Ο Κύριος Φουσκομάγουλος

Γειά σας και πάλι αδέρφια μου!

Θα σας παρουσιάσω σήμερα τον Κύριο Φουσκομάγουλο.

Ο Κύριος Φουσκομάγουλος ήταν ένα μωρό σκιουράκι. Πριν δυό χρόνια, το βρήκε ο σύντροφος του ποντικού πεταμένο στο δρόμο και ημιθανές και το έφερε στη φωλιά να το περιθάλψουμε.

Ήταν τόσο μικρούλης που χώραγε σε ένα κουτάλι. Γκριζούλης, με πέντε μαύρες λωρίδες να διασχίζουν το κορμάκι του, με μια ουρίτσα που μόλις άρχισε να φουντώνει, έτρεμε εξουθενωμένος, με τα ματάκια κλειστά και τη μυτούλα του ματωμένη.

Προσπαθήσαμε να το ταίσουμε, του δώσαμε γάλα, λιωμένα αμύγδαλα και νεράκι. Του βάλαμε μάλλινα ρουχάκια και φύλλα σ’ ένα χαρτόκουτο για να χωθεί να κοιμηθεί. Τη νύχτα, όσο το σκιουράκι ξεκουραζόταν, ψάξαμε πυρετωδώς για πληροφορίες στο ίντερνετ.

Η ράτσα του λεγόταν tamias minimus και ευδοκιμούσε στην Αμερική.

Επειδή η Αμερική μας έπεφτε λίγο μακριά, ρωτήσαμε στο κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων στην Αίγινα, αν θα μπορούσαν να τον αναλάβουν. Από κει μας είπαν πως είχαν κι άλλα τέτοια ζωάκια και τα κρατούσαν σε κλουβί. Είδαμε τα κλουβιά σε φωτογραφίες, μικροσκοπικά και άθλια . Η ιδέα να τον κλείσουμε φυλακή δε μας άρεσε καθόλου.

Κάποια άλλη φιλοζωϊκή εταιρεία που ρωτήσαμε, μας είπε να μην τον ελευθερώσουμε γιατί κινδύνευε η φυσική ισορροπία (!!!!). Αυτό πάλι! Είναι γνωστό πως ο μεγαλύτερος εχθρός της φυσικής ισορροπίας είναι ο άνθρωπος. Καταλήξαμε πως λέγανε μαλακίες. Δεν ήταν δά και είκοσι ζευγάρια σκίουροι , που θα γεννοβολάγανε και θα κατακλύζανε την ένδοξη ελληνική μας ύπαιθρο! Ούτε κανας κροκόδειλος ήταν!

Στις βδομάδες που πέρασαν, ο σκίουρος δυνάμωσε πολύ. Γινόταν ένα πανέμορφο πλάσμα. Όσο λείπαμε απ΄την ποντικότρυπα, τον βάζαμε (δυστυχώς) σε κλουβί πουλιών που δανειστήκαμε, για να μην τον χάσουμε και τον πατήσουμε κατά λάθος. Ήρθε και το καλοκαίρι και οι διακοπές… Δυο άγια παιδιά και φίλοι, ανέλαβαν τη φροντίδα του. Του αφιέρωσαν ένα ολόκληρο δωμάτιο στο σπίτι τους. Του έβαλαν σκοινάκια για να σκαρφαλώνει και να εξασκείται, φυτά, ξυλάκια και κλαδιά και ο σκιουρίτσος ήταν στην καλύτερή του. Σωστό αγριμάκι και μεγάλος καβάτζας. Νομίζαμε ότι καταβρόχθιζε τον άμπακο, αλλά αυτός έπαιρνε τα φαγάκια του και τα αποταμίευε για τις δύσκολες ώρες του χειμώνα.

Το ένστικτο των ζώων είναι κάτι το απίστευτο. Γέμιζε τα μαγουλάκια του σποράκια ( εξού και το όνομά του), που τα έκρυβε στα πιο απίθανα σημεία με τάξη και μέθοδο. Αλλού τα φουντούκια, αλλού τα αμύγδαλα, αλλού οι ηλιόσποροι.

Η πιο αστεία φάση ήταν όταν σκαρφάλωνε στους ώμους και στο κεφάλι των παιδιών και πήγαινε να κρύψει τους σπόρους του στις αλογοουρές τους. Μετά από λίγο που επέστρεφε με καινούριες προμήθειες, έψαχνε μανιωδώς στα μαλλιά τους να βρει την καβατζούλα του κι όταν δεν την ανακάλυπτε κοιτούσε έκπληκτος γύρω γύρω, με ειλικρινή απορία ζωγραφισμένη στο μουσούδι του. ( «Τι διάολο! Αφού εδώ έκρυψα τα φαγάκια μου!»).

Πέρασε έτσι όμορφα και το καλοκαίρι κι έπρεπε να βρούμε μέρος να τον ελευθερώσουμε, πριν πέσει σε χειμερία νάρκη.

Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, ανεβήκαμε στην Πεντέλη όλοι παρέα, μαζί κι ο Κύριος Φουσκομάγουλος. Στο κατακαμμένο και γκρίζο βουνό, βρήκαμε τελικά ένα σημείο, αρκετά μακριά από σπίτια και δρόμους, με ένα ποταμάκι και αρκετά δέντρα, πρώην βάση (?) ή κάτι τέτοιο του στρατού.

Όσο πλησιάζαμε, ο Φουσκομάγουλος είχε παλαβώσει. Οι μυρωδιές των δέντρων και της φύσης τον είχαν βαρέσει στον εγκέφαλο. Πιστεύαμε πως θα του λείψουμε και θα δίσταζε να μας αποχωριστεί, αλλά ήμασταν μακριά νυχτωμένοι! Με το που ανοίξαμε την πόρτα του κλουβιού, ο σκίουρος σάλταρε έξω και σκαρφάλωσε στα δέντρα στο λεπτό. Κάναμε πικ-νικ και τον παρακολουθήσαμε για λίγο να τρέχει ολόχαρος στα πέριξ. Του αφήσαμε και μια σακούλα σπόρους για προμήθειες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με σφιγμένη την καρδιά.

Αυτά τα ζωάκια μπορούν να ζήσουν αρκετά χρόνια θεωρητικά. Σε συνθήκες ελευθερίας μέσος όρος ζωής είναι δύο χρόνια, γιατί έχουν κάμποσους εχθρούς ( πουλιά, κουκουβάγιες, φίδια κλπ ) .

Τις επόμενες βρομάδες, οι φίλοι μας έβρισκαν ακόμη μικρούς σωρούς από σποράκια, στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού τους ( μέσα στα συρτάρια, κάτω από μαξιλάρια, κάτω από το κρεββάτι κλπ).

Το χειμώνα χιόνισε και αναρωτήθηκα αν άντεξε το κρύο.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας ( γιατί αυτό το blog είναι ηθικοπλαστικού περιεχομένου όπως θα έχετε καταλάβει ) :

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια ζωάκι στο κλουβί.

Σκουί!