύση που βρίσκει το κράτος είναι να τους κυνηγήσει για να τους "σκουπίσει". Ο καταυλισμός των Αφγανών στην Πάτρα, όχι μόνο εκκενώνεται και καταστρέφεται, αλλά πυρπολείται από τις ίδιες τις "αρχές", που ακολουθούν τακτικές μαφίας. Ανήλικοι πρόσφυγες, έγκυες γυναίκες, μωρά, απάγονται και μεταφέρονται στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης της ντροπής. Εξευτελίζονται και κακοποιούνται, φυλακίζονται σα ζώα, χωρίς καμμία πρόσβαση όχι μόνο σε διερμηνείς και δικηγόρους, αλλά και σε τουαλέτα, νερό, τρόφιμα. Στην Πέτρου Ράλλη, οι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα, προσπαθώντας να κερδίσουν ένα μπακαλόχαρτο που θα τους εξασφαλίσει λίγες έστω μέρες ακόμα, παραμονή στην Ελλάδα. Στα ναρκοπέδια του Έβρου, δεκάδες οι άγνωστοι διαμελισμένοι νεκροί. Ο Πρωθυπουργός προβληματίζεται. Αναρωτιέται μήπως πρέπει να οπλίσει την δημοτική αστυνομία και τους σεκιουριτάδες. Στο μεταξύ, τα κανάλια και ο τύπος επικροτούν και επιβραβεύουν τις ομάδες πολιτοφυλάκων που περιπολούν μόνοι τους στις περιοχές τους, παρακολουθούν, ανακρίνουν ή και συλλαμβάνουν όποιον τους φανεί ύποπτος ή ξένος, αντικαθιστώντας αυτόκλητα αστυνομία, εισαγγελέα, δικαστή. Από την δεκαετία του 90 εξάλλου, οι Ελληνάρες συνήθιζαν να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Όπως τότε που ένα ολόκληρο χωριό απαγόρευσε την κυκλοφορία στους Αλβανούς, μετά τις 9 το βράδυ...


Δεν ήξεραν.
Δεν άκουσαν.
Δεν είδαν.

- Οι Γερμανοί πολίτες που ανέβασαν τους Εθνικοσοσιαλιστές στην εξουσία και οι Ιταλοί που ψήφισαν τους Φασίστες , την δεκαετία του ΄30.

Δεν πήραν χαμπάρι.
Δεν είχαν ιδέα...

-Για τα τάγματα εφόδου των ναζί και τους Μελανοχίτωνες του Μουσολίνι- Για τη ρατσιστική του νομοθεσία το ΄38 -Για τα γκέτο των Εβραίων- Για την νύχτα των κρυστάλλων-Για την γενοκτονία στο Άουσβιτς και το Μπούχενβαλντ- Για την εξόντωση των τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των διαφωνούντων, στα ίδια αυτά στρατόπεδα.

Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα.
Κανείς δεν είχε υποψιαστεί.
Όλοι ήταν αθώοι.
Όπως και σήμερα.








Τρείς βδομάδες βρίσκονταν στα νερά της Μεσογείου, εβδομηνταπέντε πρόσφυγες, χωρίς νερό και τρόφιμα, σε χαλασμένο σκάφος. Τρεις βδομάδες τους έβλεπαν τα πλοία που περνούσαν και ΚΑΝΕΝΑ δε σταμάτησε να τους περιμαζέψει. Άντρες, γυναίκες, μωρά. Πέθαναν ένας ένας, από πείνα κι από δίψα.
Ο παμπάλαιος ηθικός κανόνας και υποχρέωση του καπετάνιου, που όριζε τη διάσωση των ναυαγών, δεν υφίσταται πλέον. Κατασπαράχθηκε από τους νόμους της Ευρώπης-Φρούριο και την γενικευμένη απανθρωπιά.