"Knocking 'Em Down In The City"

Μετά από απαίτηση των χιλιάδων αναγνωστών μου και αφού εμπνεύστηκα από το σχετικό ποστ του Αντίδραση & sex, θα σας πω τώρα μια από τις άπειρες μικρές και πονεμένες ιστορίες μου.

Ήταν καλοκαίρι του 1996, εαν ενθυμούμαι καλώς. Ήταν μια ωραία χρονιά.

Εκείνα τα χρόνια, του περασμένου αιώνα, άρχιζαν δειλά δειλά να εμφανίζονται μερικά από τα πιο καταξιωμένα πλέον στη συνείδηση των νέων, φεστιβάλ στην Ελλάδα. Το φεστιβάλ της Βαβέλ, του περιοδικού «Σινεμά», το indie-festival, το Rockwave…

Αυτό το τελευταίο, το περιμέναμε πώς και πώς, γιατί πού αλλού θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τόσα μεγάλα συγκροτήματα μαζεμένα! Μέρα-νύχτα ακούγαμε Rock-fm ( ή μήπως Ρόδον?),με το δάχτυλο στο καντράν του τηλεφώνου, μπας και κερδίσουμε καμιά προσκλησούλα και γλιτώσουμε κανα φράγκο. Όπερ και εγένετο.

Μια και δυό λοιπόν, εκείνο το ζεστό μεσημέρι, κατηφορίζαμε μιλιούνια κόσμος για τη Δραπετσώνα. Φρικιά, χιπιά, μεταλλάδες, πάνκηδες, γκοθάδες, μαλλιάδες και ξυρισμένοι, σπιντάτοι και νταγκλαρισμένοι, με σανδαλάκια και με αρβυλάκια, με μπυρίτσες και νεράκια, είκοσι χιλιάδες άτομα, κατεβαίναμε προς το χώρο του φεστιβάλ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που μου άφησε εκείνο το πρώτο Rockwave ( Rock of Gods το λέγανε τότε) .

Στην άκρη του πουθενά, σε ένα τοπίο καραφλό, βιομηχανικό, πάνω σε μια πελώρια αποβάθρα, από την μια μεριά η σκηνή και από την άλλη η θάλασσα. Και καράβια να περνάνε στο βάθος, με τα φώτα τους να λαμπυρίζουν καθως νύχτωνε.

Κάτι το γήρας, κάτι τα τόσα Rockwave που ακολούθησαν, οι μόνοι καλλιτέχνες που θυμάμαι με σιγουριά από κείνο το πρώτο αείμνηστο φεστιβάλ , είναι ο Moby και ο Iggy Pop.

Τον μεν Moby τον θυμάμαι γιατί μας ξάφνιασε ευχάριστα, παίζοντας και «ροκάροντας» σκληροπυρηνικά ( τότε τον είχαμε για λίγο φλούφλη ) .

Τον δε Iggy, θα μου τον θυμίζει για πάντα το πηγούνι μου.

Αφού τελείωσε ο Moby και κάτσαμε να ξαποστάσουμε από το τρελό χοροπηδητό, βγαίνει στη σκηνή ο δικός μου νωρίτερα απ΄ότι περίμενα. Για κακή μου τύχη, είχα πάει για κατούρημα? για μπύρα? για να βρώ κανα γνωστό? Θα σας γελάσω. Πάντως δεν ήμουν στο κατάλληλο σημείο όταν ξεκίνησε. Δηλαδή δεν ήμουν πρώτο τραπέζι πίστα, στην πρώτη γραμμή κάτω από τη σκηνή, όπως το συνηθίζαμε με τα συντρόφια μου-τα οποία παρεμπιπτόντως είχα χάσει μέσα στο γενικό χαμό-.

Αρχίζει ο Iggy να παίζει, αρχίζω κι εγώ να χώνομαι, να στριμώχνομαι, να τσαλαπατιέμαι για να προωθηθώ πιο κοντά. Παράλληλα με το χώσιμο, έπεφτε και το σχετικό κοπάνημα-παύλα-χορός-πάυλα – χεντμπάνκινγκ.

Δεν πρόλαβε ο αηδός να ολοκληρώσει ένα τραγούδι, και μπάμ ! του΄ρχεται μια μποτίλια στο κρανίο, δώρο από το αφιονισμένο κοινό. Τον παίρνουνε τα αίματα, αλλά αυτός αμάσητος. Όχι μόνο δε σταματάει τη συναυλία, αλλά πορώνεται χειρότερα , ουρλιάζει, χοροπηδάει, αλωνίζει τη σκηνή ωρυόμενος, ματωμένος και ημίγυμνος. Και κάνει τη μοιραία κίνηση . Στριφογυρνάει με όλη του τη δύναμη το μικρόφωνο κρατώντας το απ΄το καλώδιο και το εκσφενδονίζει στο πλήθος.

Μπορείτε τώρα να φανταστείτε ποιος ήταν ο γκαντέμης μέσα σε είκοσι χιλιάδες κόσμο, που το ‘φαγε στη μούρη…

Ναι λοιπόν! Εκεί που είχα βρεί μια θεσούλα και κοπανιόμουνα ανέμελος, νιώθω να τρώω την αόρατη υπεργροθιά, το βιονικό σφυρομπούκετο. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντίλι. Σταματάω αποσβολωμένος το χορό, βλέποντας αστεράκια και το Χριστό φαντάρο και κοιτάω γύρω μου να καταλάβω από πού μου ήρθε και κυρίως τι μου ήρθε.

Is it a bird? Is it a plane?

Μπά!

Γύρω μου κάτι κοπελίτσες και κάτι πιτσιρικάδες που χορεύανε πόγκο. Δεν μου γέμιζαν το μάτι για αυτουργοί μπουνιάς ή αγκωνιάς τέτοιου βεληνεκούς. Αλλά πάλι? Τι διάλο!

Με τα πολλά, μετά από κανα πεντάλεπτο, ακούω τους πιτσιρίκους πίσω μου:

-« Ρε μαλάκα ! Ένα μικρόφωνο!»

-«Ναι ρε μαλάκα! Είναι αυτό που πέταξε ο Iggy προηγουμένως!»

-«Μαλάκαααα σουβενιιιίρ!!»

Το μυστήριο του μεταφυσικού μπουκέτου, λύθηκε.

Την υπόλοιπη συναυλία κουτσά-στραβά την έβγαλα, κρατώντας παράλληλα το σαγόνι μου.
Το μάτι μου και τα δόντια μου -πάλι καλά- δεν τα πέτυχε το ιπτάμενο μικρόφωνο.
(Αλλιώς ή γκαβός θα’μουν σήμερα, ή φαφούτης ).

Την άλλη μέρα το πρωί, φεύγαμε με την παρέα μου για διακοπές.

Η σεξουαλική μου ζωή εκείνο το καλοκαίρι καταστράφηκε ολεσχερώς , γιατί το σαγόνι μου ήταν για τους επόμενους δύο μήνες μπλέ και πελώριο.

Όλοι με μπερδεύαν με τον Γκμόχ.

Φωτογραφία ντοκουμέντο:
Εδώ ο Ίγγης αυτοσυγκεντρώνεται , για να μπορέσει να με πετύχει

ΥΓ : Το πιο άδικο πάντως ήταν, ότι το λάφυρο παρόλο που δικαιωματικά μου ανήκε, το σουφρώσαν οι πιτσιρικάδες.

Αυτά για σήμερα.

Περισσότερες ιστορίες γκαντεμιάς, τρέλας και κορδέλας , στα επόμενα τεύχη μας.