Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Χριστουγεννιάτικο πάρτυ-bazaar για τις φυλακισμένες μητέρες και τα μωρά τους
Μην πείτε τέτοιες ώρες-τέτοια λόγια, γιατί όταν οι φυλακισμένοι προχωράνε σε αποχή συσσιτίου σε ένδειξη συμπαράστασης στον ξεσηκωμό της νεολαίας, η αλληλεγγύη πρέπει να είναι αμφίδρομη.
Το πάρτυ-μπαζάρ-τσιμπούσι που έχει προγραμματιστεί εδώ και καιρό, γίνεται αυτό το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Δεκέμβρη, στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης (Φωκίωνος Νέγρη 42).
Το Σάββατο το μπαζάρ θα αρχίσει γύρω στις 7.00΄το απόγευμα. Άν κάποιος θέλει να βοηθήσει στις ετοιμασίες μπορεί να έρθει νωρίτερα. Από τις 2.00΄- 3.00΄θα υπάρχει κόσμος στην Αγορά. Την Κυριακή, θα είναι ανοιχτά από το μεσημέρι.
Παιδιά άς είμαστε όλοι εκεί, όχι μόνο για να συναντηθούμε, αλλά κυρίως για να μαζευτούν ξανά χρήματα και πράγματα για τα παιδάκια που ζούν στις φυλακές και τις μητέρες τους.
Οι ανάγκες πάρα πολλές, όσες και οι τρόποι που μπορεί ο καθένας μας να βοηθήσει.
Κάθε προσφορά, μικρή ή μεγάλη, καλοδεχούμενη.
Βιβλία, παιχνίδια, πάνες, μπιμπερό για την επόμενη αποστολή στις φυλακές.
Ή ακόμα κόμιξ, κοσμήματα, φωτογραφίες, αντικείμενα, χριστουγεννιάτικα στολίδια για το bazaar.
Ή ένα κέικ, μια πίτα, ένα μπουκάλι κρασί, για το πάρτυ.
Άς το κοινοποιήσουμε μέσα απ΄τα μπλόγκ μας, ας το πούμε στους φίλους μας.
Άς προχωρήσουμε μόνοι μας σε κινήσεις πρακτικές και άμεσες, για να ανακουφίσουμε -κάπως-αυτούς τους ανθρώπους, που το κράτος με κάθε τρόπο προσπαθεί όχι να τους σωφρονήσει, αλλά μάλλον να τους εξοντώσει κι αυτούς και τα μωρά τους.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την τωρινή αλλά και τις προηγούμενες εκστρατείες, δέστε το ομαδικό μπλόγκ "Ξεblogαρισμα" και το Blog του Πανόπτη.
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
Ίσως να μην είναι μόνο ο μπάτσος ο εχθρός...
Οι δρόμοι καζάνι που βράζει. το ίδιο και η blogόσφαιρα. Πηδάω από το ένα στο άλλο ποστ, προσπαθώντας να προλάβω να τα διαβάσω όλα. Αδύνατον. Κι αδύνατον να σχολιάσεις παντού.
Τσεκάρω συστηματικά τη Lucha Libre, τον Urban, την Athena, τον Αντίδραση, τον Ηνίοχο, τον Padrazo, τη Manetarius, το Yellow Kid, τον Habilis, τη Daria, τη Γαλαρία, το Jungle Report, ανακαλύπτω τον Harisheiz, την Ακανόνιστη, περνάω απ τον Inlovewithlife, τον Βιολόγο, τον Motorcycle Boy, το ελληνάκι, την Αόρατη Μελάνη, τα Ημερολόγια Ανάγνωσης, τον Κούλογλου, τον Τσιμιτάκη, διαβάζω το κείμενο της σουρρεαλιστικής ομάδας Αθήνας, το φωτογραφικό -και όχι μόνο- οδοιπορικό των arxedia-Media, συγνώμη ξεχνάω τα περισσότερα που έχω ήδη διαβάσει. Το μυαλό μου έχει γίνει χυλός από τις σκέψεις, τον θυμό και την αϋπνία.
Σήμερα, λόγω της γενικής απεργίας, στην τηλεόραση την πολιτική ανάλυση έχουν αναλάβει ο Παπανώτας, ο Αρναούτογλου και οι λοιποί των πρωινάδικων, με ολίγον από life-style και μαγειρική. Τραγικό. Μου φαίνεται αστείο, που την σοβαρότερη συζήτηση τελικά, την κάνει ο Κανάκης στο Ράδιο Αρβύλα(!). Κλείνω αηδιασμένος το κουτί. Δυστυχώς, για αδιευκρίνιστους λόγους, δεν μπορώ να ακούσω online ραδιόφωνο. Τα νεύρα μου.
Δεν είναι μόνο ο Καρατζαφέρης. Στην εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Θεοδωράκη, κι ο Στέφανος Μάνος παρότρυνε τον Καραμανλή στην αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων και προέτρεπε τον κόσμο να "κάτσει σπίτι του".
Χωρίς μεγάλη έκπληξη αλλά με μεγάλη ανησυχία, βλέπω την είδηση αυτή στο Βήμα . Ωστόσο δεν μπορώ να την επιβεβαιώσω από κανένα άλλο μέσο ώς τώρα.
Σε κάθε περίπτωση η χώρα ζεί ιστορικές στιγμές.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
City Riots
Σκόρπιες σκέψεις των τελευταίων 72 ωρών.
Ποιά είναι τα όρια της βίας? Είναι ίδια για όλους μας? Προφανώς όχι.
Μέχρι ποιό στάδιο της παρακάτω κλίμακας ανοχής στην βία ή την αντιβία, μπορούμε να φτάσουμε? Ποιές ενέργειες των διαδηλωτών μπορούμε να αποδεχτούμε ?
Να αγανακτήσουν δίκαια, αλλά καλύτερα να κάτσουν στα σπίτια τους .
Να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν, αλλά όχι και να κλείσουν τους δρόμους.
Να διαδηλώσουν ειρηνικά αλλά να μην προκαλούν.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν αυγά στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν πέτρες στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν, να πετάξουν πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους.
Να πετάξουν μολότωφ στους μπάτσους και να σπάσουν τα υπουργεία.
Να σπάσουν τα υπουργεία, τα κανάλια και να κάψουν τις τράπεζες.
Να σπάσουν και να κάψουν τα υπουργεία, τις τράπεζες, τα πολυκαταστήματα.
Να κάψουν το σύμπαν.
Να κάψουν το σύμπαν και τους μπάτσους μαζί.
Να κάψουν το σύμπαν, τους μπάτσους, τους υπουργούς και όποιον πάει να τους σταματήσει.
Είμαι σίγουρος: τα όρια ανοχής μας στις βίαιες αντιδράσεις, ανάλογα με τις συνθήκες μπορούν να γίνουν πολύ ρευστά .
----------------------------------------------------------------------
Τί ακριβώς σημαίνει για μας η λέξη εξέγερση?
Τί περιμένουμε να δούμε σε μια εξέγερση?
Ευγενείς ορδές συνειδητοποιημένων και διαβασμένων που πετώντας τριαντάφυλλα, κάνουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί? Ή μήπως -
Έξαλλους φτωχοδιάβολους, που δεν μελέτησαν ποτέ Μάρξ ή Κροπότκιν αλλά είναι οργισμένοι με όλους και με όλα και το μίσος τους δεν μπαίνει σε καλούπια?
Θα έλεγε κάποιος, πως η επανάσταση -άχ! τί βαρύγδουπη λέξη- κάποτε πίστευα στην ουτοπία, όχι πιά- σημαίνει να συμπορέυονται αγρότες-εργάτες-φοιτητές-νεολαίοι σε αυτήν.
Οι εξεγέρσεις όμως έχουν χαρακτήρα ταξικό και φέρνουν συχνά αντιμέτωπες τις κοινωνικές τάξεις.
Ο μεσοαστός θα βλέπει στραβά τα golden boys, κι ίσως αν του δινόταν η ευκαιρία, χωρίς να συλληφθεί, να τους έκαιγε το πολυτελές τους τζίπ. Με τον ίδιο τρόπο, η γενιά των 700, ίσως να στραβοκοιτάει τον δημόσιο υπάλληλο με τη σίγουρη θέση και μισθό.
Για βάλε τώρα στη θέση του εξεγερμένου τους πιο απελπισμένους, τους πιο λούμπεν, αυτούς που όλη η κοινωνία έχει πετάξει στα σκουπίδια της. Για ποιά αλληλεγγύη να μιλήσουμε? Ποιός είναι ο εχθρός για το χουλιγκάνι από τα Άνω Λιόσια, το άστεγο πρεζάκι, τον πάμφτωχο μετανάστη, τον εξεφτελισμένο άνεργο? Μήν είναι ο Χόντος, μην είναι η γκλαμουράτη καφετέρια, το δέντρο του Κακλαμάνη, εγώ μην είμαι με το ιδιόκτητο ακίνητό μου?
Τί είναι η εξέγερση τελικά? Ποιοί θα εξεγερθούν πρώτοι και ενάντια σε ποιούς?
------------------------------------------------------------------
Χτες βράδυ μιλάγαμε με την Ίνκο και μου είπε το αυτονόητο. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΚΑΤΑ. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε πιά τις ευθύνες στους προηγούμενους. Οι ευθύνες είναι εντελώς δικές μας κι είμαστε υπόλογοι απέναντι στα δεκαπεντάχρονα που διαδηλώνουν σήμερα.
------------------------------------------------------------------
Είδα στις ειδήσεις κοριτσάκια στο Σύνταγμα δεκαπέντε-δεκάξι ετών να πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ, με μια κίνηση στο κορμάκι τους τόσο παιδική, τόσο άβγαλτη, σαν να τα έβλεπες να παίζουν. Δεκατετράχρονο συνελήφθη με μολότωφ στην τσάντα.
Τί μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά?
---------------------------------------------------------------------------
Τον Μαρκάκη (τον πρώην Πρύτανη του Πολυτεχνείου ντε!), δεν τον πάω. Σήμερα όμως, αυτά που έλεγε στην τηλεόραση, ήταν κατα τη γνώμη μου σωστά. Αυτές οι ταραχές, δεν έχουν από πίσω τους τα "Εξάρχεια". Οι παραδοσιακοί κύκλοι των αναρχικών και αντιεξουσιαστών, προσπαθούν να σωφρονίσουν τους "μπαχαλάκηδες". Οι αναρχικοί θέλουν την κοινωνία δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Κι είναι αλήθεια. Άρα? Είναι προβοκάτορες αυτοί που κατακάψαν αδιακρίτως τα κέντρα των μεγάλων πόλεων, χτές τη νύχτα? Είναι τρελλοί? Είναι μήπως έφηβοι, απλά λυσσασμένοι από οργή?
--------------------------------------------------------------------
Αυτός ο καραγκιόζης ο Γεωργίου, είναι κλωνοποιημένος και βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλα τα πάνελ?
-------------------------------------------------------------------
Όλοι μιλάνε για "γνωστούς-άγνωστους" που τους ξέρει η αστυνομία τόσα χρόνια και γιατί δεν τους πιάνει. Για όνομα του Θεού! Άν οι άνθρωποι των βίαιων ενεργειών ήταν τόσες δεκαετίες τα ίδια πρόσωπα, σήμερα θα έπρεπε να κατεβαίνουν στις πορείες με το Πί. Η δεξαμενή των αγανακτισμένων είναι αενάως τροφοδοτούμενη με καινούριους νέους που τά χουν πάρει στο κρανίο και θέλουν να διαλύσουν τα πάντα για να ξεκινήσουν τα πάντα απ΄το μηδέν.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Πολλή κουβέντα γίνεται και για το πλιάτσικο στα καταστήματα. Μήπως νομίζουμε πως δεν έγινε πλιάτσικο στις ταραχές του 2005 στο Argenteuil και τα άλλα τα Γαλλικά Προάστια? Μήπως δεν έγιναν λεηλασίες καταστημάτων στην Αργεντινή της οικονομικής κρίσης του 2001? Στην εξέγερση των μαύρων στο Λος Άντζελες το 1992? Δε λέω πως το επικροτώ ή πως θα τό κανα, αλλά πως το καταλαβαίνω.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα αυτήν την περιγραφή, για τα γεγονότα στο Ηράκλειο της Κρήτης- μια πόλη που την έχω ζήσει καλά και ξέρω τις πληγές της- και επιβεβαιώνεται η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για την κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή...
----------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα κι αυτήν την ευστοχότατη ανάλυση. Άριστη.
Ποιά είναι τα όρια της βίας? Είναι ίδια για όλους μας? Προφανώς όχι.
Μέχρι ποιό στάδιο της παρακάτω κλίμακας ανοχής στην βία ή την αντιβία, μπορούμε να φτάσουμε? Ποιές ενέργειες των διαδηλωτών μπορούμε να αποδεχτούμε ?
Να αγανακτήσουν δίκαια, αλλά καλύτερα να κάτσουν στα σπίτια τους .
Να μιλήσουν, να διαμαρτυρηθούν, αλλά όχι και να κλείσουν τους δρόμους.
Να διαδηλώσουν ειρηνικά αλλά να μην προκαλούν.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν αυγά στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν και να πετάξουν πέτρες στους μπάτσους.
Να διαδηλώσουν, να πετάξουν πέτρες και μολότωφ στους μπάτσους.
Να πετάξουν μολότωφ στους μπάτσους και να σπάσουν τα υπουργεία.
Να σπάσουν τα υπουργεία, τα κανάλια και να κάψουν τις τράπεζες.
Να σπάσουν και να κάψουν τα υπουργεία, τις τράπεζες, τα πολυκαταστήματα.
Να κάψουν το σύμπαν.
Να κάψουν το σύμπαν και τους μπάτσους μαζί.
Να κάψουν το σύμπαν, τους μπάτσους, τους υπουργούς και όποιον πάει να τους σταματήσει.
Είμαι σίγουρος: τα όρια ανοχής μας στις βίαιες αντιδράσεις, ανάλογα με τις συνθήκες μπορούν να γίνουν πολύ ρευστά .
----------------------------------------------------------------------
Τί ακριβώς σημαίνει για μας η λέξη εξέγερση?
Τί περιμένουμε να δούμε σε μια εξέγερση?
Ευγενείς ορδές συνειδητοποιημένων και διαβασμένων που πετώντας τριαντάφυλλα, κάνουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί? Ή μήπως -
Έξαλλους φτωχοδιάβολους, που δεν μελέτησαν ποτέ Μάρξ ή Κροπότκιν αλλά είναι οργισμένοι με όλους και με όλα και το μίσος τους δεν μπαίνει σε καλούπια?
Θα έλεγε κάποιος, πως η επανάσταση -άχ! τί βαρύγδουπη λέξη- κάποτε πίστευα στην ουτοπία, όχι πιά- σημαίνει να συμπορέυονται αγρότες-εργάτες-φοιτητές-νεολαίοι σε αυτήν.
Οι εξεγέρσεις όμως έχουν χαρακτήρα ταξικό και φέρνουν συχνά αντιμέτωπες τις κοινωνικές τάξεις.
Ο μεσοαστός θα βλέπει στραβά τα golden boys, κι ίσως αν του δινόταν η ευκαιρία, χωρίς να συλληφθεί, να τους έκαιγε το πολυτελές τους τζίπ. Με τον ίδιο τρόπο, η γενιά των 700, ίσως να στραβοκοιτάει τον δημόσιο υπάλληλο με τη σίγουρη θέση και μισθό.
Για βάλε τώρα στη θέση του εξεγερμένου τους πιο απελπισμένους, τους πιο λούμπεν, αυτούς που όλη η κοινωνία έχει πετάξει στα σκουπίδια της. Για ποιά αλληλεγγύη να μιλήσουμε? Ποιός είναι ο εχθρός για το χουλιγκάνι από τα Άνω Λιόσια, το άστεγο πρεζάκι, τον πάμφτωχο μετανάστη, τον εξεφτελισμένο άνεργο? Μήν είναι ο Χόντος, μην είναι η γκλαμουράτη καφετέρια, το δέντρο του Κακλαμάνη, εγώ μην είμαι με το ιδιόκτητο ακίνητό μου?
Τί είναι η εξέγερση τελικά? Ποιοί θα εξεγερθούν πρώτοι και ενάντια σε ποιούς?
------------------------------------------------------------------
Χτες βράδυ μιλάγαμε με την Ίνκο και μου είπε το αυτονόητο. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΣΚΑΤΑ. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε πιά τις ευθύνες στους προηγούμενους. Οι ευθύνες είναι εντελώς δικές μας κι είμαστε υπόλογοι απέναντι στα δεκαπεντάχρονα που διαδηλώνουν σήμερα.
------------------------------------------------------------------
Είδα στις ειδήσεις κοριτσάκια στο Σύνταγμα δεκαπέντε-δεκάξι ετών να πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ, με μια κίνηση στο κορμάκι τους τόσο παιδική, τόσο άβγαλτη, σαν να τα έβλεπες να παίζουν. Δεκατετράχρονο συνελήφθη με μολότωφ στην τσάντα.
Τί μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά?
---------------------------------------------------------------------------
Τον Μαρκάκη (τον πρώην Πρύτανη του Πολυτεχνείου ντε!), δεν τον πάω. Σήμερα όμως, αυτά που έλεγε στην τηλεόραση, ήταν κατα τη γνώμη μου σωστά. Αυτές οι ταραχές, δεν έχουν από πίσω τους τα "Εξάρχεια". Οι παραδοσιακοί κύκλοι των αναρχικών και αντιεξουσιαστών, προσπαθούν να σωφρονίσουν τους "μπαχαλάκηδες". Οι αναρχικοί θέλουν την κοινωνία δίπλα τους, όχι απέναντί τους. Κι είναι αλήθεια. Άρα? Είναι προβοκάτορες αυτοί που κατακάψαν αδιακρίτως τα κέντρα των μεγάλων πόλεων, χτές τη νύχτα? Είναι τρελλοί? Είναι μήπως έφηβοι, απλά λυσσασμένοι από οργή?
--------------------------------------------------------------------
Αυτός ο καραγκιόζης ο Γεωργίου, είναι κλωνοποιημένος και βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλα τα πάνελ?
-------------------------------------------------------------------
Όλοι μιλάνε για "γνωστούς-άγνωστους" που τους ξέρει η αστυνομία τόσα χρόνια και γιατί δεν τους πιάνει. Για όνομα του Θεού! Άν οι άνθρωποι των βίαιων ενεργειών ήταν τόσες δεκαετίες τα ίδια πρόσωπα, σήμερα θα έπρεπε να κατεβαίνουν στις πορείες με το Πί. Η δεξαμενή των αγανακτισμένων είναι αενάως τροφοδοτούμενη με καινούριους νέους που τά χουν πάρει στο κρανίο και θέλουν να διαλύσουν τα πάντα για να ξεκινήσουν τα πάντα απ΄το μηδέν.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Πολλή κουβέντα γίνεται και για το πλιάτσικο στα καταστήματα. Μήπως νομίζουμε πως δεν έγινε πλιάτσικο στις ταραχές του 2005 στο Argenteuil και τα άλλα τα Γαλλικά Προάστια? Μήπως δεν έγιναν λεηλασίες καταστημάτων στην Αργεντινή της οικονομικής κρίσης του 2001? Στην εξέγερση των μαύρων στο Λος Άντζελες το 1992? Δε λέω πως το επικροτώ ή πως θα τό κανα, αλλά πως το καταλαβαίνω.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα αυτήν την περιγραφή, για τα γεγονότα στο Ηράκλειο της Κρήτης- μια πόλη που την έχω ζήσει καλά και ξέρω τις πληγές της- και επιβεβαιώνεται η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για την κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή...
----------------------------------------------------------------------------------------------
Είδα κι αυτήν την ευστοχότατη ανάλυση. Άριστη.
Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008
Σύντομο ανέκδοτο: Αμυνόμενη Αστυνομία
Το ψέμα
"....Η αστυνομία έχει ως σκοπό να είναι δίπλα στον πολίτη. Οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό το οποίο μάλιστα έχει αυτή την κατάληξη όχι απλώς είναι καταδικαστέο, είναι πέρα και έξω από τη λογική της αστυνομίας σύμφωνα με το κράτος δικαίου και σύμφωνα με την αποστολή της. .....Και είμαστε υποχρεωμένοι, και είναι υποχρεωμένη και η ελληνική αστυνομία και στον τομέα αυτόν, να πράξει αυτό το οποίο είναι έργο της, δηλαδή να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη, πάντοτε όμως με πρώτο γνώμονα, την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Και θα το πράξει και τώρα, ΑΜΥΝΟΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΤΕ, χωρίς να επιτεθεί σε κανένα. Το λέω αυτό εν όψει και των διαδηλώσεων που θα γίνουν και οι οποίες μπορεί και πρέπει να γίνουν-είναι το απόλυτο δικαίωμα του καθενός να διαδηλώνει και να διαδηλώνει υπερασπιζόμενος τις ιδέες του και τις αρχές του..."Προκόπης Παυλόπουλος
Υπουργός Εσωτερικών
Τηλεοπτικό Διάγγελμα 7/12/2008
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι
Η ώρα είναι μία το βράδυ. Μόλις γυρίσαμε απ΄τα επείγοντα του νοσοκομείου, με διεγνωσμένη μια βαρβάτη τενοντίτιδα. Με ένα μόνο χέρι και το άλλο μπανταρισμένο, πλένω τα ωραία πιάτα απ΄το "καλό" σερβίτσιο και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα στο σπίτι. Σήμερα είχαμε διπλή γιορτή και τραπέζι. Το μωρό αποκοιμήθηκε επιτέλους.
Στο βάθος ακούγεται η τηλεόραση που ξέμεινε αναμμένη. "Μετά τον θανάσιμο τραυματισμό δεκαπεντάχρονου , εκτεταμένα επεισόδια έχουν ξεσπάσει στο κέντρο της Αθήνας...". Αφήνω το πατσαβούρι που κρατάω και πάω σαν υπνωτισμένος προς το κουτί. Δείχνει πλάνα αρχείου από μπάχαλα και δηλώσεις υπουργών. Μένω άφωνος, παγωμένος. Φρικάρω.
Μπαίνω στο Indymedia και διαβάζω για το συμβάν. Ο κόσμος είναι έξαλλος και κατεβαίνει στο κέντρο. Αυθόρμητες μεταμεσονύκτιες διαδηλώσεις γίνονται ήδη σε διάφορες πόλεις. Καταλήψεις στη Νομική, το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ. Θυμώνω, θυμώνω, τα παίρνω στο κρανίο, τ΄αυτιά μου καίνε απ΄την οργή μου.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κάνω ένα τσιγάρο. Κάνω ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο.
Μού΄ρχεται να κλαίω. Πρίν λίγα χρόνια, σε δέκα λεπτά μέσα, θά μουνα στο δρόμο για το κέντρο. Νιώθω εγκλωβισμένος. Απ΄το παραλυμένο χέρι μου, τις σκουριασμένες μου κλειδώσεις, τα ανεπαρκή πνευμόνια μου, τα σαράντα μου χρόνια που βαραίνουν σα βαρίδια από μολύβι στα πόδια μου. Εγκλωβισμένος κι απ΄τις πορσελάνες και τα κρυστάλλινα ποτήρια μου, που με τόση σπουδή πριν από λίγα λεπτά προσπαθούσα να κάνω να αστράψουν. Τόσο ανούσια, τόσο μικροαστικά, τόσο πολύ άλλαξα τη ζωή μου.
Μια μάνα μόλις έχασε το έφηβο παιδί της απ΄το χέρι ενός κομπλεξικού καργιόλη.
Βρωμιάρη, μουνόπανο, σα να σε ακούω να κοκορεύεσαι παλιοαρχίδι, στους άλλους τους κτηνανθρωπους του συναφιού σου: " Δε με ξέρεις καλά εμένα ρε! Εγώ είμαι τρελλός! Άμα μου τη βαρέσει, τους την άναψα!" Και για να αποδείξεις τη μαγκιά σου, έβγαλες το όπλο και πυροβόλησες κατάστηθα ένα παιδάκι δεκαπέντε χρονών, επειδή σου την είπε.
Πόσο θα πληρώσεις το φόνο? Θα τη βγάλεις φτηνά και το ξέρεις. Αυτά τα φονικά γίνονται με τις ευλογίες και των υπουργείων και των δικαστηρίων σας.
Μήπως πλήρωσε ο Μελίστας για τον Μιχάλη? Μήπως πλήρωσαν οι δολοφόνοι του Μαραγκάκη? Πεντέμισι χρόνια με αναστολή νομίζω φάγανε. Τώρα είναι ελεύθεροι.
Τον θυμάμαι τον Μιχάλη. Σήμερα θά ταν σχεδόν στην ηλικία μου. Δεν τον ήξερα, αλλά τον θυμάμαι. Ήταν πολύ της μόδας στα φρικιά εκείνη την εποχή, τα ασπρόμαυρα καρώ πουκάμισα, σαν αυτό που φόραγε την τελευταία του νύχτα της 17 Νοέμβρη του ΄85. Είχα κι εγώ ένα τέτοιο και το φόραγα εκείνο το βράδυ, όπως και τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα που κοζαριζόμασταν μεταξύ μας και γουστάραμε λόγω της κοινής ενδυματολογικής μας άποψης. Ήταν μιά από τις πρώτες πορείες που πήγαινα. Έγιναν κάτι σπασίματα στο Χίλτον, πέσανε μερικά μπουκάλια, δακρυγόνα, τρεξίδι, σκαπουλάρισμα, γύρισα σπίτι. Την άλλη μέρα τον είδα στις εφημερίδες με το αίμα να ανθίζει γύρω απ΄το κεφάλι του, τα μάτια μισάνοιχτα, τόσο ωραίος, τόσο παιδί, τόσο κρίμα.
Η εικόνα μου καρφώθηκε στο κρανίο. Είναι αυτές οι ξένες φωτογράφιες που γίνονται πιά τόσο δικές σου, σα να τις τράβηξες εσύ, σα να ήσουν εκεί δίπλα, σα να ήταν δικός σου αυτός ο άγνωστος νεκρός των δεκαπέντε χρόνων, που θα μείνει για πάντα δεκαπέντε χρονών, που ποτέ δε θα γίνει σαράντα, που στοίχειωσε για πάντα τη ζωή σου.
Ο γνωστός σου-άγνωστος.
Τώρα που βγήκα στο μπαλκόνι, είδα τον εαυτό μου, με το παλιό καλό ασπρόμαυρο πουκάμισο, με μάτια κόκκινα που πέταγαν φωτιές να μου ουρλιάζει: "όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε απ΄τα κλουβιά σας". Κι ύστερα ντροπιάστηκα, γιατί σήμερα το βράδυ έμεινα στο κλουβί μου, αγκαλιά με τις χιλιάδες δικαιολογίες μου, σα φοβισμένο ανθρωπάκι, που οργίζεται αλλά σταμάτησε να φωνάζει.
Όμως το θέμα δεν είμαι εγώ κι οι ενοχές μου.
Το θέμα είναι η καταστολή και πόσο τη συνηθίσαμε. Είναι οι μπάτσοι που σκοτώνουν αδιακρίτως για ψύλλου πήδημα. Είναι η μάνα του Μιχάλη, του Ηρακλή, του Αλέξη.
Στην Κατάληψη του Πολυτεχνείου το ΄90, για την αθώωση του Μελίστα, κυκλοφορούσε ένα χειροποίητο αφισάκι που έλεγε κάτι τέτοιο :
"Φάε μωρό μου το φαϊ σου για να μεγαλώσεις, κι όταν θα γίνεις δεκαπέντε χρονών, κανένας κωλομπάτσος δε θα σε πυροβολήσει, γιατί θα του ΚΟΨΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ" .
Άν πίστευα σε μετά θάνατον ζωή, θα ευχόμουν στον Αλέξη να πάει σε ένα μέρος χωρίς ανθρωποφύλακες και εξουσίες.
Αλλά δεν πιστεύω.
Στο βάθος ακούγεται η τηλεόραση που ξέμεινε αναμμένη. "Μετά τον θανάσιμο τραυματισμό δεκαπεντάχρονου , εκτεταμένα επεισόδια έχουν ξεσπάσει στο κέντρο της Αθήνας...". Αφήνω το πατσαβούρι που κρατάω και πάω σαν υπνωτισμένος προς το κουτί. Δείχνει πλάνα αρχείου από μπάχαλα και δηλώσεις υπουργών. Μένω άφωνος, παγωμένος. Φρικάρω.
Μπαίνω στο Indymedia και διαβάζω για το συμβάν. Ο κόσμος είναι έξαλλος και κατεβαίνει στο κέντρο. Αυθόρμητες μεταμεσονύκτιες διαδηλώσεις γίνονται ήδη σε διάφορες πόλεις. Καταλήψεις στη Νομική, το Πολυτεχνείο, την ΑΣΟΕΕ. Θυμώνω, θυμώνω, τα παίρνω στο κρανίο, τ΄αυτιά μου καίνε απ΄την οργή μου.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και κάνω ένα τσιγάρο. Κάνω ένα δεύτερο. Κι ένα τρίτο.
Μού΄ρχεται να κλαίω. Πρίν λίγα χρόνια, σε δέκα λεπτά μέσα, θά μουνα στο δρόμο για το κέντρο. Νιώθω εγκλωβισμένος. Απ΄το παραλυμένο χέρι μου, τις σκουριασμένες μου κλειδώσεις, τα ανεπαρκή πνευμόνια μου, τα σαράντα μου χρόνια που βαραίνουν σα βαρίδια από μολύβι στα πόδια μου. Εγκλωβισμένος κι απ΄τις πορσελάνες και τα κρυστάλλινα ποτήρια μου, που με τόση σπουδή πριν από λίγα λεπτά προσπαθούσα να κάνω να αστράψουν. Τόσο ανούσια, τόσο μικροαστικά, τόσο πολύ άλλαξα τη ζωή μου.
Μια μάνα μόλις έχασε το έφηβο παιδί της απ΄το χέρι ενός κομπλεξικού καργιόλη.
Βρωμιάρη, μουνόπανο, σα να σε ακούω να κοκορεύεσαι παλιοαρχίδι, στους άλλους τους κτηνανθρωπους του συναφιού σου: " Δε με ξέρεις καλά εμένα ρε! Εγώ είμαι τρελλός! Άμα μου τη βαρέσει, τους την άναψα!" Και για να αποδείξεις τη μαγκιά σου, έβγαλες το όπλο και πυροβόλησες κατάστηθα ένα παιδάκι δεκαπέντε χρονών, επειδή σου την είπε.
Πόσο θα πληρώσεις το φόνο? Θα τη βγάλεις φτηνά και το ξέρεις. Αυτά τα φονικά γίνονται με τις ευλογίες και των υπουργείων και των δικαστηρίων σας.
Μήπως πλήρωσε ο Μελίστας για τον Μιχάλη? Μήπως πλήρωσαν οι δολοφόνοι του Μαραγκάκη? Πεντέμισι χρόνια με αναστολή νομίζω φάγανε. Τώρα είναι ελεύθεροι.
Τον θυμάμαι τον Μιχάλη. Σήμερα θά ταν σχεδόν στην ηλικία μου. Δεν τον ήξερα, αλλά τον θυμάμαι. Ήταν πολύ της μόδας στα φρικιά εκείνη την εποχή, τα ασπρόμαυρα καρώ πουκάμισα, σαν αυτό που φόραγε την τελευταία του νύχτα της 17 Νοέμβρη του ΄85. Είχα κι εγώ ένα τέτοιο και το φόραγα εκείνο το βράδυ, όπως και τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα που κοζαριζόμασταν μεταξύ μας και γουστάραμε λόγω της κοινής ενδυματολογικής μας άποψης. Ήταν μιά από τις πρώτες πορείες που πήγαινα. Έγιναν κάτι σπασίματα στο Χίλτον, πέσανε μερικά μπουκάλια, δακρυγόνα, τρεξίδι, σκαπουλάρισμα, γύρισα σπίτι. Την άλλη μέρα τον είδα στις εφημερίδες με το αίμα να ανθίζει γύρω απ΄το κεφάλι του, τα μάτια μισάνοιχτα, τόσο ωραίος, τόσο παιδί, τόσο κρίμα.
Η εικόνα μου καρφώθηκε στο κρανίο. Είναι αυτές οι ξένες φωτογράφιες που γίνονται πιά τόσο δικές σου, σα να τις τράβηξες εσύ, σα να ήσουν εκεί δίπλα, σα να ήταν δικός σου αυτός ο άγνωστος νεκρός των δεκαπέντε χρόνων, που θα μείνει για πάντα δεκαπέντε χρονών, που ποτέ δε θα γίνει σαράντα, που στοίχειωσε για πάντα τη ζωή σου.
Ο γνωστός σου-άγνωστος.
Τώρα που βγήκα στο μπαλκόνι, είδα τον εαυτό μου, με το παλιό καλό ασπρόμαυρο πουκάμισο, με μάτια κόκκινα που πέταγαν φωτιές να μου ουρλιάζει: "όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε απ΄τα κλουβιά σας". Κι ύστερα ντροπιάστηκα, γιατί σήμερα το βράδυ έμεινα στο κλουβί μου, αγκαλιά με τις χιλιάδες δικαιολογίες μου, σα φοβισμένο ανθρωπάκι, που οργίζεται αλλά σταμάτησε να φωνάζει.
Όμως το θέμα δεν είμαι εγώ κι οι ενοχές μου.
Το θέμα είναι η καταστολή και πόσο τη συνηθίσαμε. Είναι οι μπάτσοι που σκοτώνουν αδιακρίτως για ψύλλου πήδημα. Είναι η μάνα του Μιχάλη, του Ηρακλή, του Αλέξη.
Στην Κατάληψη του Πολυτεχνείου το ΄90, για την αθώωση του Μελίστα, κυκλοφορούσε ένα χειροποίητο αφισάκι που έλεγε κάτι τέτοιο :
"Φάε μωρό μου το φαϊ σου για να μεγαλώσεις, κι όταν θα γίνεις δεκαπέντε χρονών, κανένας κωλομπάτσος δε θα σε πυροβολήσει, γιατί θα του ΚΟΨΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ" .
Άν πίστευα σε μετά θάνατον ζωή, θα ευχόμουν στον Αλέξη να πάει σε ένα μέρος χωρίς ανθρωποφύλακες και εξουσίες.
Αλλά δεν πιστεύω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)