Θά΄θελα να πιώ μέχρι να γίνω πίτα. Αλλά περιορίστηκα στις πορτοκαλάδες.
Θά΄θελα να χορέψω μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά αρκέστηκα στο να κουνάω τα πόδια μου καθιστός.
Θά΄θελα να φύγω τελευταίος. Αλλά έφυγα από τους πρώτους, κατά τη 1.30΄το βράδυ...
Άν νομίζετε πως δεν το καταδιασκέδασα, κάνετε μεγάλο λάθος!
Το Πάρτυ για το ξε-blog-άρισμα ήταν γαμάτο!
Φτάνοντας το απόγευμα στον ¨Ορίζοντα¨, καμιά δεκαριά άνθρωποι, αψηφώντας τη ζέστη και την κούραση, βρισκόντουσαν ήδη σε οργασμό δραστηριότητας. Καθάριζαν, κουβάλαγαν προμήθειες, τακτοποιούσαν, έστηναν μηχανήματα, έφτιαχναν τα τραπεζάκια και τα εκθέματα του bazaar...
Ο χώρος μου φάνηκε ιδανικός, άν και χρειάστηκε απίστευτη δουλειά απ΄τα παιδιά, για να έρθει σε λογαριασμό για το βράδυ. Είχε ξεχωριστό δωμάτιο για το παζάρι, δροσερή ταράτσα, πολύχρωμους χαρούμενους τοίχους, όμορφα έργα τέχνης από προηγούμενες εκθέσεις...Παράλληλα δεν ήταν ούτε πολύ μικρός ώστε να γίνεται το αδιαχώρητο, ούτε αχανής. Όποιος έσκαγε από τον χορό ή τη ζέστη στον πρώτο όροφο, μπορούσε να ανέβει στο chill-out room ή να βγεί στο μπαλκόνι!
Όσο έπεφτε η νύχτα, το σκηνικό γινόταν όλο και πιό όμορφο.
Κεράκια φώτιζαν τα στριφογυριστά σκαλοπάτια.
Οι μουσικές του Πανόπτη ήταν απλά καταπληκτικές! Ένα πρόγραμμα για όλα τα γούστα. Από Prodigy μέχρι Boney M! Rock, disco, ηλεκτρονική, όλα ακούστηκαν και όλα ανεξαιρέτως ήταν ό,τι έπρεπε για ξεφάντωμα!
Από τον χώρο του πάρτυ, πρέπει να πέρασαν το λιγότερο ογδόντα άτομα. (Διορθώστε με άν πέφτω έξω.) Νομίζω πως ήταν αρκετός κόσμος, δεδομένων των συνθηκών -καλοκαίρι, αρχές διακοπών, συγκέντρωση μεταξύ αγνώστων ουσιαστικά . Επίσης, ήταν καλό που δεν έγινε πατείς-με, πατώ-σε γιατί μπορούσαμε να κινηθούμε, να χορέψουμε, να γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε αρκετά άνετα μεταξύ μας.
Το καλύτερο απ΄όλα, ήταν η θετική ενέργεια όλων των παρευρισκομένων. Καθαρά μάτια, γελαστά πρόσωπα, ευγενικές και πρόσχαρες μορφές. Χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα από κοντά μερικούς από τους ανθρώπους που διαβάζω τα μπλόγκ τους εδώ και καιρό, μερικές φορές χωρίς κάν να αφήνω σχόλια, μυστικά σχεδόν, και επιβεβαίωσα πως η προσωπικότητά τους ξεπερνάει τις προσδοκίες που αφήνει μια ιντερνετική περσόνα .
(Για το μόνο που στενοχωριέμαι, είναι πως δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω όλους...Δεν πειράζει. Next time.)
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι ΑΥΤΟΙ οι καλοί άνθρωποι, συμμετέχουν σε ΑΥΤΗΝ την πρωτοβουλία.
Εθελοντικές κινήσεις προσφοράς γίνονται αρκετές και για διάφορους σκοπούς. Η φυλακή ωστόσο ήταν και παραμένει χώρος ταμπού για την κοινωνία μας. Αποθήκες ανθρώπων και κολαστήρια οι φυλακές και όχι τόποι σωφρονισμού. Κι άν δείξεις αλληλεγγύη στους φυλακισμένους (ακόμα κι όταν αυτοί είναι πέντε χρονών και ποτέ τους δεν εγκλημάτισαν), κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αμέσως αντικοινωνικός, τρελλός κι αναρχικός, από τους αρτηριοσκληρωτικούς "ευυπόληπτους πολίτες".
Οι σκοποί του πάρτυ, πιστεύω πως επετεύχθησαν. Δεν γνωριστήκαμε απλώς, αλλά συγκεντώθηκαν και αρκετά πράγματα για τις φυλακές και τα παιδάκια. Συμφωνώ απόλυτα πως πρέπει να συνεχιστεί η πρωτοβουλία και οι δράσεις και δηλώνω υπεύθυνα πως θα βοηθήσω σε ό,τι μπορώ! Ήδη ακούγονται ωραίες ιδέες εδώ.
Ανυπομονώ να ξανασυναντηθούμε και την επόμενη φορά να είναι μαζί μας και όσοι δεν τα κατάφεραν να έρθουν στο πάρτυ και μας έλειψαν...
ΥΓ: Όσα ευχαριστώ και να πω, δεν φτάνουν, για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλα τα παιδιά που ξεπατώθηκαν στη δουλειά, ώστε να περάσουμε όλοι τέλεια!
ΥΓ2: Πότε ήρθε η αστυνομία βρε παιδιά? Τί ώρα? Και τί παίχθηκε? Αυτό το επεισόδιο το έχασα...
Τρίτη 24 Ιουνίου 2008
Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008
Π Α Ρ Τ Υ ! ! ! !
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008
Αγαπημένο μου Κασετόφωνο...
Γειά σας και πάλι παιδιά!
Το τελευταίο διάστημα, κάνω μια mini ανακαίνιση στην ποντικότρυπα και γι΄αυτό εξαφανίστηκα.
Λοιπόν δε σας κρύβω, ότι η Συνομιλία μου έβαλε μεγάλη σπαζοκεφαλιά!
Με κάλεσε να περιγράψω και να μιλήσω για την αγαπημένη μου κασέτα.
Αυτό από μόνο του ήταν super task!
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή...
Θυμάμαι από μικρό παιδάκι, να κοιμάμαι αγκαλιά με το ραδιοκασετόφωνο, ακούγοντας όλη νύχτα μουσική από τους ερασιτεχνικούς πειρατικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε, στα μακρινά έιτις...Στα σκοτεινά, κάτω από τα σκεπάσματα-να μή με πάρει πρέφα η μάνα μου, γιατί το πρωί είχαμε και σχολείο-απολάμβανα τις αγαπημένες μου εκπομπές, που συχνά πυκνά διακόπτονταν γιατί περιπολούσαν οι μπάτσοι με τα ραδιογωνιόμετρα...
Μεγαλώνοντας, ήρθε το ελεύθερο (τάχα μου τάχα μου) ραδιόφωνο, τα cd και τα mp3.
Στο σπίτι δεν αγοράσαμε ποτέ πικάπ και το cd-player αργήσαμε πολύ να το αποδεχτούμε.
Όλοι συνεχίζαμε να ακούμε φανατικά ραδιόφωνο και να γράφουμε κασέτες κατά τη διάρκεια των εκπομπών των προσφιλών μας παραγωγών.
Οι κασέτες αυτες ήταν πάντα άλλα άντ΄άλλων. Τις περισσότερες φορές, γράφονταν ξανά και ξανά, πολλά τραγούδια δεν ήξερα καν ποιός τα λέει ή πώς λέγονται, στα μισά του κομματιού άκουγες τον εκφωνητή να λέει τα δικά του κ.ο.κ.
Ωστόσο, παιζόντουσαν αδιάκοπα και στη διαπασών από το κατακαημένο κασετοφωνάκι, μέχρι να λιώσουν και να κοπούν, για να τις ξανακολλήσω με σελοτέϊπ και να τις ξαναγράψω και να τις ξαναπαίξω...
Τότε ακούγαμε ως επί το πλείστον, κάτι τέτοια "παλιοροκάδικα"
Αυτά γινόντουσαν μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα, οπότε και γράφτηκαν όλες οι κασέτες μου. Όταν αποφάσισα να αρχίσω τις επαφές με την τεχνολογία και τα cd, παράχωσα τις κασετούλες μου σε κούτες και τις καταχώνιασα.
Σήμερα τελικά, στα πλαίσια της ανακάινισης και του ξεσκαρταρίσματος που σας έλεγα, κατάφερα να ξεθάψω μερικές.
Ω! τί συγκίνηση και νοσταλγία...
Αλλά πώς να ξεχωρίσω την αγαπημένη μου? Ήταν όλες τους παιδιά μου...
Για να μην πω για μερικές δεκάδες κασετούλες αγνώστου πατρός, που δεν έχω ιδέα τί περιέχουν γιατί δεν έχουν ούτε κουτί, ούτε τίτλο... Και φτού ρε γαμώτο! δεν έχω πιά και κασετόφωνο (τά' φτυσε) για να τις ακούσω και να τις αναγνωρίσω...
Προβληματίστηκα πολύ. Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία, θα βάλω ενδεικτικά 4-5 εξώφυλλα, ελλιπή, ανορθόγραφα ενίοτε, σβυσμένα και ξαναγραμμένα, έτσι για να πάρετε μια γεύση...
Πρέπει εδώ να αναφέρω, τις δυό κασέτες που παρόλο που δεν τις βρήκα, παίχτηκαν μέχρι οριστικού λιωσίματος στο walk-man μου, τη δεκαετία του '90.
Η μία ήταν ο "Ασύρματος Κόσμος" των Στέρεο Νόβα, την οποία άκουγα μανιωδώς επί ένα χρόνο στην Κρήτη και στην Αθήνα.
Η άλλη ήταν το "The Astral Files" από Astral Projection, που ήταν η αφορμή να αγαπήσω το Psy-trance. Με αυτήν την κασετούλα, πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι στην Αντίπαρο. Εντελώς φευγάτος, χωμένος στο σλίπινγκ-μπάγκ, να ψυχεδελιάζομαι μοναχός μου κάθε νύχτα, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό, με την ένταση στο τέρμα...
Σνιφ, κλαψ!
Θα ξανακάνω άραγε ποτέ το ίδιο? Πόσα άλλαξαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια...
Ωραία τα κατάφερα... Κοντεύω να μελαγχολήσω...
Εμπρός Σκουίκυ, συγκεντρώώώώσουουου...
Στο θέμα μας λοιπόν!
Για τη συνέχεια, θα φωνάξω με τη σειρά μου την Incontinentia (όχι, θα μου γλίτωνες), την Αthena και τον Πανόπτη, που είμαι σίγουρη πως έχουν κάμποσες κασετούλες, ώστε να μας παρουσιάσουν την αγαπημένη τους...
Σας φιλώ στα μούτρα και πάω να αγοράσω καινούριο κασετόφωνο!
Το τελευταίο διάστημα, κάνω μια mini ανακαίνιση στην ποντικότρυπα και γι΄αυτό εξαφανίστηκα.
Λοιπόν δε σας κρύβω, ότι η Συνομιλία μου έβαλε μεγάλη σπαζοκεφαλιά!
Με κάλεσε να περιγράψω και να μιλήσω για την αγαπημένη μου κασέτα.
Αυτό από μόνο του ήταν super task!
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή...
Θυμάμαι από μικρό παιδάκι, να κοιμάμαι αγκαλιά με το ραδιοκασετόφωνο, ακούγοντας όλη νύχτα μουσική από τους ερασιτεχνικούς πειρατικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε, στα μακρινά έιτις...Στα σκοτεινά, κάτω από τα σκεπάσματα-να μή με πάρει πρέφα η μάνα μου, γιατί το πρωί είχαμε και σχολείο-απολάμβανα τις αγαπημένες μου εκπομπές, που συχνά πυκνά διακόπτονταν γιατί περιπολούσαν οι μπάτσοι με τα ραδιογωνιόμετρα...
Μεγαλώνοντας, ήρθε το ελεύθερο (τάχα μου τάχα μου) ραδιόφωνο, τα cd και τα mp3.
Στο σπίτι δεν αγοράσαμε ποτέ πικάπ και το cd-player αργήσαμε πολύ να το αποδεχτούμε.
Όλοι συνεχίζαμε να ακούμε φανατικά ραδιόφωνο και να γράφουμε κασέτες κατά τη διάρκεια των εκπομπών των προσφιλών μας παραγωγών.
Οι κασέτες αυτες ήταν πάντα άλλα άντ΄άλλων. Τις περισσότερες φορές, γράφονταν ξανά και ξανά, πολλά τραγούδια δεν ήξερα καν ποιός τα λέει ή πώς λέγονται, στα μισά του κομματιού άκουγες τον εκφωνητή να λέει τα δικά του κ.ο.κ.
Ωστόσο, παιζόντουσαν αδιάκοπα και στη διαπασών από το κατακαημένο κασετοφωνάκι, μέχρι να λιώσουν και να κοπούν, για να τις ξανακολλήσω με σελοτέϊπ και να τις ξαναγράψω και να τις ξαναπαίξω...
Τότε ακούγαμε ως επί το πλείστον, κάτι τέτοια "παλιοροκάδικα"
Αυτά γινόντουσαν μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα, οπότε και γράφτηκαν όλες οι κασέτες μου. Όταν αποφάσισα να αρχίσω τις επαφές με την τεχνολογία και τα cd, παράχωσα τις κασετούλες μου σε κούτες και τις καταχώνιασα.
Σήμερα τελικά, στα πλαίσια της ανακάινισης και του ξεσκαρταρίσματος που σας έλεγα, κατάφερα να ξεθάψω μερικές.
Ω! τί συγκίνηση και νοσταλγία...
Αλλά πώς να ξεχωρίσω την αγαπημένη μου? Ήταν όλες τους παιδιά μου...
Για να μην πω για μερικές δεκάδες κασετούλες αγνώστου πατρός, που δεν έχω ιδέα τί περιέχουν γιατί δεν έχουν ούτε κουτί, ούτε τίτλο... Και φτού ρε γαμώτο! δεν έχω πιά και κασετόφωνο (τά' φτυσε) για να τις ακούσω και να τις αναγνωρίσω...
Προβληματίστηκα πολύ. Επειδή δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία, θα βάλω ενδεικτικά 4-5 εξώφυλλα, ελλιπή, ανορθόγραφα ενίοτε, σβυσμένα και ξαναγραμμένα, έτσι για να πάρετε μια γεύση...
Πρέπει εδώ να αναφέρω, τις δυό κασέτες που παρόλο που δεν τις βρήκα, παίχτηκαν μέχρι οριστικού λιωσίματος στο walk-man μου, τη δεκαετία του '90.
Η μία ήταν ο "Ασύρματος Κόσμος" των Στέρεο Νόβα, την οποία άκουγα μανιωδώς επί ένα χρόνο στην Κρήτη και στην Αθήνα.
Η άλλη ήταν το "The Astral Files" από Astral Projection, που ήταν η αφορμή να αγαπήσω το Psy-trance. Με αυτήν την κασετούλα, πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι στην Αντίπαρο. Εντελώς φευγάτος, χωμένος στο σλίπινγκ-μπάγκ, να ψυχεδελιάζομαι μοναχός μου κάθε νύχτα, ατενίζοντας τον έναστρο ουρανό, με την ένταση στο τέρμα...
Σνιφ, κλαψ!
Θα ξανακάνω άραγε ποτέ το ίδιο? Πόσα άλλαξαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια...
Ωραία τα κατάφερα... Κοντεύω να μελαγχολήσω...
Εμπρός Σκουίκυ, συγκεντρώώώώσουουου...
Στο θέμα μας λοιπόν!
Για τη συνέχεια, θα φωνάξω με τη σειρά μου την Incontinentia (όχι, θα μου γλίτωνες), την Αthena και τον Πανόπτη, που είμαι σίγουρη πως έχουν κάμποσες κασετούλες, ώστε να μας παρουσιάσουν την αγαπημένη τους...
Σας φιλώ στα μούτρα και πάω να αγοράσω καινούριο κασετόφωνο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)