Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Χριστουγεννιάτικο πάρτυ-bazaar για τις φυλακισμένες μητέρες και τα μωρά τους
Μην πείτε τέτοιες ώρες-τέτοια λόγια, γιατί όταν οι φυλακισμένοι προχωράνε σε αποχή συσσιτίου σε ένδειξη συμπαράστασης στον ξεσηκωμό της νεολαίας, η αλληλεγγύη πρέπει να είναι αμφίδρομη.
Το πάρτυ-μπαζάρ-τσιμπούσι που έχει προγραμματιστεί εδώ και καιρό, γίνεται αυτό το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Δεκέμβρη, στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης (Φωκίωνος Νέγρη 42).
Το Σάββατο το μπαζάρ θα αρχίσει γύρω στις 7.00΄το απόγευμα. Άν κάποιος θέλει να βοηθήσει στις ετοιμασίες μπορεί να έρθει νωρίτερα. Από τις 2.00΄- 3.00΄θα υπάρχει κόσμος στην Αγορά. Την Κυριακή, θα είναι ανοιχτά από το μεσημέρι.
Παιδιά άς είμαστε όλοι εκεί, όχι μόνο για να συναντηθούμε, αλλά κυρίως για να μαζευτούν ξανά χρήματα και πράγματα για τα παιδάκια που ζούν στις φυλακές και τις μητέρες τους.
Οι ανάγκες πάρα πολλές, όσες και οι τρόποι που μπορεί ο καθένας μας να βοηθήσει.
Κάθε προσφορά, μικρή ή μεγάλη, καλοδεχούμενη.
Βιβλία, παιχνίδια, πάνες, μπιμπερό για την επόμενη αποστολή στις φυλακές.
Ή ακόμα κόμιξ, κοσμήματα, φωτογραφίες, αντικείμενα, χριστουγεννιάτικα στολίδια για το bazaar.
Ή ένα κέικ, μια πίτα, ένα μπουκάλι κρασί, για το πάρτυ.
Άς το κοινοποιήσουμε μέσα απ΄τα μπλόγκ μας, ας το πούμε στους φίλους μας.
Άς προχωρήσουμε μόνοι μας σε κινήσεις πρακτικές και άμεσες, για να ανακουφίσουμε -κάπως-αυτούς τους ανθρώπους, που το κράτος με κάθε τρόπο προσπαθεί όχι να τους σωφρονήσει, αλλά μάλλον να τους εξοντώσει κι αυτούς και τα μωρά τους.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την τωρινή αλλά και τις προηγούμενες εκστρατείες, δέστε το ομαδικό μπλόγκ "Ξεblogαρισμα" και το Blog του Πανόπτη.
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Ίσως να μην είναι μόνο ο μπάτσος ο εχθρός...
Οι δρόμοι καζάνι που βράζει. το ίδιο και η blogόσφαιρα. Πηδάω από το ένα στο άλλο ποστ, προσπαθώντας να προλάβω να τα διαβάσω όλα. Αδύνατον. Κι αδύνατον να σχολιάσεις παντού.
Τσεκάρω συστηματικά τη Lucha Libre, τον Urban, την Athena, τον Αντίδραση, τον Ηνίοχο, τον Padrazo, τη Manetarius, το Yellow Kid, τον Habilis, τη Daria, τη Γαλαρία, το Jungle Report, ανακαλύπτω τον Harisheiz, την Ακανόνιστη, περνάω απ τον Inlovewithlife, τον Βιολόγο, τον Motorcycle Boy, το ελληνάκι, την Αόρατη Μελάνη, τα Ημερολόγια Ανάγνωσης, τον Κούλογλου, τον Τσιμιτάκη, διαβάζω το κείμενο της σουρρεαλιστικής ομάδας Αθήνας, το φωτογραφικό -και όχι μόνο- οδοιπορικό των arxedia-Media, συγνώμη ξεχνάω τα περισσότερα που έχω ήδη διαβάσει. Το μυαλό μου έχει γίνει χυλός από τις σκέψεις, τον θυμό και την αϋπνία.
Σήμερα, λόγω της γενικής απεργίας, στην τηλεόραση την πολιτική ανάλυση έχουν αναλάβει ο Παπανώτας, ο Αρναούτογλου και οι λοιποί των πρωινάδικων, με ολίγον από life-style και μαγειρική. Τραγικό. Μου φαίνεται αστείο, που την σοβαρότερη συζήτηση τελικά, την κάνει ο Κανάκης στο Ράδιο Αρβύλα(!). Κλείνω αηδιασμένος το κουτί. Δυστυχώς, για αδιευκρίνιστους λόγους, δεν μπορώ να ακούσω online ραδιόφωνο. Τα νεύρα μου.
Δεν είναι μόνο ο Καρατζαφέρης. Στην εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Θεοδωράκη, κι ο Στέφανος Μάνος παρότρυνε τον Καραμανλή στην αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων και προέτρεπε τον κόσμο να "κάτσει σπίτι του".
Χωρίς μεγάλη έκπληξη αλλά με μεγάλη ανησυχία, βλέπω την είδηση αυτή στο Βήμα . Ωστόσο δεν μπορώ να την επιβεβαιώσω από κανένα άλλο μέσο ώς τώρα.
Σε κάθε περίπτωση η χώρα ζεί ιστορικές στιγμές.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
City Riots
Σκόρπιες σκέψεις των τελευταίων 72 ωρών.
Ποιά είναι τα όρια της βίας? Είναι ίδια για όλους μας? Προφανώς όχι.
Μέχρι ποιό στάδιο της παρακάτω κλίμακας ανοχής στην βία ή την αντιβία, μπορούμε να φτάσουμε? Ποιές ενέργειες των διαδηλωτών μπορούμε να αποδεχτούμε ?
Να αγανακτήσουν δίκαια, αλλά καλύτερα να κάτσουν στα σπίτια τους .
Να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν, αλλά όχι και να κλείσουν τους δρόμους.
Να διαδηλώσουν ειρηνικά αλλά να μην προκαλούν.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν αυγά στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν πέτρες στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν, να πετάξουν πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους.
Να πετάξουν μολότωφ στους μπάτσους και να σπάσουν τα υπουργεία.
Να σπάσουν τα υπουργεία, τα κανάλια και να κάψουν τις τράπεζες.
Να σπάσουν και να κάψουν τα υπουργεία, τις τράπεζες, τα πολυκαταστήματα.
Να κάψουν το σύμπαν.
Να κάψουν το σύμπαν και τους μπάτσους μαζί.
Να κάψουν το σύμπαν, τους μπάτσους, τους υπουργούς και όποιον πάει να τους σταματήσει.
Είμαι σίγουρος: τα όρια ανοχής μας στις βίαιες αντιδράσεις, ανάλογα με τις συνθήκες μπορούν να γίνουν πολύ ρευστά .
----------------------------------------------------------------------
Τί ακριβώς σημαίνει για μας η λέξη εξέγερση?
Τί περιμένουμε να δούμε σε μια εξέγερση?
Ευγενείς ορδές συνειδητοποιημένων και διαβασμένων που πετώντας τριαντάφυλλα, κάνουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί? Ή μήπως -
Έξαλλους φτωχοδιάβολους, που δεν μελέτησαν ποτέ Μάρξ ή Κροπότκιν αλλά είναι οργισμένοι με όλους και με όλα και το μίσος τους δεν μπαίνει σε καλούπια?
Θα έλεγε κάποιος, πως η επανάσταση -άχ! τί βαρύγδουπη λέξη- κάποτε πίστευα στην ουτοπία, όχι πιά- σημαίνει να συμπορέυονται αγρότες-εργάτες-φοιτητές-νεολαίοι σε αυτήν.
Οι εξεγέρσεις όμως έχουν χαρακτήρα ταξικό και φέρνουν συχνά αντιμέτωπες τις κοινωνικές τάξεις.
Ο μεσοαστός θα βλέπει στραβά τα golden boys, κι ίσως αν του δινόταν η ευκαιρία, χωρίς να συλληφθεί, να τους έκαιγε το πολυτελές τους τζίπ. Με τον ίδιο τρόπο, η γενιά των 700, ίσως να στραβοκοιτάει τον δημόσιο υπάλληλο με τη σίγουρη θέση και μισθό.
Για βάλε τώρα στη θέση του εξεγερμένου τους πιο απελπισμένους, τους πιο λούμπεν, αυτούς που όλη η κοινωνία έχει πετάξει στα σκουπίδια της. Για ποιά αλληλεγγύη να μιλήσουμε? Ποιός είναι ο εχθρός για το χουλιγκάνι από τα Άνω Λιόσια, το άστεγο πρεζάκι, τον πάμφτωχο μετανάστη, τον εξεφτελισμένο άνεργο? Μήν είναι ο Χόντος, μην είναι η γκλαμουράτη καφετέρια, το δέντρο του Κακλαμάνη, εγώ μην είμαι με το ιδιόκτητο ακίνητό μου?
Τί είναι η εξέγερση τελικά? Ποιοί θα εξεγερθούν πρώτοι και ενάντια σε ποιούς?
------------------------------------------------------------------
Χτες βράδυ μιλάγαμε με την Ίνκο και μου είπε το αυτονόητο. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΚΑΤΑ. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε πιά τις ευθύνες στους προηγούμενους. Οι ευθύνες είναι εντελώς δικές μας κι είμαστε υπόλογοι απέναντι στα δεκαπεντάχρονα που διαδηλώνουν σήμερα.
------------------------------------------------------------------
Είδα στις ειδήσεις κοριτσάκια στο Σύνταγμα δεκαπέντε-δεκάξι ετών να πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ, με μια κίνηση στο κορμάκι τους τόσο παιδική, τόσο άβγαλτη, σαν να τα έβλεπες να παίζουν. Δεκατετράχρονο συνελήφθη με μολότωφ στην τσάντα.
Τί μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά?
---------------------------------------------------------------------------
Τον Μαρκάκη (τον πρώην Πρύτανη του Πολυτεχνείου ντε!), δεν τον πάω. Σήμερα όμως, αυτά που έλεγε στην τηλεόραση, ήταν κατα τη γνώμη μου σωστά. Αυτές οι ταραχές, δεν έχουν από πίσω τους τα "Εξάρχεια". Οι παραδοσιακοί κύκλοι των αναρχικών και αντιεξουσιαστών, προσπαθούν να σωφρονίσουν τους "μπαχαλάκηδες". Οι αναρχικοί θέλουν την κοινωνία δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Κι είναι αλήθεια. Άρα? Είναι προβοκάτορες αυτοί που κατακάψαν αδιακρίτως τα κέντρα των μεγάλων πόλεων, χτές τη νύχτα? Είναι τρελλοί? Είναι μήπως έφηβοι, απλά λυσσασμένοι από οργή?
--------------------------------------------------------------------
Αυτός ο καραγκιόζης ο Γεωργίου, είναι κλωνοποιημένος και βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλα τα πάνελ?
-------------------------------------------------------------------
Όλοι μιλάνε για "γνωστούς-άγνωστους" που τους ξέρει η αστυνομία τόσα χρόνια και γιατί δεν τους πιάνει. Για όνομα του Θεού! Άν οι άνθρωποι των βίαιων ενεργειών ήταν τόσες δεκαετίες τα ίδια πρόσωπα, σήμερα θα έπρεπε να κατεβαίνουν στις πορείες με το Πί. Η δεξαμενή των αγανακτισμένων είναι αενάως τροφοδοτούμενη με καινούριους νέους που τά χουν πάρει στο κρανίο και θέλουν να διαλύσουν τα πάντα για να ξεκινήσουν τα πάντα απ΄το μηδέν.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Πολλή κουβέντα γίνεται και για το πλιάτσικο στα καταστήματα. Μήπως νομίζουμε πως δεν έγινε πλιάτσικο στις ταραχές του 2005 στο Argenteuil και τα άλλα τα Γαλλικά Προάστια? Μήπως δεν έγιναν λεηλασίες καταστημάτων στην Αργεντινή της οικονομικής κρίσης του 2001? Στην εξέγερση των μαύρων στο Λος Άντζελες το 1992? Δε λέω πως το επικροτώ ή πως θα τό κανα, αλλά πως το καταλαβαίνω.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα αυτήν την περιγραφή, για τα γεγονότα στο Ηράκλειο της Κρήτης- μια πόλη που την έχω ζήσει καλά και ξέρω τις πληγές της- και επιβεβαιώνεται η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για την κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή...
----------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα κι αυτήν την ευστοχότατη ανάλυση. Άριστη.
Ποιά είναι τα όρια της βίας? Είναι ίδια για όλους μας? Προφανώς όχι.
Μέχρι ποιό στάδιο της παρακάτω κλίμακας ανοχής στην βία ή την αντιβία, μπορούμε να φτάσουμε? Ποιές ενέργειες των διαδηλωτών μπορούμε να αποδεχτούμε ?
Να αγανακτήσουν δίκαια, αλλά καλύτερα να κάτσουν στα σπίτια τους .
Να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν, αλλά όχι και να κλείσουν τους δρόμους.
Να διαδηλώσουν ειρηνικά αλλά να μην προκαλούν.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν αυγά στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν πέτρες στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν, να πετάξουν πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους.
Να πετάξουν μολότωφ στους μπάτσους και να σπάσουν τα υπουργεία.
Να σπάσουν τα υπουργεία, τα κανάλια και να κάψουν τις τράπεζες.
Να σπάσουν και να κάψουν τα υπουργεία, τις τράπεζες, τα πολυκαταστήματα.
Να κάψουν το σύμπαν.
Να κάψουν το σύμπαν και τους μπάτσους μαζί.
Να κάψουν το σύμπαν, τους μπάτσους, τους υπουργούς και όποιον πάει να τους σταματήσει.
Είμαι σίγουρος: τα όρια ανοχής μας στις βίαιες αντιδράσεις, ανάλογα με τις συνθήκες μπορούν να γίνουν πολύ ρευστά .
----------------------------------------------------------------------
Τί ακριβώς σημαίνει για μας η λέξη εξέγερση?
Τί περιμένουμε να δούμε σε μια εξέγερση?
Ευγενείς ορδές συνειδητοποιημένων και διαβασμένων που πετώντας τριαντάφυλλα, κάνουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί? Ή μήπως -
Έξαλλους φτωχοδιάβολους, που δεν μελέτησαν ποτέ Μάρξ ή Κροπότκιν αλλά είναι οργισμένοι με όλους και με όλα και το μίσος τους δεν μπαίνει σε καλούπια?
Θα έλεγε κάποιος, πως η επανάσταση -άχ! τί βαρύγδουπη λέξη- κάποτε πίστευα στην ουτοπία, όχι πιά- σημαίνει να συμπορέυονται αγρότες-εργάτες-φοιτητές-νεολαίοι σε αυτήν.
Οι εξεγέρσεις όμως έχουν χαρακτήρα ταξικό και φέρνουν συχνά αντιμέτωπες τις κοινωνικές τάξεις.
Ο μεσοαστός θα βλέπει στραβά τα golden boys, κι ίσως αν του δινόταν η ευκαιρία, χωρίς να συλληφθεί, να τους έκαιγε το πολυτελές τους τζίπ. Με τον ίδιο τρόπο, η γενιά των 700, ίσως να στραβοκοιτάει τον δημόσιο υπάλληλο με τη σίγουρη θέση και μισθό.
Για βάλε τώρα στη θέση του εξεγερμένου τους πιο απελπισμένους, τους πιο λούμπεν, αυτούς που όλη η κοινωνία έχει πετάξει στα σκουπίδια της. Για ποιά αλληλεγγύη να μιλήσουμε? Ποιός είναι ο εχθρός για το χουλιγκάνι από τα Άνω Λιόσια, το άστεγο πρεζάκι, τον πάμφτωχο μετανάστη, τον εξεφτελισμένο άνεργο? Μήν είναι ο Χόντος, μην είναι η γκλαμουράτη καφετέρια, το δέντρο του Κακλαμάνη, εγώ μην είμαι με το ιδιόκτητο ακίνητό μου?
Τί είναι η εξέγερση τελικά? Ποιοί θα εξεγερθούν πρώτοι και ενάντια σε ποιούς?
------------------------------------------------------------------
Χτες βράδυ μιλάγαμε με την Ίνκο και μου είπε το αυτονόητο. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΚΑΤΑ. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε πιά τις ευθύνες στους προηγούμενους. Οι ευθύνες είναι εντελώς δικές μας κι είμαστε υπόλογοι απέναντι στα δεκαπεντάχρονα που διαδηλώνουν σήμερα.
------------------------------------------------------------------
Είδα στις ειδήσεις κοριτσάκια στο Σύνταγμα δεκαπέντε-δεκάξι ετών να πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ, με μια κίνηση στο κορμάκι τους τόσο παιδική, τόσο άβγαλτη, σαν να τα έβλεπες να παίζουν. Δεκατετράχρονο συνελήφθη με μολότωφ στην τσάντα.
Τί μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά?
---------------------------------------------------------------------------
Τον Μαρκάκη (τον πρώην Πρύτανη του Πολυτεχνείου ντε!), δεν τον πάω. Σήμερα όμως, αυτά που έλεγε στην τηλεόραση, ήταν κατα τη γνώμη μου σωστά. Αυτές οι ταραχές, δεν έχουν από πίσω τους τα "Εξάρχεια". Οι παραδοσιακοί κύκλοι των αναρχικών και αντιεξουσιαστών, προσπαθούν να σωφρονίσουν τους "μπαχαλάκηδες". Οι αναρχικοί θέλουν την κοινωνία δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Κι είναι αλήθεια. Άρα? Είναι προβοκάτορες αυτοί που κατακάψαν αδιακρίτως τα κέντρα των μεγάλων πόλεων, χτές τη νύχτα? Είναι τρελλοί? Είναι μήπως έφηβοι, απλά λυσσασμένοι από οργή?
--------------------------------------------------------------------
Αυτός ο καραγκιόζης ο Γεωργίου, είναι κλωνοποιημένος και βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλα τα πάνελ?
-------------------------------------------------------------------
Όλοι μιλάνε για "γνωστούς-άγνωστους" που τους ξέρει η αστυνομία τόσα χρόνια και γιατί δεν τους πιάνει. Για όνομα του Θεού! Άν οι άνθρωποι των βίαιων ενεργειών ήταν τόσες δεκαετίες τα ίδια πρόσωπα, σήμερα θα έπρεπε να κατεβαίνουν στις πορείες με το Πί. Η δεξαμενή των αγανακτισμένων είναι αενάως τροφοδοτούμενη με καινούριους νέους που τά χουν πάρει στο κρανίο και θέλουν να διαλύσουν τα πάντα για να ξεκινήσουν τα πάντα απ΄το μηδέν.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Πολλή κουβέντα γίνεται και για το πλιάτσικο στα καταστήματα. Μήπως νομίζουμε πως δεν έγινε πλιάτσικο στις ταραχές του 2005 στο Argenteuil και τα άλλα τα Γαλλικά Προάστια? Μήπως δεν έγιναν λεηλασίες καταστημάτων στην Αργεντινή της οικονομικής κρίσης του 2001? Στην εξέγερση των μαύρων στο Λος Άντζελες το 1992? Δε λέω πως το επικροτώ ή πως θα τό κανα, αλλά πως το καταλαβαίνω.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα αυτήν την περιγραφή, για τα γεγονότα στο Ηράκλειο της Κρήτης- μια πόλη που την έχω ζήσει καλά και ξέρω τις πληγές της- και επιβεβαιώνεται η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για την κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή...
----------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα κι αυτήν την ευστοχότατη ανάλυση. Άριστη.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Σύντομο ανέκδοτο: Αμυνόμενη Αστυνομία
Το ψέμα
"....Η αστυνομία έχει ως σκοπό να είναι δίπλα στον πολίτη. Οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό το οποίο μάλιστα έχει αυτή την κατάληξη όχι απλώς είναι καταδικαστέο, είναι πέρα και έξω από τη λογική της αστυνομίας σύμφωνα με το κράτος δικαίου και σύμφωνα με την αποστολή της. .....Και είμαστε υποχρεωμένοι, και είναι υποχρεωμένη και η ελληνική αστυνομία και στον τομέα αυτόν, να πράξει αυτό το οποίο είναι έργο της, δηλαδή να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη, πάντοτε όμως με πρώτο γνώμονα, την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Και θα το πράξει και τώρα, ΑΜΥΝΟΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΤΕ, χωρίς να επιτεθεί σε κανένα. Το λέω αυτό εν όψει και των διαδηλώσεων που θα γίνουν και οι οποίες μπορεί και πρέπει να γίνουν-είναι το απόλυτο δικαίωμα του καθενός να διαδηλώνει και να διαδηλώνει υπερασπιζόμενος τις ιδέες του και τις αρχές του..."Προκόπης Παυλόπουλος
Υπουργός Εσωτερικών
Τηλεοπτικό Διάγγελμα 7/12/2008
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι
Η ώρα είναι μία το βράδυ. Μόλις γυρίσαμε απ΄τα επείγοντα του νοσοκομείου, με διεγνωσμένη μια βαρβάτη τενοντίτιδα. Με ένα μόνο χέρι και το άλλο μπανταρισμένο, πλένω τα ωραία πιάτα απ΄το "καλό" σερβίτσιο και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα στο σπίτι. Σήμερα είχαμε διπλή γιορτή και τραπέζι. Το μωρό αποκοιμήθηκε επιτέλους.
Στο βάθος ακούγεται η τηλεόραση που ξέμεινε αναμμένη. "Μετά τον θανάσιμο τραυματισμό δεκαπεντάχρονου , εκτεταμένα επεισόδια έχουν ξεσπάσει στο κέντρο της Αθήνας...". Αφήνω το πατσαβούρι που κρατάω και πάω σαν υπνωτισμένος προς το κουτί. Δείχνει πλάνα αρχείου από μπάχαλα και δηλώσεις υπουργών. Μένω άφωνος, παγωμένος. Φρικάρω.
Μπαίνω στο Indymedia και διαβάζω για το συμβάν. Ο κόσμος είναι έξαλλος και κατεβαίνει στο κέντρο. Αυθόρμητες μεταμεσονύκτιες διαδηλώσεις γίνονται ήδη σε διάφορες πόλεις. Καταλήψεις στη Νομική, το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ. Θυμώνω, θυμώνω, τα παίρνω στο κρανίο, τ΄αυτιά μου καίνε απ΄την οργή μου.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κάνω ένα τσιγάρο. Κάνω ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο.
Μού΄ρχεται να κλαίω. Πρίν λίγα χρόνια, σε δέκα λεπτά μέσα, θά μουνα στο δρόμο για το κέντρο. Νιώθω εγκλωβισμένος. Απ΄το παραλυμένο χέρι μου, τις σκουριασμένες μου κλειδώσεις, τα ανεπαρκή πνευμόνια μου, τα σαράντα μου χρόνια που βαραίνουν σα βαρίδια από μολύβι στα πόδια μου. Εγκλωβισμένος κι απ΄τις πορσελάνες και τα κρυστάλλινα ποτήρια μου, που με τόση σπουδή πριν από λίγα λεπτά προσπαθούσα να κάνω να αστράψουν. Τόσο ανούσια, τόσο μικροαστικά, τόσο πολύ άλλαξα τη ζωή μου.
Μια μάνα μόλις έχασε το έφηβο παιδί της απ΄το χέρι ενός κομπλεξικού καργιόλη.
Βρωμιάρη, μουνόπανο, σα να σε ακούω να κοκορεύεσαι παλιοαρχίδι, στους άλλους τους κτηνανθρωπους του συναφιού σου: " Δε με ξέρεις καλά εμένα ρε! Εγώ είμαι τρελλός! Άμα μου τη βαρέσει, τους την άναψα!" Και για να αποδείξεις τη μαγκιά σου, έβγαλες το όπλο και πυροβόλησες κατάστηθα ένα παιδάκι δεκαπέντε χρονών, επειδή σου την είπε.
Πόσο θα πληρώσεις το φόνο? Θα τη βγάλεις φτηνά και το ξέρεις. Αυτά τα φονικά γίνονται με τις ευλογίες και των υπουργείων και των δικαστηρίων σας.
Μήπως πλήρωσε ο Μελίστας για τον Μιχάλη? Μήπως πλήρωσαν οι δολοφόνοι του Μαραγκάκη? Πεντέμισι χρόνια με αναστολή νομίζω φάγανε. Τώρα είναι ελεύθεροι.
Τον θυμάμαι τον Μιχάλη. Σήμερα θά ταν σχεδόν στην ηλικία μου. Δεν τον ήξερα, αλλά τον θυμάμαι. Ήταν πολύ της μόδας στα φρικιά εκείνη την εποχή, τα ασπρόμαυρα καρώ πουκάμισα, σαν αυτό που φόραγε την τελευταία του νύχτα της 17 Νοέμβρη του ΄85. Είχα κι εγώ ένα τέτοιο και το φόραγα εκείνο το βράδυ, όπως και τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα που κοζαριζόμασταν μεταξύ μας και γουστάραμε λόγω της κοινής ενδυματολογικής μας άποψης. Ήταν μιά από τις πρώτες πορείες που πήγαινα. Έγιναν κάτι σπασίματα στο Χίλτον, πέσανε μερικά μπουκάλια, δακρυγόνα, τρεξίδι, σκαπουλάρισμα, γύρισα σπίτι. Την άλλη μέρα τον είδα στις εφημερίδες με το αίμα να ανθίζει γύρω απ΄το κεφάλι του, τα μάτια μισάνοιχτα, τόσο ωραίος, τόσο παιδί, τόσο κρίμα.
Η εικόνα μου καρφώθηκε στο κρανίο. Είναι αυτές οι ξένες φωτογράφιες που γίνονται πιά τόσο δικές σου, σα να τις τράβηξες εσύ, σα να ήσουν εκεί δίπλα, σα να ήταν δικός σου αυτός ο άγνωστος νεκρός των δεκαπέντε χρόνων, που θα μείνει για πάντα δεκαπέντε χρονών, που ποτέ δε θα γίνει σαράντα, που στοίχειωσε για πάντα τη ζωή σου.
Ο γνωστός σου-άγνωστος.
Τώρα που βγήκα στο μπαλκόνι, είδα τον εαυτό μου, με το παλιό καλό ασπρόμαυρο πουκάμισο, με μάτια κόκκινα που πέταγαν φωτιές να μου ουρλιάζει: "όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε απ΄τα κλουβιά σας". Κι ύστερα ντροπιάστηκα, γιατί σήμερα το βράδυ έμεινα στο κλουβί μου, αγκαλιά με τις χιλιάδες δικαιολογίες μου, σα φοβισμένο ανθρωπάκι, που οργίζεται αλλά σταμάτησε να φωνάζει.
Όμως το θέμα δεν είμαι εγώ κι οι ενοχές μου.
Το θέμα είναι η καταστολή και πόσο τη συνηθίσαμε. Είναι οι μπάτσοι που σκοτώνουν αδιακρίτως για ψύλλου πήδημα. Είναι η μάνα του Μιχάλη, του Ηρακλή, του Αλέξη.
Στην Κατάληψη του Πολυτεχνείου το ΄90, για την αθώωση του Μελίστα, κυκλοφορούσε ένα χειροποίητο αφισάκι που έλεγε κάτι τέτοιο :
"Φάε μωρό μου το φαϊ σου για να μεγαλώσεις, κι όταν θα γίνεις δεκαπέντε χρονών, κανένας κωλομπάτσος δε θα σε πυροβολήσει, γιατί θα του ΚΟΨΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ" .
Άν πίστευα σε μετά θάνατον ζωή, θα ευχόμουν στον Αλέξη να πάει σε ένα μέρος χωρίς ανθρωποφύλακες και εξουσίες.
Αλλά δεν πιστεύω.
Στο βάθος ακούγεται η τηλεόραση που ξέμεινε αναμμένη. "Μετά τον θανάσιμο τραυματισμό δεκαπεντάχρονου , εκτεταμένα επεισόδια έχουν ξεσπάσει στο κέντρο της Αθήνας...". Αφήνω το πατσαβούρι που κρατάω και πάω σαν υπνωτισμένος προς το κουτί. Δείχνει πλάνα αρχείου από μπάχαλα και δηλώσεις υπουργών. Μένω άφωνος, παγωμένος. Φρικάρω.
Μπαίνω στο Indymedia και διαβάζω για το συμβάν. Ο κόσμος είναι έξαλλος και κατεβαίνει στο κέντρο. Αυθόρμητες μεταμεσονύκτιες διαδηλώσεις γίνονται ήδη σε διάφορες πόλεις. Καταλήψεις στη Νομική, το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ. Θυμώνω, θυμώνω, τα παίρνω στο κρανίο, τ΄αυτιά μου καίνε απ΄την οργή μου.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κάνω ένα τσιγάρο. Κάνω ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο.
Μού΄ρχεται να κλαίω. Πρίν λίγα χρόνια, σε δέκα λεπτά μέσα, θά μουνα στο δρόμο για το κέντρο. Νιώθω εγκλωβισμένος. Απ΄το παραλυμένο χέρι μου, τις σκουριασμένες μου κλειδώσεις, τα ανεπαρκή πνευμόνια μου, τα σαράντα μου χρόνια που βαραίνουν σα βαρίδια από μολύβι στα πόδια μου. Εγκλωβισμένος κι απ΄τις πορσελάνες και τα κρυστάλλινα ποτήρια μου, που με τόση σπουδή πριν από λίγα λεπτά προσπαθούσα να κάνω να αστράψουν. Τόσο ανούσια, τόσο μικροαστικά, τόσο πολύ άλλαξα τη ζωή μου.
Μια μάνα μόλις έχασε το έφηβο παιδί της απ΄το χέρι ενός κομπλεξικού καργιόλη.
Βρωμιάρη, μουνόπανο, σα να σε ακούω να κοκορεύεσαι παλιοαρχίδι, στους άλλους τους κτηνανθρωπους του συναφιού σου: " Δε με ξέρεις καλά εμένα ρε! Εγώ είμαι τρελλός! Άμα μου τη βαρέσει, τους την άναψα!" Και για να αποδείξεις τη μαγκιά σου, έβγαλες το όπλο και πυροβόλησες κατάστηθα ένα παιδάκι δεκαπέντε χρονών, επειδή σου την είπε.
Πόσο θα πληρώσεις το φόνο? Θα τη βγάλεις φτηνά και το ξέρεις. Αυτά τα φονικά γίνονται με τις ευλογίες και των υπουργείων και των δικαστηρίων σας.
Μήπως πλήρωσε ο Μελίστας για τον Μιχάλη? Μήπως πλήρωσαν οι δολοφόνοι του Μαραγκάκη? Πεντέμισι χρόνια με αναστολή νομίζω φάγανε. Τώρα είναι ελεύθεροι.
Τον θυμάμαι τον Μιχάλη. Σήμερα θά ταν σχεδόν στην ηλικία μου. Δεν τον ήξερα, αλλά τον θυμάμαι. Ήταν πολύ της μόδας στα φρικιά εκείνη την εποχή, τα ασπρόμαυρα καρώ πουκάμισα, σαν αυτό που φόραγε την τελευταία του νύχτα της 17 Νοέμβρη του ΄85. Είχα κι εγώ ένα τέτοιο και το φόραγα εκείνο το βράδυ, όπως και τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα που κοζαριζόμασταν μεταξύ μας και γουστάραμε λόγω της κοινής ενδυματολογικής μας άποψης. Ήταν μιά από τις πρώτες πορείες που πήγαινα. Έγιναν κάτι σπασίματα στο Χίλτον, πέσανε μερικά μπουκάλια, δακρυγόνα, τρεξίδι, σκαπουλάρισμα, γύρισα σπίτι. Την άλλη μέρα τον είδα στις εφημερίδες με το αίμα να ανθίζει γύρω απ΄το κεφάλι του, τα μάτια μισάνοιχτα, τόσο ωραίος, τόσο παιδί, τόσο κρίμα.
Η εικόνα μου καρφώθηκε στο κρανίο. Είναι αυτές οι ξένες φωτογράφιες που γίνονται πιά τόσο δικές σου, σα να τις τράβηξες εσύ, σα να ήσουν εκεί δίπλα, σα να ήταν δικός σου αυτός ο άγνωστος νεκρός των δεκαπέντε χρόνων, που θα μείνει για πάντα δεκαπέντε χρονών, που ποτέ δε θα γίνει σαράντα, που στοίχειωσε για πάντα τη ζωή σου.
Ο γνωστός σου-άγνωστος.
Τώρα που βγήκα στο μπαλκόνι, είδα τον εαυτό μου, με το παλιό καλό ασπρόμαυρο πουκάμισο, με μάτια κόκκινα που πέταγαν φωτιές να μου ουρλιάζει: "όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε απ΄τα κλουβιά σας". Κι ύστερα ντροπιάστηκα, γιατί σήμερα το βράδυ έμεινα στο κλουβί μου, αγκαλιά με τις χιλιάδες δικαιολογίες μου, σα φοβισμένο ανθρωπάκι, που οργίζεται αλλά σταμάτησε να φωνάζει.
Όμως το θέμα δεν είμαι εγώ κι οι ενοχές μου.
Το θέμα είναι η καταστολή και πόσο τη συνηθίσαμε. Είναι οι μπάτσοι που σκοτώνουν αδιακρίτως για ψύλλου πήδημα. Είναι η μάνα του Μιχάλη, του Ηρακλή, του Αλέξη.
Στην Κατάληψη του Πολυτεχνείου το ΄90, για την αθώωση του Μελίστα, κυκλοφορούσε ένα χειροποίητο αφισάκι που έλεγε κάτι τέτοιο :
"Φάε μωρό μου το φαϊ σου για να μεγαλώσεις, κι όταν θα γίνεις δεκαπέντε χρονών, κανένας κωλομπάτσος δε θα σε πυροβολήσει, γιατί θα του ΚΟΨΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ" .
Άν πίστευα σε μετά θάνατον ζωή, θα ευχόμουν στον Αλέξη να πάει σε ένα μέρος χωρίς ανθρωποφύλακες και εξουσίες.
Αλλά δεν πιστεύω.
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
0 έως 3 στη φυλακή - Για να μην ξεχνιόμαστε...
Αντιγράφω από το ξεμπλογκάρισμα το δελτίο τύπου της ομάδας "Artika" ...
"0 έως 3 στη φυλακή" ...
μια performance της ομάδας Artika σε συνεργασία με την εικαστικό Αντιγόνη Πασίδη με αφορμή την παρουσίαση της παράστασης "Ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος" στα παιδιά και τις έγκλειστες μητέρες τους στις φυλακές στον Ελαιώνα της Θήβας.
μια performance της ομάδας Artika σε συνεργασία με την εικαστικό Αντιγόνη Πασίδη με αφορμή την παρουσίαση της παράστασης "Ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος" στα παιδιά και τις έγκλειστες μητέρες τους στις φυλακές στον Ελαιώνα της Θήβας.
Στις 9 Ιουλίου 2008 η Artika παρουσίασε τη θεατρική παράσταση για παιδιά βρεφικής ηλικίας "Ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος" στο παράρτημα μητέρων, στις φυλακές της Θήβας. Η παράσταση αυτή στάθηκε αφορμή για να μάθουμε για ένα γεγονός που αν και αποτελεί πραγματικότητα λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν: παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν με τις έγκλειστες μητέρες τους μέχρι την ηλικία των 3 ετών στις φυλακές...
Όταν ακούς αυτή την πληροφορία χρειάζεται χρόνος για να ανασυντάξεις τις σκέψεις σου... και μετά από λίγο οι σκέψεις σε κατακλύζουν...
Στην performance αυτή προσπαθούμε να μιλήσουμε για το κατά πόσο γνωρίζουμε μόνο αυτά που θέλουμε να γνωρίζουμε και κατά πόσο αυτό που ξέρουμε ταυτίζεται με αυτό που βλέπουμε, ή μάλλον με αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Έτσι, ίσως μπορέσουμε να δούμε ένα κομμάτι της πραγματικότητας που αποτελείται από τέτοιου είδους "απόβλητες" αλήθειες.
... Στο θέατρο Kinky Kong , από 28-30 Οκτωβρίου στις 9μ.μ.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Κρατήσεις στο 6973 984420
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Γεννηθήτω...
Να μαστε πάλι εδώ, σχεδόν δυό μήνες μετά την τελευταία μου ανάρτηση, με ποστ ασυνάρτητον, αλλοπρόσαλλον και βεβιασμένον…Ζητώ εκ των προτέρων την κατανόησή σας καλοί μου ιντερνετικοί φίλοι.
Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, είναι ο «Εξολοθρευτής». Και μάλιστα περισσότερο από το Νο 1, αγαπώ το «Terminator 2». Και εξηγούμαι. Δεν είναι μόνο το στόρυ που μου φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά κυρίως με καθηλώνει η συνταρακτική περσόνα της Linda Hamilton . Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει είναι –σας θυμίζω- η Sarah Connor. Η Απόλυτη Γυναίκα και ο Ορισμός της Μάνας. Από την πρώτη στιγμή συναρπάστηκα από τη Sarah Connor. Για χρόνια ήταν το ίνδαλμά μου.
Τσαμπουκαλεμένη, δυνατή, άγρια, μάχιμη κι ετοιμοπόλεμη, η μόνη διαυγής μέσα σ΄έναν απάνθρωπο κόσμο που την θεωρεί τρελλή . Αυτή η πανέμορφη τύπισσα, αναθρέφει το παιδί της, με μία μόνο σκέψη : Να το κάνει ικανό να επιβιώσει, όταν έρθει η αναπόφευκτη στιγμή της σύγκρουσης με τις Μηχανές. Δεν το μαθαίνει πιάνο και γαλλικά, αλλά χακεριές και χειρισμό όπλων.
Cut-
Σ΄όλη μου τη ζωή, αγαπούσα πολύ τα παιδιά – των άλλων.
Ήμουν κάθετα αντίθετος με τη σκέψη να κάνω δικό μου παιδί.
Οι λόγοι πολλοί. Τους περισσότερους εξακολουθώ να τους θεωρώ και σήμερα σωστούς, με έναν παράξενο και οξύμωρο τρόπο. Βασικά μου επιχειρήματα πχ ήταν: Μπορώ να προσομοιάσω τον Άνθρωπο μόνο με κάποιο είδος θανατηφόρου μύκητα, που εξαπλώνεται ραγδαία και καταστρέφει τον πλανήτη - κάποτε αυτό πρέπει να σταματήσει και η ανθρωπότητα να εξαφανιστεί για το καλό της Γής. - Είμαστε ήδη πολλοί. - Άν θέλει κανείς παιδιά, μπορεί να υιοθετήσει κάποιο από τα τόσα ορφανά, αντί να προσπαθεί εγωιστικά να αναπαράξει τον εαυτό του. – Δε θέλω δεσμεύσεις στη ζωή μου. – Σε τί κόσμο θα φέρω ένα παιδί? Δεν έχω δικαίωμα να το γεννήσω σ΄αυτόν τον κωλόκοσμο- κ.ο.κ
Cut-
Αυτά όλα τα λες, όταν έχεις την επιλογή. ( Μπορώ αλλά δε θέλω να κάνω παιδιά .)
Αν ένα πρωί ξυπνήσεις και για χι-ψι λόγους καταλάβεις πως έχασες το τραίνο και η επιλογή γίνεται εκ των πραγμάτων απαγόρευση, τότε τρως το φλάς.
Και θέλεις να νιώσεις την εμπειρία, αυτού που τόσες δεκαετίες σε άφηνε αδιάφορο.
Cut-
Άρχισα λοιπόν κι εγώ, κατά την προσφιλή μου συνηθεια, να συλλέγω επιχειρήματα ενάντια στα μέχρι πρότινος πιστεύω μου.
Στο «Seven», η Γκουίνεθ Παλτρόου, ρωτάει κάποια στιγμή τον ηλικιωμένο και άτεκνο συνάδελφο του άντρα της, αν σκέφτηκε ποτέ να αποκτήσει παιδιά.
Αυτός της απαντάει πως αποφάσισε να μη φέρει στη ζωή ένα αθώο πλάσμα σε έναν τέτοιο σκοτεινό και άρρωστο κόσμο και καταλήγει « Ξέρω σήμερα πως πήρα την σωστή απόφαση, αλλά κάθε μέρα εύχομαι να είχα αποφασίσει διαφορετικά»…
Ύστερα έβαζα δυνατά το «Satan» των Orbital και άκουγα την εισαγωγή.
«A funny thing about Regret is, that is better to regret something you have done, than something you haven’t…»
Και μετά, ήταν και η φίλη μου η Ζ., που επέμενε στις μακροσκελείς συζητήσεις μας, πως ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος μαλάκες που αναπαράγονται, πρέπει να φτιάξουμε ανθρωπάκια που θα αντιστέκονται και θα κάνουν το καλό για τον πλανήτη και τη ζωή εν γένει.
Cut-
Έτσι ξαναγυρνάω στη Σάρα Κόννορ, το πρότυπό μου.
Αυτό το μωρό που γεννήθηκε πριν λίγες μέρες, ήταν απ΄την αρχή, από τόσο δα μικρούλι εμβρυάκι, μαχητικό και αποφασισμένο να ζήσει. Ξεκάθαρα πράγματα.
Πέρασε χίλια δυό, αλλά δεν πτοήθηκε.
Με κοιτάει με τα όμορφα ματάκια του κι εγώ σκέφτομαι όσα θέλω να του μάθω για να καταφέρει να επιβιώσει στους βάρβαρους καιρούς μας.
Η Athena με κάλεσε πριν κάμποσες εβδομάδες στο καταπληκτικό παιχνίδι, «πως φαντάζεσαι τον κόσμο το 2058». Έστω και καθυστερημένα, απαντάω τώρα.
Το μωρό μου θα είναι ήδη 50 χρονών και εγώ μάλλον θα είμαι μια χούφτα τέφρα σκορπισμένη στην θάλασσα .
Η θάλασσα. Θα έχει ανεβάσει τη στάθμη της, γιατί θα χουν λιώσει κι άλλο οι πάγοι. Η θερμοκρασία θα χει εκτιναχθεί στα ύψη . Στις μεγαλουπόλεις θα ζούν όλοι σε γυάλινα, άσχημα κτίρια με τα κλιματιστικά στο φουλ. Τα δάση θα ναι λιγοστά – εξαφανισμένα από τις πυρκαγιές. Το νερό θα είναι είδος πολυτελείας των δυτικών.
Πρέπει να της μάθω τεχνικές επιβίωσης. Να σκληραγωγηθεί σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Να μπορεί να σκαρφαλώνει βουνά, να κολυμπάει σαν ψαράκι, να στήνει τη σκηνή της στα χιόνια, να βρίσκει τροφή και νερό στην ξηρασία, να προσανατολίζεται με τα αστέρια.
Οι τροφές θα είναι μεταλλαγμένες , άρρωστες ή πλαστικές.
Πρέπει να της μάθω τα φυτά και τα δέντρα, πώς καλλιεργείς τη γή, πώς συλλέγεις τους καρπούς.
Πολλά ήδη ζώων θα χουν εκλείψει. Θλίβομαι ήδη, για τα αγαπημένα αρκουδάκια, τα πάντα…
Πρέπει να της γνωρίσω τα ζώα. Να μην τα φοβάται, να τα προστατεύει και να τα αγαπάει.
Το αυγό του φιδιού που από τώρα εκκολάπτεται, θα έχει σκάσει. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα είναι στο απόγειό τους. Κράτη φρούρια και απ έξω στρατιές προσφύγων και εξαθλιωμένων που θα αγωνίζονται για μια θέση στις χώρες της εικονικής επαγγελίας.
Πρέπει να της διδάξω έμπρακτα τι σημαίνει αλληλεγγύη. Δύσκολο έργο.
Η καταστολή θα έχει αγγίξει Οργουελιανά επίπεδα. Η πλειονότητα των μαζών, θα χαζεύει αποβλακωμένη, τεράστιες οθόνες επίπλαστης ευτυχίας και επιτυχίας. Όσοι έχουν τα μάτια τους και τα αυτία τους ανοιχτά θα είναι εχθροί του καθεστώτος. Όποιος μιλάει θα βαφτίζεται επι τόπου τρομοκράτης.
Πρέπει να της μάθω τα δικαιώματά της και πώς να τα διεκδικεί. Να κατεβαίνουμε μαζί στους δρόμους για να διαδηλώνουμε για το δίκαιο. Να είναι γενναία. Να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές. Να μην ψαρώνει.. – Πώς θα’ναι τα δακρυγόνα σε πενήντα χρόνια? Ή μήπως τότε θα χουν αντικατασταθεί από τις σφαίρες κάποιων μελλοντικών, υπαρκτών Δικαστών Ντρέντ? – Πρέπει πρώτα πρώτα να διώξω το φόβο και την προστατευτικότητα από μένα. Ποτέ να μην της πώ «Κοίτα τη δουλίτσα σου για να μην μπλέξεις».Να ψάχνει και να βρίσκει όμοιούς της, ανθρώπους δυνατούς και ανυπότακτους. Η ισχύς εν τη ενώσει-
Τα «καλά» επαγγέλματα θα μοιάζουν με κλειστές κάστες. Οι εργασιακες συνθήκες των υπολοίπων θα είναι κακοπληρωμένες, ανασφάλιστες θέσεις δεκαπεντάωρης καθημερινής σκλαβιάς. Ο συνδικαλισμός θα είναι σύντομο ανέκδοτο.
Πρέπει να γίνει εξπέρ στις νέες τεχνολογίες. Να μιλάει πολλές γλώσσες, ώστε να μπορεί να ταξιδεύει ή να ζήσει κάπου αλλού αν χρειαστεί. Να γίνει επιδέξια με τα χέρια της. Να «φτιάχνει» πράγματα. Να μπορεί οδηγεί από ποδήλατο μέχρι φορτηγό. Να είναι ανεξάρτητη, αυτόνομη, γεμάτη δεξιότητες. Να διαλέξει μόνη της τι θέλει να κάνει στη ζωή της κι εγώ να υποστηρίξω τις επιλογές της.
Ο κόσμος θα χει λαλήσει. Περίεργα εγκλήματα θα βλέπουν το φως. Στις πόλεις τα «γκέτο» θα επεκταθούν. Η βιαιότητα θα κυριαρχεί.
Πρέπει να μπορεί να αμύνεται. Να μάθει πολεμικές τέχνες, street fighting, άμυνα σε όπλα.
Οι αρρώστιες θα θερίζουν. Οι άνθρωποι θα προσπαθούν να σωθούν με το να μπουκώνονται Prozac και χάπια αδυνατίσματος.
Πρέπει να έχει καλή φυσική κατάσταση, να είναι ανθεκτική. Να μπορεί να αντιληφθεί και να ξεχωρίσει ποια είναι τα πραγματικά και επικίνδυνα ναρκωτικά.
Cut-
Ονειρεύομαι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ σε λίγα χρόνια . Θα πάρουμε και οι τρείς μας τα sleeping bags μας και θα πάμε να ξαπλώσουμε δίπλα στη θάλασσα, μακριά από τα φώτα και τη φασαρία. Ο ουρανός φορτωμένος χιλιάδες λαμπερά αστέρια. Μερικά θα πέφτουν διαγράφοντας φωτεινές τροχιές με τις φλεγόμενες ουρές τους. Τότε θα της πω και τα υπόλοιπα.
Για την αγάπη, τη μουσική, τον έρωτα, την τέχνη, την ελπίδα, την ομορφιά, όλα όσα αξίζει κανείς να ζήσει και να τα γνωρίσει.
Cut-
Συγχωρέστε μου τον λυρισμό και τον συναισθηματισμό.
Ο -συνήθως- κυνικός ποντικός, λεχωνιάζει ακόμα…
ΥΓ: Ο διποδόμυς.
Ο διποδόμυς είναι ένας πρωτοξάδερφός μου. Μοιάζει λίγο με καγκουρώ.Τα πίσω πόδια του είναι δυνατά και μακριά ενώ τα μπροστινά είναι ατροφικά και μικρούτσικα. Ζει στην έρημο. Τα φίδια είναι από τους σημαντικότερους εχθρούς του. Όταν κάποιο φίδι απειλεί τα μωρά του, ο διποδόμυς δεν καταθέτει τα όπλα. Παρά την υπεροχή του φιδιού σε μέγεθος, ο ατρόμητος ποντικούλης σώζει τα μωρά του και διώχνει τον αντίπαλο, πετώντας με τα πίσω πόδια του χώματα στα μάτια του φιδιού.
Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, είναι ο «Εξολοθρευτής». Και μάλιστα περισσότερο από το Νο 1, αγαπώ το «Terminator 2». Και εξηγούμαι. Δεν είναι μόνο το στόρυ που μου φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά κυρίως με καθηλώνει η συνταρακτική περσόνα της Linda Hamilton . Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει είναι –σας θυμίζω- η Sarah Connor. Η Απόλυτη Γυναίκα και ο Ορισμός της Μάνας. Από την πρώτη στιγμή συναρπάστηκα από τη Sarah Connor. Για χρόνια ήταν το ίνδαλμά μου.
Τσαμπουκαλεμένη, δυνατή, άγρια, μάχιμη κι ετοιμοπόλεμη, η μόνη διαυγής μέσα σ΄έναν απάνθρωπο κόσμο που την θεωρεί τρελλή . Αυτή η πανέμορφη τύπισσα, αναθρέφει το παιδί της, με μία μόνο σκέψη : Να το κάνει ικανό να επιβιώσει, όταν έρθει η αναπόφευκτη στιγμή της σύγκρουσης με τις Μηχανές. Δεν το μαθαίνει πιάνο και γαλλικά, αλλά χακεριές και χειρισμό όπλων.
Cut-
Σ΄όλη μου τη ζωή, αγαπούσα πολύ τα παιδιά – των άλλων.
Ήμουν κάθετα αντίθετος με τη σκέψη να κάνω δικό μου παιδί.
Οι λόγοι πολλοί. Τους περισσότερους εξακολουθώ να τους θεωρώ και σήμερα σωστούς, με έναν παράξενο και οξύμωρο τρόπο. Βασικά μου επιχειρήματα πχ ήταν: Μπορώ να προσομοιάσω τον Άνθρωπο μόνο με κάποιο είδος θανατηφόρου μύκητα, που εξαπλώνεται ραγδαία και καταστρέφει τον πλανήτη - κάποτε αυτό πρέπει να σταματήσει και η ανθρωπότητα να εξαφανιστεί για το καλό της Γής. - Είμαστε ήδη πολλοί. - Άν θέλει κανείς παιδιά, μπορεί να υιοθετήσει κάποιο από τα τόσα ορφανά, αντί να προσπαθεί εγωιστικά να αναπαράξει τον εαυτό του. – Δε θέλω δεσμεύσεις στη ζωή μου. – Σε τί κόσμο θα φέρω ένα παιδί? Δεν έχω δικαίωμα να το γεννήσω σ΄αυτόν τον κωλόκοσμο- κ.ο.κ
Cut-
Αυτά όλα τα λες, όταν έχεις την επιλογή. ( Μπορώ αλλά δε θέλω να κάνω παιδιά .)
Αν ένα πρωί ξυπνήσεις και για χι-ψι λόγους καταλάβεις πως έχασες το τραίνο και η επιλογή γίνεται εκ των πραγμάτων απαγόρευση, τότε τρως το φλάς.
Και θέλεις να νιώσεις την εμπειρία, αυτού που τόσες δεκαετίες σε άφηνε αδιάφορο.
Cut-
Άρχισα λοιπόν κι εγώ, κατά την προσφιλή μου συνηθεια, να συλλέγω επιχειρήματα ενάντια στα μέχρι πρότινος πιστεύω μου.
Στο «Seven», η Γκουίνεθ Παλτρόου, ρωτάει κάποια στιγμή τον ηλικιωμένο και άτεκνο συνάδελφο του άντρα της, αν σκέφτηκε ποτέ να αποκτήσει παιδιά.
Αυτός της απαντάει πως αποφάσισε να μη φέρει στη ζωή ένα αθώο πλάσμα σε έναν τέτοιο σκοτεινό και άρρωστο κόσμο και καταλήγει « Ξέρω σήμερα πως πήρα την σωστή απόφαση, αλλά κάθε μέρα εύχομαι να είχα αποφασίσει διαφορετικά»…
Ύστερα έβαζα δυνατά το «Satan» των Orbital και άκουγα την εισαγωγή.
«A funny thing about Regret is, that is better to regret something you have done, than something you haven’t…»
Και μετά, ήταν και η φίλη μου η Ζ., που επέμενε στις μακροσκελείς συζητήσεις μας, πως ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος μαλάκες που αναπαράγονται, πρέπει να φτιάξουμε ανθρωπάκια που θα αντιστέκονται και θα κάνουν το καλό για τον πλανήτη και τη ζωή εν γένει.
Cut-
Έτσι ξαναγυρνάω στη Σάρα Κόννορ, το πρότυπό μου.
Αυτό το μωρό που γεννήθηκε πριν λίγες μέρες, ήταν απ΄την αρχή, από τόσο δα μικρούλι εμβρυάκι, μαχητικό και αποφασισμένο να ζήσει. Ξεκάθαρα πράγματα.
Πέρασε χίλια δυό, αλλά δεν πτοήθηκε.
Με κοιτάει με τα όμορφα ματάκια του κι εγώ σκέφτομαι όσα θέλω να του μάθω για να καταφέρει να επιβιώσει στους βάρβαρους καιρούς μας.
Η Athena με κάλεσε πριν κάμποσες εβδομάδες στο καταπληκτικό παιχνίδι, «πως φαντάζεσαι τον κόσμο το 2058». Έστω και καθυστερημένα, απαντάω τώρα.
Το μωρό μου θα είναι ήδη 50 χρονών και εγώ μάλλον θα είμαι μια χούφτα τέφρα σκορπισμένη στην θάλασσα .
Η θάλασσα. Θα έχει ανεβάσει τη στάθμη της, γιατί θα χουν λιώσει κι άλλο οι πάγοι. Η θερμοκρασία θα χει εκτιναχθεί στα ύψη . Στις μεγαλουπόλεις θα ζούν όλοι σε γυάλινα, άσχημα κτίρια με τα κλιματιστικά στο φουλ. Τα δάση θα ναι λιγοστά – εξαφανισμένα από τις πυρκαγιές. Το νερό θα είναι είδος πολυτελείας των δυτικών.
Πρέπει να της μάθω τεχνικές επιβίωσης. Να σκληραγωγηθεί σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Να μπορεί να σκαρφαλώνει βουνά, να κολυμπάει σαν ψαράκι, να στήνει τη σκηνή της στα χιόνια, να βρίσκει τροφή και νερό στην ξηρασία, να προσανατολίζεται με τα αστέρια.
Οι τροφές θα είναι μεταλλαγμένες , άρρωστες ή πλαστικές.
Πρέπει να της μάθω τα φυτά και τα δέντρα, πώς καλλιεργείς τη γή, πώς συλλέγεις τους καρπούς.
Πολλά ήδη ζώων θα χουν εκλείψει. Θλίβομαι ήδη, για τα αγαπημένα αρκουδάκια, τα πάντα…
Πρέπει να της γνωρίσω τα ζώα. Να μην τα φοβάται, να τα προστατεύει και να τα αγαπάει.
Το αυγό του φιδιού που από τώρα εκκολάπτεται, θα έχει σκάσει. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα είναι στο απόγειό τους. Κράτη φρούρια και απ έξω στρατιές προσφύγων και εξαθλιωμένων που θα αγωνίζονται για μια θέση στις χώρες της εικονικής επαγγελίας.
Πρέπει να της διδάξω έμπρακτα τι σημαίνει αλληλεγγύη. Δύσκολο έργο.
Η καταστολή θα έχει αγγίξει Οργουελιανά επίπεδα. Η πλειονότητα των μαζών, θα χαζεύει αποβλακωμένη, τεράστιες οθόνες επίπλαστης ευτυχίας και επιτυχίας. Όσοι έχουν τα μάτια τους και τα αυτία τους ανοιχτά θα είναι εχθροί του καθεστώτος. Όποιος μιλάει θα βαφτίζεται επι τόπου τρομοκράτης.
Πρέπει να της μάθω τα δικαιώματά της και πώς να τα διεκδικεί. Να κατεβαίνουμε μαζί στους δρόμους για να διαδηλώνουμε για το δίκαιο. Να είναι γενναία. Να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές. Να μην ψαρώνει.. – Πώς θα’ναι τα δακρυγόνα σε πενήντα χρόνια? Ή μήπως τότε θα χουν αντικατασταθεί από τις σφαίρες κάποιων μελλοντικών, υπαρκτών Δικαστών Ντρέντ? – Πρέπει πρώτα πρώτα να διώξω το φόβο και την προστατευτικότητα από μένα. Ποτέ να μην της πώ «Κοίτα τη δουλίτσα σου για να μην μπλέξεις».Να ψάχνει και να βρίσκει όμοιούς της, ανθρώπους δυνατούς και ανυπότακτους. Η ισχύς εν τη ενώσει-
Τα «καλά» επαγγέλματα θα μοιάζουν με κλειστές κάστες. Οι εργασιακες συνθήκες των υπολοίπων θα είναι κακοπληρωμένες, ανασφάλιστες θέσεις δεκαπεντάωρης καθημερινής σκλαβιάς. Ο συνδικαλισμός θα είναι σύντομο ανέκδοτο.
Πρέπει να γίνει εξπέρ στις νέες τεχνολογίες. Να μιλάει πολλές γλώσσες, ώστε να μπορεί να ταξιδεύει ή να ζήσει κάπου αλλού αν χρειαστεί. Να γίνει επιδέξια με τα χέρια της. Να «φτιάχνει» πράγματα. Να μπορεί οδηγεί από ποδήλατο μέχρι φορτηγό. Να είναι ανεξάρτητη, αυτόνομη, γεμάτη δεξιότητες. Να διαλέξει μόνη της τι θέλει να κάνει στη ζωή της κι εγώ να υποστηρίξω τις επιλογές της.
Ο κόσμος θα χει λαλήσει. Περίεργα εγκλήματα θα βλέπουν το φως. Στις πόλεις τα «γκέτο» θα επεκταθούν. Η βιαιότητα θα κυριαρχεί.
Πρέπει να μπορεί να αμύνεται. Να μάθει πολεμικές τέχνες, street fighting, άμυνα σε όπλα.
Οι αρρώστιες θα θερίζουν. Οι άνθρωποι θα προσπαθούν να σωθούν με το να μπουκώνονται Prozac και χάπια αδυνατίσματος.
Πρέπει να έχει καλή φυσική κατάσταση, να είναι ανθεκτική. Να μπορεί να αντιληφθεί και να ξεχωρίσει ποια είναι τα πραγματικά και επικίνδυνα ναρκωτικά.
Cut-
Ονειρεύομαι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ σε λίγα χρόνια . Θα πάρουμε και οι τρείς μας τα sleeping bags μας και θα πάμε να ξαπλώσουμε δίπλα στη θάλασσα, μακριά από τα φώτα και τη φασαρία. Ο ουρανός φορτωμένος χιλιάδες λαμπερά αστέρια. Μερικά θα πέφτουν διαγράφοντας φωτεινές τροχιές με τις φλεγόμενες ουρές τους. Τότε θα της πω και τα υπόλοιπα.
Για την αγάπη, τη μουσική, τον έρωτα, την τέχνη, την ελπίδα, την ομορφιά, όλα όσα αξίζει κανείς να ζήσει και να τα γνωρίσει.
Cut-
Συγχωρέστε μου τον λυρισμό και τον συναισθηματισμό.
Ο -συνήθως- κυνικός ποντικός, λεχωνιάζει ακόμα…
ΥΓ: Ο διποδόμυς.
Ο διποδόμυς είναι ένας πρωτοξάδερφός μου. Μοιάζει λίγο με καγκουρώ.Τα πίσω πόδια του είναι δυνατά και μακριά ενώ τα μπροστινά είναι ατροφικά και μικρούτσικα. Ζει στην έρημο. Τα φίδια είναι από τους σημαντικότερους εχθρούς του. Όταν κάποιο φίδι απειλεί τα μωρά του, ο διποδόμυς δεν καταθέτει τα όπλα. Παρά την υπεροχή του φιδιού σε μέγεθος, ο ατρόμητος ποντικούλης σώζει τα μωρά του και διώχνει τον αντίπαλο, πετώντας με τα πίσω πόδια του χώματα στα μάτια του φιδιού.
Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008
Καλομελέτα κι έρχεται...
Στην Αμερική ήθελα να πάω, για να δω το Grand Canyon και τη Νέα Υόρκη. Μετά την 11/9 και τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν στους ταξιδιώτες, είπα μη σώσω και πατήσω το πόδι μου ποτέ στο έδαφός τους. (Για να βγάλεις βίζα, ζητάνε μέχρι και αντίγραφο από το βιβλιάριο Τραπέζης σου!)
Επόμενη χώρα που δεν θα δω ποτέ, η Αγγλία. Εδώ και χρόνια την έχω σε black list λόγω της εκτεταμένης παρακολούθησης των πολιτών και των καινούριων "αντιτρομοκρατικών" νόμων της.
Εδώ οι κυβερνήσεις φαίνεται να έχουν ξεφύγει τελείως πλέον.
Από τη μιά κινηματογραφούν ασύστολα τους πάντες με τις κάμερες παρακολούθησης και ταυτόχρονα ποινικοποιούν το δικαίωμα των ανθρώπων να χρησιμοποιούν κάμερες σε δημόσιους χώρους!
Προσπαθούν μάλιστα με σχετική καμπάνια να πείσουν τους πολίτες πως όλο αυτό το τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων τους, γίνεται για το καλό τους και πρέπει να συνεισφέρουν ρουφιανεύοντας...
Φρίττω και δεν ξέρω τί άλλο πιά πρέπει να λουστεί μια κοινωνία, για να εξεγερθεί τελικά...
Οι Βρεττανοί κινηματογραφιστές και φωτογράφοι ξεκίνησαν πέρυσι -και σωστά έπραξαν- petition διαμαρτυρίας. Όμως ούτε η συλλογή δεκάδων χιλιάδων υπογραφών, κατάφερε να ανατρέψει την Οργουελιανή κατάσταση που συστηματικά επιβάλλεται στην Γηραιά Αλβιώνα...
Με τρομάζει ακόμα πιο πολύ το γεγονός ότι όλες αυτές οι νομοθετικές "καινοτομίες", αργά ή γρήγορα εισάγονται και στη χώρα μας αβασάνιστα και απροβλημάτιστα, ξεπερνώντας εύκολα τις αντιδράσεις των ελαχίστων που δεν έχουν ακόμα αποβλακωθεί .
http://www.youtube.com/watch?v=RKl2sEN4yNM
http://www.youtube.com/watch?v=_9-bEDQvoS4
Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Τ. για την ενημέρωση και για τα παραπάνω βιντεάκια που μου έστειλε με μέιλ.
Επόμενη χώρα που δεν θα δω ποτέ, η Αγγλία. Εδώ και χρόνια την έχω σε black list λόγω της εκτεταμένης παρακολούθησης των πολιτών και των καινούριων "αντιτρομοκρατικών" νόμων της.
Εδώ οι κυβερνήσεις φαίνεται να έχουν ξεφύγει τελείως πλέον.
Από τη μιά κινηματογραφούν ασύστολα τους πάντες με τις κάμερες παρακολούθησης και ταυτόχρονα ποινικοποιούν το δικαίωμα των ανθρώπων να χρησιμοποιούν κάμερες σε δημόσιους χώρους!
Προσπαθούν μάλιστα με σχετική καμπάνια να πείσουν τους πολίτες πως όλο αυτό το τσαλαπάτημα των δικαιωμάτων τους, γίνεται για το καλό τους και πρέπει να συνεισφέρουν ρουφιανεύοντας...
Φρίττω και δεν ξέρω τί άλλο πιά πρέπει να λουστεί μια κοινωνία, για να εξεγερθεί τελικά...
Οι Βρεττανοί κινηματογραφιστές και φωτογράφοι ξεκίνησαν πέρυσι -και σωστά έπραξαν- petition διαμαρτυρίας. Όμως ούτε η συλλογή δεκάδων χιλιάδων υπογραφών, κατάφερε να ανατρέψει την Οργουελιανή κατάσταση που συστηματικά επιβάλλεται στην Γηραιά Αλβιώνα...
Με τρομάζει ακόμα πιο πολύ το γεγονός ότι όλες αυτές οι νομοθετικές "καινοτομίες", αργά ή γρήγορα εισάγονται και στη χώρα μας αβασάνιστα και απροβλημάτιστα, ξεπερνώντας εύκολα τις αντιδράσεις των ελαχίστων που δεν έχουν ακόμα αποβλακωθεί .
http://www.youtube.com/watch?v=RKl2sEN4yNM
http://www.youtube.com/watch?v=_9-bEDQvoS4
Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Τ. για την ενημέρωση και για τα παραπάνω βιντεάκια που μου έστειλε με μέιλ.
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008
Ποντικομικρούλης Νο 1
Ένα έχω να σας πώ!
Επισήμως από χτές, ο ποντικός έγινε θείος.
Το πρώτο μου ανηψούδι αφίχθη και είμαι πολύ συγκινημένος και ενθουσιασμένος, γιατί πέραν των άλλων, είναι ένα κουκλί...
(Είμαστε και ομορφόσογο, πώς να το κάνουμε...)
Πώς μπορεί να αντισταθεί κανείς σ΄αυτά τα πατουσάκια...
Άιντε! Και στα δικά μας!
Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Party animals
Θά΄θελα να πιώ μέχρι να γίνω πίτα. Αλλά περιορίστηκα στις πορτοκαλάδες.
Θά΄θελα να χορέψω μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά αρκέστηκα στο να κουνάω τα πόδια μου καθιστός.
Θά΄θελα να φύγω τελευταίος. Αλλά έφυγα από τους πρώτους, κατά τη 1.30΄το βράδυ...
Άν νομίζετε πως δεν το καταδιασκέδασα, κάνετε μεγάλο λάθος!
Το Πάρτυ για το ξε-blog-άρισμα ήταν γαμάτο!
Φτάνοντας το απόγευμα στον ¨Ορίζοντα¨, καμιά δεκαριά άνθρωποι, αψηφώντας τη ζέστη και την κούραση, βρισκόντουσαν ήδη σε οργασμό δραστηριότητας. Καθάριζαν, κουβάλαγαν προμήθειες, τακτοποιούσαν, έστηναν μηχανήματα, έφτιαχναν τα τραπεζάκια και τα εκθέματα του bazaar...
Ο χώρος μου φάνηκε ιδανικός, άν και χρειάστηκε απίστευτη δουλειά απ΄τα παιδιά, για να έρθει σε λογαριασμό για το βράδυ. Είχε ξεχωριστό δωμάτιο για το παζάρι, δροσερή ταράτσα, πολύχρωμους χαρούμενους τοίχους, όμορφα έργα τέχνης από προηγούμενες εκθέσεις...Παράλληλα δεν ήταν ούτε πολύ μικρός ώστε να γίνεται το αδιαχώρητο, ούτε αχανής. Όποιος έσκαγε από τον χορό ή τη ζέστη στον πρώτο όροφο, μπορούσε να ανέβει στο chill-out room ή να βγεί στο μπαλκόνι!
Όσο έπεφτε η νύχτα, το σκηνικό γινόταν όλο και πιό όμορφο.
Κεράκια φώτιζαν τα στριφογυριστά σκαλοπάτια.
Οι μουσικές του Πανόπτη ήταν απλά καταπληκτικές! Ένα πρόγραμμα για όλα τα γούστα. Από Prodigy μέχρι Boney M! Rock, disco, ηλεκτρονική, όλα ακούστηκαν και όλα ανεξαιρέτως ήταν ό,τι έπρεπε για ξεφάντωμα!
Από τον χώρο του πάρτυ, πρέπει να πέρασαν το λιγότερο ογδόντα άτομα. (Διορθώστε με άν πέφτω έξω.) Νομίζω πως ήταν αρκετός κόσμος, δεδομένων των συνθηκών -καλοκαίρι, αρχές διακοπών, συγκέντρωση μεταξύ αγνώστων ουσιαστικά . Επίσης, ήταν καλό που δεν έγινε πατείς-με, πατώ-σε γιατί μπορούσαμε να κινηθούμε, να χορέψουμε, να γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε αρκετά άνετα μεταξύ μας.
Το καλύτερο απ΄όλα, ήταν η θετική ενέργεια όλων των παρευρισκομένων. Καθαρά μάτια, γελαστά πρόσωπα, ευγενικές και πρόσχαρες μορφές. Χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα από κοντά μερικούς από τους ανθρώπους που διαβάζω τα μπλόγκ τους εδώ και καιρό, μερικές φορές χωρίς κάν να αφήνω σχόλια, μυστικά σχεδόν, και επιβεβαίωσα πως η προσωπικότητά τους ξεπερνάει τις προσδοκίες που αφήνει μια ιντερνετική περσόνα .
(Για το μόνο που στενοχωριέμαι, είναι πως δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω όλους...Δεν πειράζει. Next time.)
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι ΑΥΤΟΙ οι καλοί άνθρωποι, συμμετέχουν σε ΑΥΤΗΝ την πρωτοβουλία.
Εθελοντικές κινήσεις προσφοράς γίνονται αρκετές και για διάφορους σκοπούς. Η φυλακή ωστόσο ήταν και παραμένει χώρος ταμπού για την κοινωνία μας. Αποθήκες ανθρώπων και κολαστήρια οι φυλακές και όχι τόποι σωφρονισμού. Κι άν δείξεις αλληλεγγύη στους φυλακισμένους (ακόμα κι όταν αυτοί είναι πέντε χρονών και ποτέ τους δεν εγκλημάτισαν), κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αμέσως αντικοινωνικός, τρελλός κι αναρχικός, από τους αρτηριοσκληρωτικούς "ευυπόληπτους πολίτες".
Οι σκοποί του πάρτυ, πιστεύω πως επετεύχθησαν. Δεν γνωριστήκαμε απλώς, αλλά συγκεντώθηκαν και αρκετά πράγματα για τις φυλακές και τα παιδάκια. Συμφωνώ απόλυτα πως πρέπει να συνεχιστεί η πρωτοβουλία και οι δράσεις και δηλώνω υπεύθυνα πως θα βοηθήσω σε ό,τι μπορώ! Ήδη ακούγονται ωραίες ιδέες εδώ.
Ανυπομονώ να ξανασυναντηθούμε και την επόμενη φορά να είναι μαζί μας και όσοι δεν τα κατάφεραν να έρθουν στο πάρτυ και μας έλειψαν...
ΥΓ: Όσα ευχαριστώ και να πω, δεν φτάνουν, για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλα τα παιδιά που ξεπατώθηκαν στη δουλειά, ώστε να περάσουμε όλοι τέλεια!
ΥΓ2: Πότε ήρθε η αστυνομία βρε παιδιά? Τί ώρα? Και τί παίχθηκε? Αυτό το επεισόδιο το έχασα...
Θά΄θελα να χορέψω μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά αρκέστηκα στο να κουνάω τα πόδια μου καθιστός.
Θά΄θελα να φύγω τελευταίος. Αλλά έφυγα από τους πρώτους, κατά τη 1.30΄το βράδυ...
Άν νομίζετε πως δεν το καταδιασκέδασα, κάνετε μεγάλο λάθος!
Το Πάρτυ για το ξε-blog-άρισμα ήταν γαμάτο!
Φτάνοντας το απόγευμα στον ¨Ορίζοντα¨, καμιά δεκαριά άνθρωποι, αψηφώντας τη ζέστη και την κούραση, βρισκόντουσαν ήδη σε οργασμό δραστηριότητας. Καθάριζαν, κουβάλαγαν προμήθειες, τακτοποιούσαν, έστηναν μηχανήματα, έφτιαχναν τα τραπεζάκια και τα εκθέματα του bazaar...
Ο χώρος μου φάνηκε ιδανικός, άν και χρειάστηκε απίστευτη δουλειά απ΄τα παιδιά, για να έρθει σε λογαριασμό για το βράδυ. Είχε ξεχωριστό δωμάτιο για το παζάρι, δροσερή ταράτσα, πολύχρωμους χαρούμενους τοίχους, όμορφα έργα τέχνης από προηγούμενες εκθέσεις...Παράλληλα δεν ήταν ούτε πολύ μικρός ώστε να γίνεται το αδιαχώρητο, ούτε αχανής. Όποιος έσκαγε από τον χορό ή τη ζέστη στον πρώτο όροφο, μπορούσε να ανέβει στο chill-out room ή να βγεί στο μπαλκόνι!
Όσο έπεφτε η νύχτα, το σκηνικό γινόταν όλο και πιό όμορφο.Κεράκια φώτιζαν τα στριφογυριστά σκαλοπάτια.
Οι μουσικές του Πανόπτη ήταν απλά καταπληκτικές! Ένα πρόγραμμα για όλα τα γούστα. Από Prodigy μέχρι Boney M! Rock, disco, ηλεκτρονική, όλα ακούστηκαν και όλα ανεξαιρέτως ήταν ό,τι έπρεπε για ξεφάντωμα!
Από τον χώρο του πάρτυ, πρέπει να πέρασαν το λιγότερο ογδόντα άτομα. (Διορθώστε με άν πέφτω έξω.) Νομίζω πως ήταν αρκετός κόσμος, δεδομένων των συνθηκών -καλοκαίρι, αρχές διακοπών, συγκέντρωση μεταξύ αγνώστων ουσιαστικά . Επίσης, ήταν καλό που δεν έγινε πατείς-με, πατώ-σε γιατί μπορούσαμε να κινηθούμε, να χορέψουμε, να γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε αρκετά άνετα μεταξύ μας.
Το καλύτερο απ΄όλα, ήταν η θετική ενέργεια όλων των παρευρισκομένων. Καθαρά μάτια, γελαστά πρόσωπα, ευγενικές και πρόσχαρες μορφές. Χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα από κοντά μερικούς από τους ανθρώπους που διαβάζω τα μπλόγκ τους εδώ και καιρό, μερικές φορές χωρίς κάν να αφήνω σχόλια, μυστικά σχεδόν, και επιβεβαίωσα πως η προσωπικότητά τους ξεπερνάει τις προσδοκίες που αφήνει μια ιντερνετική περσόνα .
(Για το μόνο που στενοχωριέμαι, είναι πως δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω όλους...Δεν πειράζει. Next time.)
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι ΑΥΤΟΙ οι καλοί άνθρωποι, συμμετέχουν σε ΑΥΤΗΝ την πρωτοβουλία.
Εθελοντικές κινήσεις προσφοράς γίνονται αρκετές και για διάφορους σκοπούς. Η φυλακή ωστόσο ήταν και παραμένει χώρος ταμπού για την κοινωνία μας. Αποθήκες ανθρώπων και κολαστήρια οι φυλακές και όχι τόποι σωφρονισμού. Κι άν δείξεις αλληλεγγύη στους φυλακισμένους (ακόμα κι όταν αυτοί είναι πέντε χρονών και ποτέ τους δεν εγκλημάτισαν), κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αμέσως αντικοινωνικός, τρελλός κι αναρχικός, από τους αρτηριοσκληρωτικούς "ευυπόληπτους πολίτες".
Οι σκοποί του πάρτυ, πιστεύω πως επετεύχθησαν. Δεν γνωριστήκαμε απλώς, αλλά συγκεντώθηκαν και αρκετά πράγματα για τις φυλακές και τα παιδάκια. Συμφωνώ απόλυτα πως πρέπει να συνεχιστεί η πρωτοβουλία και οι δράσεις και δηλώνω υπεύθυνα πως θα βοηθήσω σε ό,τι μπορώ! Ήδη ακούγονται ωραίες ιδέες εδώ.
Ανυπομονώ να ξανασυναντηθούμε και την επόμενη φορά να είναι μαζί μας και όσοι δεν τα κατάφεραν να έρθουν στο πάρτυ και μας έλειψαν...
ΥΓ: Όσα ευχαριστώ και να πω, δεν φτάνουν, για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλα τα παιδιά που ξεπατώθηκαν στη δουλειά, ώστε να περάσουμε όλοι τέλεια!
ΥΓ2: Πότε ήρθε η αστυνομία βρε παιδιά? Τί ώρα? Και τί παίχθηκε? Αυτό το επεισόδιο το έχασα...
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
Π Α Ρ Τ Υ ! ! ! !
ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ!
Αύριο 21/6, το πάρτυ στους "Ορίζοντες" !
Για τα παιδάκια που ζουν στις φυλακές ρε γαμώτο...
See U There!!!
Αύριο 21/6, το πάρτυ στους "Ορίζοντες" !
Για τα παιδάκια που ζουν στις φυλακές ρε γαμώτο...
See U There!!!
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Αγαπημένο μου Κασετόφωνο...
Γειά σας και πάλι παιδιά!
Το τελευταίο διάστημα, κάνω μια mini ανακαίνιση στην ποντικότρυπα και γι΄αυτό εξαφανίστηκα.
Λοιπόν δε σας κρύβω, ότι η Συνομιλία μου έβαλε μεγάλη σπαζοκεφαλιά!
Με κάλεσε να περιγράψω και να μιλήσω για την αγαπημένη μου κασέτα.
Αυτό από μόνο του ήταν super task!
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή...
Θυμάμαι από μικρό παιδάκι, να κοιμάμαι αγκαλιά με το ραδιοκασετόφωνο, ακούγοντας όλη νύχτα μουσική από τους ερασιτεχνικούς πειρατικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε, στα μακρινά έιτις...Στα σκοτεινά, κάτω από τα σκεπάσματα-να μή με πάρει πρέφα η μάνα μου, γιατί το πρωί είχαμε και σχολείο-απολάμβανα τις αγαπημένες μου εκπομπές, που συχνά πυκνά διακόπτονταν γιατί περιπολούσαν οι μπάτσοι με τα ραδιογωνιόμετρα...
Μεγαλώνοντας, ήρθε το ελεύθερο (τάχα μου τάχα μου) ραδιόφωνο, τα cd και τα mp3.
Στο σπίτι δεν αγοράσαμε ποτέ πικάπ και το cd-player αργήσαμε πολύ να το αποδεχτούμε.
Όλοι συνεχίζαμε να ακούμε φανατικά ραδιόφωνο και να γράφουμε κασέτες κατά τη διάρκεια των εκπομπών των προσφιλών μας παραγωγών.
Οι κασέτες αυτες ήταν πάντα άλλα άντ΄άλλων. Τις περισσότερες φορές, γράφονταν ξανά και ξανά, πολλά τραγούδια δεν ήξερα καν ποιός τα λέει ή πώς λέγονται, στα μισά του κομματιού άκουγες τον εκφωνητή να λέει τα δικά του κ.ο.κ.
Ωστόσο, παιζόντουσαν αδιάκοπα και στη διαπασών από το κατακαημένο κασετοφωνάκι, μέχρι να λιώσουν και να κοπούν, για να τις ξανακολλήσω με σελοτέϊπ και να τις ξαναγράψω και να τις ξαναπαίξω...
Τότε ακούγαμε ως επί το πλείστον, κάτι τέτοια "παλιοροκάδικα"
Αυτά γινόντουσαν μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα, οπότε και γράφτηκαν όλες οι κασέτες μου. Όταν αποφάσισα να αρχίσω τις επαφές με την τεχνολογία και τα cd, παράχωσα τις κασετούλες μου σε κούτες και τις καταχώνιασα.
Σήμερα τελικά, στα πλαίσια της ανακάινισης και του ξεσκαρταρίσματος που σας έλεγα, κατάφερα να ξεθάψω μερικές.
Ω! τί συγκίνηση και νοσταλγία...
Αλλά πώς να ξεχωρίσω την αγαπημένη μου? Ήταν όλες τους παιδιά μου...
Για να μην πω για μερικές δεκάδες κασετούλες αγνώστου πατρός, που δεν έχω ιδέα τί περιέχουν γιατί δεν έχουν ούτε κουτί, ούτε τίτλο... Και φτού ρε γαμώτο! δεν έχω πιά και κασετόφωνο (τά' φτυσε) για να τις ακούσω και να τις αναγνωρίσω...
Προβληματίστηκα πολύ. Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία, θα βάλω ενδεικτικά 4-5 εξώφυλλα, ελλιπή, ανορθόγραφα ενίοτε, σβυσμένα και ξαναγραμμένα, έτσι για να πάρετε μια γεύση...
Μετά πήγαμε στα 90's
Πρέπει εδώ να αναφέρω, τις δυό κασέτες που παρόλο που δεν τις βρήκα, παίχτηκαν μέχρι οριστικού λιωσίματος στο walk-man μου, τη δεκαετία του '90.
Η μία ήταν ο "Ασύρματος Κόσμος" των Στέρεο Νόβα, την οποία άκουγα μανιωδώς επί ένα χρόνο στην Κρήτη και στην Αθήνα.
Η άλλη ήταν το "The Astral Files" από Astral Projection, που ήταν η αφορμή να αγαπήσω το Psy-trance. Με αυτήν την κασετούλα, πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι στην Αντίπαρο. Εντελώς φευγάτος, χωμένος στο σλίπινγκ-μπάγκ, να ψυχεδελιάζομαι μοναχός μου κάθε νύχτα, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό, με την ένταση στο τέρμα...
Σνιφ, κλαψ!
Θα ξανακάνω άραγε ποτέ το ίδιο? Πόσα άλλαξαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια...
Ωραία τα κατάφερα... Κοντεύω να μελαγχολήσω...
Εμπρός Σκουίκυ, συγκεντρώώώώσουουου...
Στο θέμα μας λοιπόν!
Για τη συνέχεια, θα φωνάξω με τη σειρά μου την Incontinentia (όχι, θα μου γλίτωνες), την Αthena και τον Πανόπτη, που είμαι σίγουρη πως έχουν κάμποσες κασετούλες, ώστε να μας παρουσιάσουν την αγαπημένη τους...
Σας φιλώ στα μούτρα και πάω να αγοράσω καινούριο κασετόφωνο!
Το τελευταίο διάστημα, κάνω μια mini ανακαίνιση στην ποντικότρυπα και γι΄αυτό εξαφανίστηκα.
Λοιπόν δε σας κρύβω, ότι η Συνομιλία μου έβαλε μεγάλη σπαζοκεφαλιά!
Με κάλεσε να περιγράψω και να μιλήσω για την αγαπημένη μου κασέτα.
Αυτό από μόνο του ήταν super task!
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή...
Θυμάμαι από μικρό παιδάκι, να κοιμάμαι αγκαλιά με το ραδιοκασετόφωνο, ακούγοντας όλη νύχτα μουσική από τους ερασιτεχνικούς πειρατικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε, στα μακρινά έιτις...Στα σκοτεινά, κάτω από τα σκεπάσματα-να μή με πάρει πρέφα η μάνα μου, γιατί το πρωί είχαμε και σχολείο-απολάμβανα τις αγαπημένες μου εκπομπές, που συχνά πυκνά διακόπτονταν γιατί περιπολούσαν οι μπάτσοι με τα ραδιογωνιόμετρα...
Μεγαλώνοντας, ήρθε το ελεύθερο (τάχα μου τάχα μου) ραδιόφωνο, τα cd και τα mp3.
Στο σπίτι δεν αγοράσαμε ποτέ πικάπ και το cd-player αργήσαμε πολύ να το αποδεχτούμε.
Όλοι συνεχίζαμε να ακούμε φανατικά ραδιόφωνο και να γράφουμε κασέτες κατά τη διάρκεια των εκπομπών των προσφιλών μας παραγωγών.
Οι κασέτες αυτες ήταν πάντα άλλα άντ΄άλλων. Τις περισσότερες φορές, γράφονταν ξανά και ξανά, πολλά τραγούδια δεν ήξερα καν ποιός τα λέει ή πώς λέγονται, στα μισά του κομματιού άκουγες τον εκφωνητή να λέει τα δικά του κ.ο.κ.
Ωστόσο, παιζόντουσαν αδιάκοπα και στη διαπασών από το κατακαημένο κασετοφωνάκι, μέχρι να λιώσουν και να κοπούν, για να τις ξανακολλήσω με σελοτέϊπ και να τις ξαναγράψω και να τις ξαναπαίξω...
Τότε ακούγαμε ως επί το πλείστον, κάτι τέτοια "παλιοροκάδικα"
Αυτά γινόντουσαν μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα, οπότε και γράφτηκαν όλες οι κασέτες μου. Όταν αποφάσισα να αρχίσω τις επαφές με την τεχνολογία και τα cd, παράχωσα τις κασετούλες μου σε κούτες και τις καταχώνιασα.
Σήμερα τελικά, στα πλαίσια της ανακάινισης και του ξεσκαρταρίσματος που σας έλεγα, κατάφερα να ξεθάψω μερικές.
Ω! τί συγκίνηση και νοσταλγία...
Αλλά πώς να ξεχωρίσω την αγαπημένη μου? Ήταν όλες τους παιδιά μου...
Για να μην πω για μερικές δεκάδες κασετούλες αγνώστου πατρός, που δεν έχω ιδέα τί περιέχουν γιατί δεν έχουν ούτε κουτί, ούτε τίτλο... Και φτού ρε γαμώτο! δεν έχω πιά και κασετόφωνο (τά' φτυσε) για να τις ακούσω και να τις αναγνωρίσω...
Προβληματίστηκα πολύ. Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία, θα βάλω ενδεικτικά 4-5 εξώφυλλα, ελλιπή, ανορθόγραφα ενίοτε, σβυσμένα και ξαναγραμμένα, έτσι για να πάρετε μια γεύση...
Μετά πήγαμε στα 90's
Η μία ήταν ο "Ασύρματος Κόσμος" των Στέρεο Νόβα, την οποία άκουγα μανιωδώς επί ένα χρόνο στην Κρήτη και στην Αθήνα.
Η άλλη ήταν το "The Astral Files" από Astral Projection, που ήταν η αφορμή να αγαπήσω το Psy-trance. Με αυτήν την κασετούλα, πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι στην Αντίπαρο. Εντελώς φευγάτος, χωμένος στο σλίπινγκ-μπάγκ, να ψυχεδελιάζομαι μοναχός μου κάθε νύχτα, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό, με την ένταση στο τέρμα...
Σνιφ, κλαψ!
Θα ξανακάνω άραγε ποτέ το ίδιο? Πόσα άλλαξαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια...
Ωραία τα κατάφερα... Κοντεύω να μελαγχολήσω...
Εμπρός Σκουίκυ, συγκεντρώώώώσουουου...
Στο θέμα μας λοιπόν!
Για τη συνέχεια, θα φωνάξω με τη σειρά μου την Incontinentia (όχι, θα μου γλίτωνες), την Αthena και τον Πανόπτη, που είμαι σίγουρη πως έχουν κάμποσες κασετούλες, ώστε να μας παρουσιάσουν την αγαπημένη τους...
Σας φιλώ στα μούτρα και πάω να αγοράσω καινούριο κασετόφωνο!
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
True Lies - Οι Λύσεις!
Σήμερα ξύπνησα με διάθεση για παίγνια!
Για αρχή λέω να ξεκινήσω με το "ψέμα ή αλήθεια" που όλο το αναβάλω! (Thanx Athens! )
Επειδή μου άρεσε τα μάλα, θα το πάιξω σε δύο δόσεις και στις δύο δηλαδή παραλλαγές που κυκλοφορούν στα ιστολόγια . Χεχε!
Πάμε λοιπόν!
Εκδοχή Α΄
Τέσσερα ψέματα και μιά αλήθεια για τον Τριπόντικα
Προσοχή! Από τις παρακάτω προτάσεις, μόνο μιά είναι αληθινή!
Άν βλέπατε αύριο τον Σκουίκυ στην παραλία (με το μπανιερό, τα μπρατσάκια και τις σαγιονάρες του), θα προσέχατε ότι έχει:
α) αρχές φαλάκρας
Λάθος.
Παρόλο που πολλά γύρω μου με "καραφλιάζουν" καθημερινώς, εξακολουθώ να διατηρώ την πλούσια κόμη μου ( λέμε τώρα ).
β) μούσι
Λάθος.
Με τόσα ψέμματα βέβαια, που σας αράδιασα εδώ, θά' πρεπε νά χω βγάλει μούσι σαν των ΖΖ-Top. Ωστόσο, έχω μαγουλάκι φρέσκο-φρέσκο. Προς το παρόν τουλάχιστον!
γ) πελώρια κοιλούμπα
Σωστό!
Καλοί μου φίλοι, μόνο ένας τόλμησε να το επιλέξει! Φαντάζομαι ότι από ευγένεια, κανείς δεν ψήφισε πως είμαι κοιλαράς, αλλά η πικρή αλήθεια είναι αυτή, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε...
Υπόσχομαι όμως πως του χρόνου το καλοκαίρι, δε θα με γνωρίζετε...
Με σκληρή δίαιτα και γυμναστική, θα ξαναγίνω στυλάκι!
δ) έξι δαχτυλάκια στο κάτω αριστερό πόδι
Λάθος!
Μια εκδοχή που "ψάρωσε". Σας διαβεβαιώ, πως άν δε με ήξερα, κι εγώ αυτό θα επέλεγα! Είναι αρκετός κόσμος εξάλλου που έχει την ιδιότητα του εξαδάκτυλου!
ε) ελαφρύ αλληθωρισμό.
Λάθος!
Παρόλο που πολλές φορές αλληθωρίζω επίτηδες για χαβαλέ!
Επίσης, βρίσκω τους ανθρώπους που έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα, πολύ χαριτωμένους...
Χα! Εδώ σας θέλω! Δύσκολο έ?
-------------------------------------------------------------------------
Πάμε τώρα στην Εκδοχή Β΄
Τέσσερις αλήθειες κι ένα ψέμα!
Προσοχή! Τα κάτωθι δεδομένα δηλώνω υπεύθυνα πως είναι πραγματικά, όλα πλην ενός που είναι μύθος (παντού υπάρχει ένας μύθος).
α) Από τα μπροστινά πόδια μου, έχουν περάσει πολλά πολλά εκατομμύρια Ευρά.
Σωστό!
Πολύ σωστά πράξατε όσοι μαντέψατε πως έχω θητεύσει ως ταμίας.
(Τamias minimus, που λέγαμε και σ΄άλλο πόστ!)
β) Έχω πέσει με αλεξίπτωτο από τα 3.000 μέτρα.
Σωστό!
Χεχε! Τί τον περάσατε τον πόντικα? Παλικάρι της φακής?
Ή πέφτουμε ή δεν πέφτουμε...
(Απ΄τις πιο ωραίες εμπειρίες! Η αδρεναλίνη βάρεσε τίλτ!
Εκ των υστέρων αντελήφθην μάλιστα, πως το πιο επικίνδυνο δεν ήταν η πτώση, αλλά η ίδια η πτήση πρίν το πέσιμο, με ένα χάρχαλο αεροπλανάκι εξακοσίων ετών παλιό, που την έβγαζε -δεν την έβγαζε...)
δ) Είμαι εξαιρετικός στις καταδύσεις
Ψέμα τεράστιο!
Στην πραγματικότητα, είμαι άθλιος χέστης στη θάλασσα.
Το "Jaws" με κατέστρεψε. Από την στιγμή που είδα την ταινία "Τα σαγόνια του καρχαρία", έπαψα να πηγαίνω στα άπατα!
Ο μεγάλος φόβος μου είναι οι καρχαρίες, εξ ού και το διακριτικό "χιντ" στη διπλανή φωτογραφία!
ε) Κάποτε παραλίγο να βάλω φωτιά (εκ παραδρομής) στο πατρικό μου σπίτι.
Σωστό ω ναι!
Τί ντροπή!
Για να μάθω να κοιμάμαι καπνίζοντας στο κρεββάτι (μετά από συνεχόμενα ξενύχτια) !
Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίστηκαν στο μικροσκοπικό μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου! Κάτι στραπατσαρισμένα μούτρα, με κουρελιασμένες πυζάμες και καψαλισμένα μπούτια, προσπαθούσαν να σβήσουν μέσα στην τρελλή κάπνα το φλεγόμενο στρώμα, με ένα ...τσαγιερό!!!
Εδώ σας θέλω μάστορες...
Για να δούμε άν θα με τσακώσετε!
Ο ευρών τις σωστές απαντήσεις, αμειφθήσεται με ένα κεφάλι τυρί γραβιέρα Κρήτης, από την προσωπική μου καβάτζα.!
Αγαπημένοι μου φίλοι, σας ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή σας στο παιχνίδι!
Εγώ το καταδιασκέδασα!
Όσο για τα τυράκια, όλοι δικαιούστε το μερτικό σας!
Άλλος γιατί ήταν εύστοχος, άλλος γιατί είχε ωραίο σκεπτικό, άλλος γιατί ενώ ήξερε τις σωστές απαντήσεις, δεν τις μαρτύρησε κ.ο.κ!!! Όλοι σας, γιατί είστε ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Εξάλλου, σημασία δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή!
Και σ΄αυτό το βλόγιον, κερδίζει ο αθλητισμός!
Σας φιλώ στα μούτρα και πάω να ετοιμάσω το cheese-party!
Urban, Συνομιλία, Αντιδραστικούλη, Κιτρινόπαιδο, Στάσσαααα!!!!
Ελάτε τώρα παιδάκια, σας παρακαλώώώ, παίξτε κι εσείς!
Σκουίκ!
(Τσίριξε ο παιχνιδιάρης πόντικας...)
Σύντομα θα ακολουθήσει και έτερον παιχνιδάκι που με κάλεσε η καλή μου Συνομιλία ... Γιούπιιιι!
Για αρχή λέω να ξεκινήσω με το "ψέμα ή αλήθεια" που όλο το αναβάλω! (Thanx Athens! )
Επειδή μου άρεσε τα μάλα, θα το πάιξω σε δύο δόσεις και στις δύο δηλαδή παραλλαγές που κυκλοφορούν στα ιστολόγια . Χεχε!
Πάμε λοιπόν!
Εκδοχή Α΄
Τέσσερα ψέματα και μιά αλήθεια για τον Τριπόντικα
Προσοχή! Από τις παρακάτω προτάσεις, μόνο μιά είναι αληθινή!
Άν βλέπατε αύριο τον Σκουίκυ στην παραλία (με το μπανιερό, τα μπρατσάκια και τις σαγιονάρες του), θα προσέχατε ότι έχει:
α) αρχές φαλάκρας
Λάθος.
Παρόλο που πολλά γύρω μου με "καραφλιάζουν" καθημερινώς, εξακολουθώ να διατηρώ την πλούσια κόμη μου ( λέμε τώρα ).
β) μούσι
Λάθος.
Με τόσα ψέμματα βέβαια, που σας αράδιασα εδώ, θά' πρεπε νά χω βγάλει μούσι σαν των ΖΖ-Top. Ωστόσο, έχω μαγουλάκι φρέσκο-φρέσκο. Προς το παρόν τουλάχιστον!
γ) πελώρια κοιλούμπα
Σωστό!
Καλοί μου φίλοι, μόνο ένας τόλμησε να το επιλέξει! Φαντάζομαι ότι από ευγένεια, κανείς δεν ψήφισε πως είμαι κοιλαράς, αλλά η πικρή αλήθεια είναι αυτή, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε...
Υπόσχομαι όμως πως του χρόνου το καλοκαίρι, δε θα με γνωρίζετε...
Με σκληρή δίαιτα και γυμναστική, θα ξαναγίνω στυλάκι!
δ) έξι δαχτυλάκια στο κάτω αριστερό πόδι
Λάθος!
Μια εκδοχή που "ψάρωσε". Σας διαβεβαιώ, πως άν δε με ήξερα, κι εγώ αυτό θα επέλεγα! Είναι αρκετός κόσμος εξάλλου που έχει την ιδιότητα του εξαδάκτυλου!
ε) ελαφρύ αλληθωρισμό.
Λάθος!
Παρόλο που πολλές φορές αλληθωρίζω επίτηδες για χαβαλέ!
Επίσης, βρίσκω τους ανθρώπους που έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα, πολύ χαριτωμένους...
Χα! Εδώ σας θέλω! Δύσκολο έ?
-------------------------------------------------------------------------
Πάμε τώρα στην Εκδοχή Β΄
Τέσσερις αλήθειες κι ένα ψέμα!
Προσοχή! Τα κάτωθι δεδομένα δηλώνω υπεύθυνα πως είναι πραγματικά, όλα πλην ενός που είναι μύθος (παντού υπάρχει ένας μύθος).
α) Από τα μπροστινά πόδια μου, έχουν περάσει πολλά πολλά εκατομμύρια Ευρά.
Σωστό!
Πολύ σωστά πράξατε όσοι μαντέψατε πως έχω θητεύσει ως ταμίας.
(Τamias minimus, που λέγαμε και σ΄άλλο πόστ!)
β) Έχω πέσει με αλεξίπτωτο από τα 3.000 μέτρα.
Σωστό!
Χεχε! Τί τον περάσατε τον πόντικα? Παλικάρι της φακής?
Ή πέφτουμε ή δεν πέφτουμε...
(Απ΄τις πιο ωραίες εμπειρίες! Η αδρεναλίνη βάρεσε τίλτ!
Εκ των υστέρων αντελήφθην μάλιστα, πως το πιο επικίνδυνο δεν ήταν η πτώση, αλλά η ίδια η πτήση πρίν το πέσιμο, με ένα χάρχαλο αεροπλανάκι εξακοσίων ετών παλιό, που την έβγαζε -δεν την έβγαζε...)
γ) Στα νιάτα μου κατάφερα να μείνω μέχρι και πέντε συνεχόμενες μέρες (και νύχτες φυσικά ) άϋπνος.
Ε! ναι !
Σωστό!
Στο τέλος είχα καταντήσει να κοιμάμαι όρθιος, κρατημένος από τη χειρολαβή του τραίνου, σαν τα άλογα! Χαίρομαι που κι άλλοι έζησαν αυτή την υπέροχη φάση της συνειδητής αϋπνίας, που σε κάνει μετά από 2-3 μέρες να αισθάνεσαι τελείως φευγάτος. Φυσικά, ξενυχτούσα για να μην χάσω ούτε στιγμή διασκέδασης και κραιπάλης!
Ε! ναι !
Σωστό!
Στο τέλος είχα καταντήσει να κοιμάμαι όρθιος, κρατημένος από τη χειρολαβή του τραίνου, σαν τα άλογα! Χαίρομαι που κι άλλοι έζησαν αυτή την υπέροχη φάση της συνειδητής αϋπνίας, που σε κάνει μετά από 2-3 μέρες να αισθάνεσαι τελείως φευγάτος. Φυσικά, ξενυχτούσα για να μην χάσω ούτε στιγμή διασκέδασης και κραιπάλης!
δ) Είμαι εξαιρετικός στις καταδύσεις
Ψέμα τεράστιο!
Στην πραγματικότητα, είμαι άθλιος χέστης στη θάλασσα.
Το "Jaws" με κατέστρεψε. Από την στιγμή που είδα την ταινία "Τα σαγόνια του καρχαρία", έπαψα να πηγαίνω στα άπατα!
Ο μεγάλος φόβος μου είναι οι καρχαρίες, εξ ού και το διακριτικό "χιντ" στη διπλανή φωτογραφία!
ε) Κάποτε παραλίγο να βάλω φωτιά (εκ παραδρομής) στο πατρικό μου σπίτι.Σωστό ω ναι!
Τί ντροπή!
Για να μάθω να κοιμάμαι καπνίζοντας στο κρεββάτι (μετά από συνεχόμενα ξενύχτια) !
Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίστηκαν στο μικροσκοπικό μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου! Κάτι στραπατσαρισμένα μούτρα, με κουρελιασμένες πυζάμες και καψαλισμένα μπούτια, προσπαθούσαν να σβήσουν μέσα στην τρελλή κάπνα το φλεγόμενο στρώμα, με ένα ...τσαγιερό!!!
Εδώ σας θέλω μάστορες...
Για να δούμε άν θα με τσακώσετε!
Ο ευρών τις σωστές απαντήσεις, αμειφθήσεται με ένα κεφάλι τυρί γραβιέρα Κρήτης, από την προσωπική μου καβάτζα.!
Αγαπημένοι μου φίλοι, σας ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή σας στο παιχνίδι!
Εγώ το καταδιασκέδασα!
Όσο για τα τυράκια, όλοι δικαιούστε το μερτικό σας!
Άλλος γιατί ήταν εύστοχος, άλλος γιατί είχε ωραίο σκεπτικό, άλλος γιατί ενώ ήξερε τις σωστές απαντήσεις, δεν τις μαρτύρησε κ.ο.κ!!! Όλοι σας, γιατί είστε ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Εξάλλου, σημασία δεν έχει η νίκη αλλά η συμμετοχή!
Και σ΄αυτό το βλόγιον, κερδίζει ο αθλητισμός!
Σας φιλώ στα μούτρα και πάω να ετοιμάσω το cheese-party!
Urban, Συνομιλία, Αντιδραστικούλη, Κιτρινόπαιδο, Στάσσαααα!!!!
Ελάτε τώρα παιδάκια, σας παρακαλώώώ, παίξτε κι εσείς!
Σκουίκ!
(Τσίριξε ο παιχνιδιάρης πόντικας...)
Σύντομα θα ακολουθήσει και έτερον παιχνιδάκι που με κάλεσε η καλή μου Συνομιλία ... Γιούπιιιι!
1/6/2008
Έλεγα σήμερα να παίξω εκείνο το ωραίο μπλογκοπαίχνιδο με τις αλήθειες και τα ψέματα, ώσπου έπεσα πάνω σ΄αυτό, στο μπλόγκ της Athena και μου κόπηκαν οι χαρές.
Θυμάμαι κι εγώ πέρσι τέτοια εποχή, την οργή και την αγανάκτηση που ένιωσα διαβάζοντας, πρώτα από τις εφημερίδες και μετά από το ίδιο της το χέρι, την απίστευτη ταλαιπωρία της Αμαλίας Καλυβίνου.
Μιας γενναίας κοπέλας, που είχε τα κότσια να ξεσκεπάσει και να ξεφωνήσει επωνύμως όλους εκείνους τους μεγαλόσχημους καραγκιόζηδες με τους βαρύγδουπους ιατρικούς τίτλους, που την βασάνισαν επί χρόνια και τελικά την έστειλαν στον τάφο.
Δεν ξέρω άν φέρνουν αποτελέσματα οι συλλογές υπογραφών ή ακόμα και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, στη χώρα της γενικευμένης απάθειας και αδιαφορίας που ζούμε. Στην Ελλάδα της ρεμούλας, της ασχετοσύνης, της κονόμας και του ωχαδερφισμού.
Ελπίζω πάντως πως αργά αργά, θα αρχίσει κάποτε να αλλάζει η νοοτροπία - έστω της γενιάς μας - και θα κάνουμε το αυτονόητο.
Θα πάψουμε να δίνουμε φακελλάκι για τις ιατρικές υπηρεσίες που δικαιούμεθα κι έχουμε ήδη χρυσοπληρώσει τόσα χρόνια μέσα απ΄τις ασφαλιστικές μας εισφορές και θα κράζουμε στα μούτρα τις αλμπάνικες ιατρικές αυθεντιές, όπου τις πετυχαίνουμε.
Κάποιοι άνθρωποι δεν ξεχάσαν την Αμαλία και ξεκουνάνε κι εμάς τους υπόλοιπους...
Μπράβο ρε παιδιά.
Σχετική πρωτοβουλία σε εξέλιξη, όπως βλέπω τώρα κι εδώ.
Επίσης η Αφροδίτη, όχι μόνο πρότεινε εύστοχα την εθελοντική αιμοδοσία ως πρώτη μορφή δράσης, αλλά έφτιαξε και σχετικά μπανεράκια.
Και η Athena κατέγραψε αναλυτικά τις μονάδες των νοσοκομείων, για όποιον ενδιαφέρεται να προσφέρει αίμα.
Ευχαριστούμε κορίτσια.
Θυμάμαι κι εγώ πέρσι τέτοια εποχή, την οργή και την αγανάκτηση που ένιωσα διαβάζοντας, πρώτα από τις εφημερίδες και μετά από το ίδιο της το χέρι, την απίστευτη ταλαιπωρία της Αμαλίας Καλυβίνου.
Μιας γενναίας κοπέλας, που είχε τα κότσια να ξεσκεπάσει και να ξεφωνήσει επωνύμως όλους εκείνους τους μεγαλόσχημους καραγκιόζηδες με τους βαρύγδουπους ιατρικούς τίτλους, που την βασάνισαν επί χρόνια και τελικά την έστειλαν στον τάφο.
Δεν ξέρω άν φέρνουν αποτελέσματα οι συλλογές υπογραφών ή ακόμα και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, στη χώρα της γενικευμένης απάθειας και αδιαφορίας που ζούμε. Στην Ελλάδα της ρεμούλας, της ασχετοσύνης, της κονόμας και του ωχαδερφισμού.
Ελπίζω πάντως πως αργά αργά, θα αρχίσει κάποτε να αλλάζει η νοοτροπία - έστω της γενιάς μας - και θα κάνουμε το αυτονόητο.
Θα πάψουμε να δίνουμε φακελλάκι για τις ιατρικές υπηρεσίες που δικαιούμεθα κι έχουμε ήδη χρυσοπληρώσει τόσα χρόνια μέσα απ΄τις ασφαλιστικές μας εισφορές και θα κράζουμε στα μούτρα τις αλμπάνικες ιατρικές αυθεντιές, όπου τις πετυχαίνουμε.
Κάποιοι άνθρωποι δεν ξεχάσαν την Αμαλία και ξεκουνάνε κι εμάς τους υπόλοιπους...
Μπράβο ρε παιδιά.
Σχετική πρωτοβουλία σε εξέλιξη, όπως βλέπω τώρα κι εδώ.
Επίσης η Αφροδίτη, όχι μόνο πρότεινε εύστοχα την εθελοντική αιμοδοσία ως πρώτη μορφή δράσης, αλλά έφτιαξε και σχετικά μπανεράκια.
Και η Athena κατέγραψε αναλυτικά τις μονάδες των νοσοκομείων, για όποιον ενδιαφέρεται να προσφέρει αίμα.
Ευχαριστούμε κορίτσια.
Δευτέρα 12 Μαΐου 2008
The Wall
Και... πάμε πάλι! Επειδή για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, θα είμαι μακριά από πισιά και κομπιούτες, είπα να τα ποστάρω όλα σήμερα!
Επόμενο παιχιδάκι μας, οι τοίχοι!
Θένκ γιου Λούτσα μ΄για την πρόσκληση.
Και τώρα, η μεγάλη μας ατραξιόν! Τα-τάαααν!
Ορίστε τα -λίγα- ομολογουμένως πράγματα, που κοσμούν τους τοίχους μου:
Το tripόψαρον.
Με μάτι σαν λουκουμά
και το χαμόγελο της επιτυχίας.
Κάτω, μια μορφή αιχμάλωτη στον τοίχο εδώ και χρόνια.
Ο καλός μας Klimt, δίνει το φιλί του
Εδώ, βλέπετε εκτός από το ωραίο τελάρο
με την πόλη που κοιμάται
και την πλούσια συλλογή μου
από οινοπνευματώδη.
Any time, is party time...
Αυτό είναι το αγαπημένο μου έργο. Το έχω δίπλα στο κρεββάτι μου και το κοιτάζω κάθε πρωϊ, πριν φύγω για τη δουλειά. Μου το αφιέρωσε ένα πολυαγαπημένο κορίτσι, ζωγράφος και γλύπτρια η ίδια, που το σχεδίασε βάσει ενός ονείρου που είδα κάποτε.
Στο όνειρο έβλεπα ότι έκανα ποδήλατο στον ουρανό και βρισκόμουν πραγματικά στην απόλυτη νιρβάνα και γαλήνη. Ποιός? Εγώ, που δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο ούτε με βοηθητικές! Τρελλό φλάς σας λέω.
Έτσι και το παιδάκι στον πίνακα. Όλη μέρα βουτηγμένο στα σκατά, αλλά τη νύχτα ακροβατεί με το ποδηλατάκι του στα σύννεφα ... Δεν ξέρω πόσο καλά φαίνεται στην φωτογραφία!
Και για το τέλος, σουρπρίίιιιζ!!! Παντού υπάρχει ένας Βέγγος ! Ακόμα και στο ψυγείο μου! Μανιταράκι και Παστούλα, γι' αυτό σας αγαπώ! Γιατί είστε φάν του Καλού Ανθρώπου...
Αυτά από μένα!
Επόμενοι καλεσμένοι μας : Daria, Συνομιλία, Αντιδρασέξ, Athena!
Περιμένουμε τα αποκαλυπτήρια των αδύτων σας!
Επόμενο παιχιδάκι μας, οι τοίχοι!
Θένκ γιου Λούτσα μ΄για την πρόσκληση.
Και τώρα, η μεγάλη μας ατραξιόν! Τα-τάαααν!
Ορίστε τα -λίγα- ομολογουμένως πράγματα, που κοσμούν τους τοίχους μου:
Το tripόψαρον.
Με μάτι σαν λουκουμά
και το χαμόγελο της επιτυχίας.
Κάτω, μια μορφή αιχμάλωτη στον τοίχο εδώ και χρόνια.
Ο καλός μας Klimt, δίνει το φιλί του
Εδώ, βλέπετε εκτός από το ωραίο τελάρο
με την πόλη που κοιμάται
και την πλούσια συλλογή μου
από οινοπνευματώδη.
Any time, is party time...
Αυτό είναι το αγαπημένο μου έργο. Το έχω δίπλα στο κρεββάτι μου και το κοιτάζω κάθε πρωϊ, πριν φύγω για τη δουλειά. Μου το αφιέρωσε ένα πολυαγαπημένο κορίτσι, ζωγράφος και γλύπτρια η ίδια, που το σχεδίασε βάσει ενός ονείρου που είδα κάποτε.
Στο όνειρο έβλεπα ότι έκανα ποδήλατο στον ουρανό και βρισκόμουν πραγματικά στην απόλυτη νιρβάνα και γαλήνη. Ποιός? Εγώ, που δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο ούτε με βοηθητικές! Τρελλό φλάς σας λέω.
Έτσι και το παιδάκι στον πίνακα. Όλη μέρα βουτηγμένο στα σκατά, αλλά τη νύχτα ακροβατεί με το ποδηλατάκι του στα σύννεφα ... Δεν ξέρω πόσο καλά φαίνεται στην φωτογραφία!
Και για το τέλος, σουρπρίίιιιζ!!! Παντού υπάρχει ένας Βέγγος ! Ακόμα και στο ψυγείο μου! Μανιταράκι και Παστούλα, γι' αυτό σας αγαπώ! Γιατί είστε φάν του Καλού Ανθρώπου...
Αυτά από μένα!
Επόμενοι καλεσμένοι μας : Daria, Συνομιλία, Αντιδρασέξ, Athena!
Περιμένουμε τα αποκαλυπτήρια των αδύτων σας!
Γραφικός Παλιοχαρακτήρας
Με κάλεσαν η Daria και η Mane και σπεύδω να ανταποκριθώ και να εκτεθώ (με τέτοια κολυβογράμματα!).
Οι κανόνες εύκολοι.
Αντιγράφω:
Θα φωνάξω κι εγώ με τη σειρά μου τέσσερις κυρίες κι έναν κύριο : Pastaflora, Morpheus, Κυρα-Φλάντζαινα, Αόρατη Μελάνη, Yellow Kid. Παρακαλώ, τα αυτόγραφά σας...
Οι κανόνες εύκολοι.
Αντιγράφω:
1. Γράψε.
2. Σκάναρε.
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε, αναφέροντας οτι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε κι άλλους 5 να συμμετέχουν!
Ξέθαψα σήμερα αυτό από τα αραχνιασμένα μου συρτάρια.
Τελικά το προτίμησα από τη συνταγή για αγκινάρες σουφλέ που σκόπευα αρχικά να ανεβάσω. Δεν παίζουν και πολλά χειρόγραφα τα τελευταία χρόνια στο σπίτι, δυστυχώς...
(Αγαπημένη Ν. , μου λείπουν τα ξέφρενα, τρελλά μας Σαββατόβραδα. Πέρασαν κίολας πέντε χρόνια από τότε...)
Ξέθαψα σήμερα αυτό από τα αραχνιασμένα μου συρτάρια.
Τελικά το προτίμησα από τη συνταγή για αγκινάρες σουφλέ που σκόπευα αρχικά να ανεβάσω. Δεν παίζουν και πολλά χειρόγραφα τα τελευταία χρόνια στο σπίτι, δυστυχώς...
(Αγαπημένη Ν. , μου λείπουν τα ξέφρενα, τρελλά μας Σαββατόβραδα. Πέρασαν κίολας πέντε χρόνια από τότε...)
Θα φωνάξω κι εγώ με τη σειρά μου τέσσερις κυρίες κι έναν κύριο : Pastaflora, Morpheus, Κυρα-Φλάντζαινα, Αόρατη Μελάνη, Yellow Kid. Παρακαλώ, τα αυτόγραφά σας...
Παρασκευή 9 Μαΐου 2008
"Ελεύθερη Συνοικία"
Έβαλα το πηλίκιο στο κλουβί
και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι
Λοιπόν;
δε χαιρετάνε πια;
ρώτησε ο διοικητής
Όχι
δε χαιρετάνε πια
απάντησε το πουλί
Α, καλά
συγχωρείστε με νόμιζα πως χαιρετάνε
είπε ο διοικητής
Συγχωρεμένος ,
ανθρώπινα τα λάθη,
είπε το πουλί.
Ζακ Πρεβέρ
Αφιερωμένο στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη,
που επείγεται να χώσει τα παιδιά στο στρατό.
Τετάρτη 7 Μαΐου 2008
Πειραματόζωα? Όχι ευχαριστώ!
Αλιεύω από το Αθηναϊκό indymedia :
Ακτιβιστές απελευθερώνουν 250 λευκά ποντικάκια από τα εργαστήρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.
Το πόστ ανάληψης ευθύνης, ακολουθείται από συζήτηση για τον ζωϊκό πειραματισμό και τα αμφισβητούμενα οφέλη του.
Όπως καταλαβαίνετε, εξ ορισμού εγώ δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω την κίνηση και να ευχαριστήσω αυτούς που έσωσαν τα αδέρφια μου!
Αντιλαμβάνομαι ότι η αντίδρασή μου είναι καθαρά συναισθηματική και ότι τα επιχειρήματα υπέρ των πειραμάτων σε ζώα για καθαρά ιατρικούς σκοπούς, έχουν κάποια λογική βάση.
Η σφαγή των αθώων όμως προς όφελος του ανθρώπου και της ματαιοδοξίας του, έχει παραγίνει!
Ακόμα περισσότερο επικροτώ τις απελευθερώσεις ζώων που εκτρέφονται για τη γούνα τους και βασανίζονται φρικιαστικά πριν γδαρθούν – ενίοτε ζωντανά ακόμα.
Κινήσεις σαν αυτήν των παιδιών στην Θεσσαλονίκη, είναι σχετικά πρωτόγνωρες στην Ελλάδα. Αντίθετα, η απελευθέρωση ζώων στο εξωτερικό «μαστίζει» τις φάρμες εκτροφής και τα ιατρικά εργαστήρια εδώ και αρκετά χρόνια.
Δεν είναι τυχαία η χρήση του όρου «οικοτρομοκρατία» από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οι ακτιβιστές που συλλαμβάνονται, ιδίως στις Η.Π.Α., αντιμετωπίζουν μεταχείριση παρόμοια με αυτή των «τρομοκρατών» και τιμωρούνται με εξοντωτικές ποινές. Οι Κυβερνήσεις χρησιμοποιούν όλο το οπλοστάσιο της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας για να τους συντρίψουν.
Το γεγονός ότι εξακολουθούν να δρουν συνεπείς στις αρχές και τις ευαισθησίες τους, παρά το απίστευτο προσωπικό κόστος που συνεπάγεται μια πιθανή τους σύλληψη, με κάνει να τους θαυμάζω και να υποκλίνομαι ταπεινά μπροστά τους.
Περισσότερα εδώ ( ενδεικτικά ) :www.animalliberationfront.com/
en.wikipedia.org/wiki/Earth_Liberation_Front
www.spiritoffreedom.org.uk/
en.wikipedia.org/wiki/Animal_Rights_Militia
www.directaction.info/
www.greenscare.org/
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008
Σπλατεριές
Άλλος το βλέπει και φρικάρει, άλλος το βλέπει και του ανοίγει η όρεξη.
Άντε, καλό μας Πάσχα και καλή Ανάσταση .
(αυτήν προσδοκά και το αρνί)
Παρασκευή 18 Απριλίου 2008
Ο Κύριος Φουσκομάγουλος
Γειά σας και πάλι αδέρφια μου!
Θα σας παρουσιάσω σήμερα τον Κύριο Φουσκομάγουλο.
Ο Κύριος Φουσκομάγουλος ήταν ένα μωρό σκιουράκι. Πριν δυό χρόνια, το βρήκε ο σύντροφος του ποντικού πεταμένο στο δρόμο και ημιθανές και το έφερε στη φωλιά να το περιθάλψουμε.
Ήταν τόσο μικρούλης που χώραγε σε ένα κουτάλι. Γκριζούλης, με πέντε μαύρες λωρίδες να διασχίζουν το κορμάκι του, με μια ουρίτσα που μόλις άρχισε να φουντώνει, έτρεμε εξουθενωμένος, με τα ματάκια κλειστά και τη μυτούλα του ματωμένη.
Προσπαθήσαμε να το ταίσουμε, του δώσαμε γάλα, λιωμένα αμύγδαλα και νεράκι. Του βάλαμε μάλλινα ρουχάκια και φύλλα σ’ ένα χαρτόκουτο για να χωθεί να κοιμηθεί. Τη νύχτα, όσο το σκιουράκι ξεκουραζόταν, ψάξαμε πυρετωδώς για πληροφορίες στο ίντερνετ.
Η ράτσα του λεγόταν tamias minimus και ευδοκιμούσε στην Αμερική.
Επειδή η Αμερική μας έπεφτε λίγο μακριά, ρωτήσαμε στο κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων στην Αίγινα, αν θα μπορούσαν να τον αναλάβουν. Από κει μας είπαν πως είχαν κι άλλα τέτοια ζωάκια και τα κρατούσαν σε κλουβί. Είδαμε τα κλουβιά σε φωτογραφίες, μικροσκοπικά και άθλια . Η ιδέα να τον κλείσουμε φυλακή δε μας άρεσε καθόλου.
Κάποια άλλη φιλοζωϊκή εταιρεία που ρωτήσαμε, μας είπε να μην τον ελευθερώσουμε γιατί κινδύνευε η φυσική ισορροπία (!!!!). Αυτό πάλι! Είναι γνωστό πως ο μεγαλύτερος εχθρός της φυσικής ισορροπίας είναι ο άνθρωπος. Καταλήξαμε πως λέγανε μαλακίες. Δεν ήταν δά και είκοσι ζευγάρια σκίουροι , που θα γεννοβολάγανε και θα κατακλύζανε την ένδοξη ελληνική μας ύπαιθρο! Ούτε κανας κροκόδειλος ήταν!
Στις βδομάδες που πέρασαν, ο σκίουρος δυνάμωσε πολύ. Γινόταν ένα πανέμορφο πλάσμα. Όσο λείπαμε απ΄την ποντικότρυπα, τον βάζαμε (δυστυχώς) σε κλουβί πουλιών που δανειστήκαμε, για να μην τον χάσουμε και τον πατήσουμε κατά λάθος. Ήρθε και το καλοκαίρι και οι διακοπές… Δυο άγια παιδιά και φίλοι, ανέλαβαν τη φροντίδα του. Του αφιέρωσαν ένα ολόκληρο δωμάτιο στο σπίτι τους. Του έβαλαν σκοινάκια για να σκαρφαλώνει και να εξασκείται, φυτά, ξυλάκια και κλαδιά και ο σκιουρίτσος ήταν στην καλύτερή του. Σωστό αγριμάκι και μεγάλος καβάτζας. Νομίζαμε ότι καταβρόχθιζε τον άμπακο, αλλά αυτός έπαιρνε τα φαγάκια του και τα αποταμίευε για τις δύσκολες ώρες του χειμώνα.
Το ένστικτο των ζώων είναι κάτι το απίστευτο. Γέμιζε τα μαγουλάκια του σποράκια ( εξού και το όνομά του), που τα έκρυβε στα πιο απίθανα σημεία με τάξη και μέθοδο. Αλλού τα φουντούκια, αλλού τα αμύγδαλα, αλλού οι ηλιόσποροι.
Η πιο αστεία φάση ήταν όταν σκαρφάλωνε στους ώμους και στο κεφάλι των παιδιών και πήγαινε να κρύψει τους σπόρους του στις αλογοουρές τους. Μετά από λίγο που επέστρεφε με καινούριες προμήθειες, έψαχνε μανιωδώς στα μαλλιά τους να βρει την καβατζούλα του κι όταν δεν την ανακάλυπτε κοιτούσε έκπληκτος γύρω γύρω, με ειλικρινή απορία ζωγραφισμένη στο μουσούδι του. ( «Τι διάολο! Αφού εδώ έκρυψα τα φαγάκια μου!»).
Πέρασε έτσι όμορφα και το καλοκαίρι κι έπρεπε να βρούμε μέρος να τον ελευθερώσουμε, πριν πέσει σε χειμερία νάρκη.
Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, ανεβήκαμε στην Πεντέλη όλοι παρέα, μαζί κι ο Κύριος Φουσκομάγουλος. Στο κατακαμμένο και γκρίζο βουνό, βρήκαμε τελικά ένα σημείο, αρκετά μακριά από σπίτια και δρόμους, με ένα ποταμάκι και αρκετά δέντρα, πρώην βάση (?) ή κάτι τέτοιο του στρατού.
Όσο πλησιάζαμε, ο Φουσκομάγουλος είχε παλαβώσει. Οι μυρωδιές των δέντρων και της φύσης τον είχαν βαρέσει στον εγκέφαλο. Πιστεύαμε πως θα του λείψουμε και θα δίσταζε να μας αποχωριστεί, αλλά ήμασταν μακριά νυχτωμένοι! Με το που ανοίξαμε την πόρτα του κλουβιού, ο σκίουρος σάλταρε έξω και σκαρφάλωσε στα δέντρα στο λεπτό. Κάναμε πικ-νικ και τον παρακολουθήσαμε για λίγο να τρέχει ολόχαρος στα πέριξ. Του αφήσαμε και μια σακούλα σπόρους για προμήθειες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με σφιγμένη την καρδιά.
Αυτά τα ζωάκια μπορούν να ζήσουν αρκετά χρόνια θεωρητικά. Σε συνθήκες ελευθερίας μέσος όρος ζωής είναι δύο χρόνια, γιατί έχουν κάμποσους εχθρούς ( πουλιά, κουκουβάγιες, φίδια κλπ ) .
Τις επόμενες βρομάδες, οι φίλοι μας έβρισκαν ακόμη μικρούς σωρούς από σποράκια, στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού τους ( μέσα στα συρτάρια, κάτω από μαξιλάρια, κάτω από το κρεββάτι κλπ).
Το χειμώνα χιόνισε και αναρωτήθηκα αν άντεξε το κρύο.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας ( γιατί αυτό το blog είναι ηθικοπλαστικού περιεχομένου όπως θα έχετε καταλάβει ) :
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια ζωάκι στο κλουβί.
Σκουί!
Πέμπτη 17 Απριλίου 2008
Παζάρι Αλληλεγγύης
Σάββατο 19/4/2008από τις 10 το πρωί στα Προπύλαια.
Bazaar βιβλίων, κοσμημάτων, κεριών, διακοσμητικών κλπ
Κουκλοθέατρο
Δρώμενα
Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση
της Πανευρωπαϊκής Συνάντησης Αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας
Αθήνα 9-10-11 Μάη 2008
Μπορείτε να προσφέρετε πράγματα για το παζάρι,
τα οποία συγκεντρώνονται ήδη τα απογεύματα
στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13).
Τετάρτη 16 Απριλίου 2008
"Knocking 'Em Down In The City"
Μετά από απαίτηση των χιλιάδων αναγνωστών μου και αφού εμπνεύστηκα από το σχετικό ποστ του Αντίδραση & sex, θα σας πω τώρα μια από τις άπειρες μικρές και πονεμένες ιστορίες μου.
Ήταν καλοκαίρι του 1996, εαν ενθυμούμαι καλώς. Ήταν μια ωραία χρονιά.
Εκείνα τα χρόνια, του περασμένου αιώνα, άρχιζαν δειλά δειλά να εμφανίζονται μερικά από τα πιο καταξιωμένα πλέον στη συνείδηση των νέων, φεστιβάλ στην Ελλάδα. Το φεστιβάλ της Βαβέλ, του περιοδικού «Σινεμά», το indie-festival, το Rockwave…
Αυτό το τελευταίο, το περιμέναμε πώς και πώς, γιατί πού αλλού θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τόσα μεγάλα συγκροτήματα μαζεμένα! Μέρα-νύχτα ακούγαμε Rock-fm ( ή μήπως Ρόδον?),με το δάχτυλο στο καντράν του τηλεφώνου, μπας και κερδίσουμε καμιά προσκλησούλα και γλιτώσουμε κανα φράγκο. Όπερ και εγένετο.
Μια και δυό λοιπόν, εκείνο το ζεστό μεσημέρι, κατηφορίζαμε μιλιούνια κόσμος για τη Δραπετσώνα. Φρικιά, χιπιά, μεταλλάδες, πάνκηδες, γκοθάδες, μαλλιάδες και ξυρισμένοι, σπιντάτοι και νταγκλαρισμένοι, με σανδαλάκια και με αρβυλάκια, με μπυρίτσες και νεράκια, είκοσι χιλιάδες άτομα, κατεβαίναμε προς το χώρο του φεστιβάλ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που μου άφησε εκείνο το πρώτο Rockwave ( Rock of Gods το λέγανε τότε) .
Στην άκρη του πουθενά, σε ένα τοπίο καραφλό, βιομηχανικό, πάνω σε μια πελώρια αποβάθρα, από την μια μεριά η σκηνή και από την άλλη η θάλασσα. Και καράβια να περνάνε στο βάθος, με τα φώτα τους να λαμπυρίζουν καθως νύχτωνε.
Κάτι το γήρας, κάτι τα τόσα Rockwave που ακολούθησαν, οι μόνοι καλλιτέχνες που θυμάμαι με σιγουριά από κείνο το πρώτο αείμνηστο φεστιβάλ , είναι ο Moby και ο Iggy Pop.
Τον μεν Moby τον θυμάμαι γιατί μας ξάφνιασε ευχάριστα, παίζοντας και «ροκάροντας» σκληροπυρηνικά ( τότε τον είχαμε για λίγο φλούφλη ) .
Τον δε Iggy, θα μου τον θυμίζει για πάντα το πηγούνι μου.
Αφού τελείωσε ο Moby και κάτσαμε να ξαποστάσουμε από το τρελό χοροπηδητό, βγαίνει στη σκηνή ο δικός μου νωρίτερα απ΄ότι περίμενα. Για κακή μου τύχη, είχα πάει για κατούρημα? για μπύρα? για να βρώ κανα γνωστό? Θα σας γελάσω. Πάντως δεν ήμουν στο κατάλληλο σημείο όταν ξεκίνησε. Δηλαδή δεν ήμουν πρώτο τραπέζι πίστα, στην πρώτη γραμμή κάτω από τη σκηνή, όπως το συνηθίζαμε με τα συντρόφια μου-τα οποία παρεμπιπτόντως είχα χάσει μέσα στο γενικό χαμό-.
Αρχίζει ο Iggy να παίζει, αρχίζω κι εγώ να χώνομαι, να στριμώχνομαι, να τσαλαπατιέμαι για να προωθηθώ πιο κοντά. Παράλληλα με το χώσιμο, έπεφτε και το σχετικό κοπάνημα-παύλα-χορός-πάυλα – χεντμπάνκινγκ.
Δεν πρόλαβε ο αηδός να ολοκληρώσει ένα τραγούδι, και μπάμ ! του΄ρχεται μια μποτίλια στο κρανίο, δώρο από το αφιονισμένο κοινό. Τον παίρνουνε τα αίματα, αλλά αυτός αμάσητος. Όχι μόνο δε σταματάει τη συναυλία, αλλά πορώνεται χειρότερα , ουρλιάζει, χοροπηδάει, αλωνίζει τη σκηνή ωρυόμενος, ματωμένος και ημίγυμνος. Και κάνει τη μοιραία κίνηση . Στριφογυρνάει με όλη του τη δύναμη το μικρόφωνο κρατώντας το απ΄το καλώδιο και το εκσφενδονίζει στο πλήθος.
Μπορείτε τώρα να φανταστείτε ποιος ήταν ο γκαντέμης μέσα σε είκοσι χιλιάδες κόσμο, που το ‘φαγε στη μούρη…
Ναι λοιπόν! Εκεί που είχα βρεί μια θεσούλα και κοπανιόμουνα ανέμελος, νιώθω να τρώω την αόρατη υπεργροθιά, το βιονικό σφυρομπούκετο. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντίλι. Σταματάω αποσβολωμένος το χορό, βλέποντας αστεράκια και το Χριστό φαντάρο και κοιτάω γύρω μου να καταλάβω από πού μου ήρθε και κυρίως τι μου ήρθε.
Is it a bird? Is it a plane?
Μπά!
Γύρω μου κάτι κοπελίτσες και κάτι πιτσιρικάδες που χορεύανε πόγκο. Δεν μου γέμιζαν το μάτι για αυτουργοί μπουνιάς ή αγκωνιάς τέτοιου βεληνεκούς. Αλλά πάλι? Τι διάλο!
Με τα πολλά, μετά από κανα πεντάλεπτο, ακούω τους πιτσιρίκους πίσω μου:
-« Ρε μαλάκα ! Ένα μικρόφωνο!»
-«Ναι ρε μαλάκα! Είναι αυτό που πέταξε ο Iggy προηγουμένως!»
-«Μαλάκαααα σουβενιιιίρ!!»
Το μυστήριο του μεταφυσικού μπουκέτου, λύθηκε.
Την υπόλοιπη συναυλία κουτσά-στραβά την έβγαλα, κρατώντας παράλληλα το σαγόνι μου.
Το μάτι μου και τα δόντια μου -πάλι καλά- δεν τα πέτυχε το ιπτάμενο μικρόφωνο.
(Αλλιώς ή γκαβός θα’μουν σήμερα, ή φαφούτης ).
Την άλλη μέρα το πρωί, φεύγαμε με την παρέα μου για διακοπές.
Η σεξουαλική μου ζωή εκείνο το καλοκαίρι καταστράφηκε ολεσχερώς , γιατί το σαγόνι μου ήταν για τους επόμενους δύο μήνες μπλέ και πελώριο.
Όλοι με μπερδεύαν με τον Γκμόχ.
Φωτογραφία ντοκουμέντο:
Εδώ ο Ίγγης αυτοσυγκεντρώνεται , για να μπορέσει να με πετύχει
ΥΓ : Το πιο άδικο πάντως ήταν, ότι το λάφυρο παρόλο που δικαιωματικά μου ανήκε, το σουφρώσαν οι πιτσιρικάδες.
Αυτά για σήμερα.
Περισσότερες ιστορίες γκαντεμιάς, τρέλας και κορδέλας , στα επόμενα τεύχη μας.
Who is who
Επιτέλους, αυτό το ιστολόγιον, ξαναβρίσκει λόγο ύπαρξης στην σύντομη και μίζερη ζωή του.
Λεύκωμα!!! Γιούπυ! Θα παίξουμε!
Όνομα:
Σκουίκυ Τοακακοκαλοποντίκι.
Να γυρνάει!
Λεύκωμα!!! Γιούπυ! Θα παίξουμε!
Με κάλεσε η Ιnco που την κάλεσε η Αθηνά και η Mane-tarious και η Στάσσα.
Γράφω κι εγώ λοιπόν, με τα άλλα παιδάκια.Όνομα:
Σκουίκυ Τοακακοκαλοποντίκι.
Αργούν ακόμα.
Ζώδιο:
Μαϊμού κατά τους κινέζους (ποντικομαϊμού).
Γκρί-Καστανόν τρίχωμα.
Αλλοίθωρον, Μπλέ και Γουρλομάτικον.
Ναι, τον Ρατατούη, αλλά τώρα που έγινε διάσημος, δε με θέλει.
Psycedelic trance και Τερλέγκα.
Άγαπημένος Χαρακτήρας Disney-Warner Bros:
Ο Πασχάλης ( χαζός και αθώος ) .
Επίσης οι Τσίπ και Ντέηλ!
Ο Σάμυ.
Σκουίκ-μιόμ-μιόμ.
Τσιγαράκι?
Ποντικοπαγίδες. Κεφάλια από γάτες.
Κεφάλια Γραβιέρα.
Γαμώτο! Πάλι μου έσπασαν τα μουράνο!
0, zero, κουλούρι.
Μπάντ Μαδερφάκερ.
Ροκάνισμα, Τρόχισμα δοντιών, Βουτιές στο λάδι, Κλέψιμο αυγών, Κωλοτούμπες στους αγρούς και στα τριφυλλάκια.
Στη Τζαμάϊκα.
Καλούς απογόνους.
Στα sixties, στο Σαν Φραντζίσκο.
Τα ρουμπίνια μου και τα μπριγιάν μου! (και τα μασούρια με τις χρυσές λίρες). Θρασύς και φιλοχρήματος ο πόντικας.
Παπαρούνα η Αφγανική.
ΣΤΡ.ΠΖ 96, Ε ΕΣΣΟ, σειρά 244 ( παλιοσειρά ).
Συνήθως όταν τρώω, μου λένε «καλά, ταινία έχεις?». Δεν ξέρω τι εννοούν.
Smack my bitch up ( με παράλληλη παρακολούθηση του video clip, απαραιτήτως ).
Η φάρμα των ζώων.
Σκίουροι, κουνέλια και λοιπά τρωκτικά της οικογενείας μου.
Κελεμπιά.
Nan Goldin, Sebastiao Salgado, Joel-Peter Witkin, Enki Bilal, Thomas Ott, κλπ,κλπ
Μώβ.
Γκρίκ φέϊμους μουζάκα, βέρι νάις σουβλάκι γουίθ τζατζίκι, και φυσικά τυράκι.
Αν και ποντικός, με τον Κλάρκ Γκέϊμπλ, τον γάτο του EDIKA, ή με την Λουκρητία του Αρκά.
Κακή συνήθεια:
Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή, ως γνωστόν, είναι ή ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουν. Αλλά τι να κάνεις…
Έξις, Δευτέρα φύσις.
Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Αισιόδοξος και χαρωπός.
-«Είστε αναποφάσιστος?»
-«Και ναι και όχι».
Φάγαμε και σήμερα…
Υπεύθυνος εργαστηρίου , για πειράματα σε ανθρώπους .
α)Τα σαγόνια του καρχαρία.
β) Οι κατσαρίδες ( μπλιάξ ).
Η πίτσα Ριμανίας.
Δείξε μου το σκύλο σου, να σου πώ ποιος είσαι.
Και τελευταία η ερώτηση must που συμπλήρωσε η Incontinentia
Άν δεν ήσασταν αυτό που είστε, τί θα θέλατε να είστε?:
Λέων ( το ποντίκι που βρυχάται ).
Να γυρνάει!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)