Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

0 έως 3 στη φυλακή - Για να μην ξεχνιόμαστε...


Αντιγράφω από το ξεμπλογκάρισμα το δελτίο τύπου της ομάδας "Artika" ...


"0 έως 3 στη φυλακή" ...
μια performance της ομάδας Artika σε συνεργασία με την εικαστικό Αντιγόνη Πασίδη με αφορμή την παρουσίαση της παράστασης "Ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος" στα παιδιά και τις έγκλειστες μητέρες τους στις φυλακές στον Ελαιώνα της Θήβας.

Στις 9 Ιουλίου 2008 η Artika παρουσίασε τη θεατρική παράσταση για παιδιά βρεφικής ηλικίας "Ένας καινούργιος θαυμαστός κόσμος" στο παράρτημα μητέρων, στις φυλακές της Θήβας. Η παράσταση αυτή στάθηκε αφορμή για να μάθουμε για ένα γεγονός που αν και αποτελεί πραγματικότητα λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν: παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν με τις έγκλειστες μητέρες τους μέχρι την ηλικία των 3 ετών στις φυλακές...

Όταν ακούς αυτή την πληροφορία χρειάζεται χρόνος για να ανασυντάξεις τις σκέψεις σου... και μετά από λίγο οι σκέψεις σε κατακλύζουν...

Στην performance αυτή προσπαθούμε να μιλήσουμε για το κατά πόσο γνωρίζουμε μόνο αυτά που θέλουμε να γνωρίζουμε και κατά πόσο αυτό που ξέρουμε ταυτίζεται με αυτό που βλέπουμε, ή μάλλον με αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Έτσι, ίσως μπορέσουμε να δούμε ένα κομμάτι της πραγματικότητας που αποτελείται από τέτοιου είδους "απόβλητες" αλήθειες.

... Στο θέατρο Kinky Kong , από 28-30 Οκτωβρίου στις 9μ.μ.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Κρατήσεις στο 6973 984420


Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

Γεννηθήτω...

Να μαστε πάλι εδώ, σχεδόν δυό μήνες μετά την τελευταία μου ανάρτηση, με ποστ ασυνάρτητον, αλλοπρόσαλλον και βεβιασμένον…Ζητώ εκ των προτέρων την κατανόησή σας καλοί μου ιντερνετικοί φίλοι.


Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, είναι ο «Εξολοθρευτής». Και μάλιστα περισσότερο από το Νο 1, αγαπώ το «Terminator 2». Και εξηγούμαι. Δεν είναι μόνο το στόρυ που μου φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά κυρίως με καθηλώνει η συνταρακτική περσόνα της Linda Hamilton . Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει είναι –σας θυμίζω- η Sarah Connor. Η Απόλυτη Γυναίκα και ο Ορισμός της Μάνας. Από την πρώτη στιγμή συναρπάστηκα από τη Sarah Connor. Για χρόνια ήταν το ίνδαλμά μου.



Τσαμπουκαλεμένη, δυνατή, άγρια, μάχιμη κι ετοιμοπόλεμη, η μόνη διαυγής μέσα σ΄έναν απάνθρωπο κόσμο που την θεωρεί τρελλή . Αυτή η πανέμορφη τύπισσα, αναθρέφει το παιδί της, με μία μόνο σκέψη : Να το κάνει ικανό να επιβιώσει, όταν έρθει η αναπόφευκτη στιγμή της σύγκρουσης με τις Μηχανές. Δεν το μαθαίνει πιάνο και γαλλικά, αλλά χακεριές και χειρισμό όπλων.

Cut-

Σ΄όλη μου τη ζωή, αγαπούσα πολύ τα παιδιά – των άλλων.
Ήμουν κάθετα αντίθετος με τη σκέψη να κάνω δικό μου παιδί.
Οι λόγοι πολλοί. Τους περισσότερους εξακολουθώ να τους θεωρώ και σήμερα σωστούς, με έναν παράξενο και οξύμωρο τρόπο. Βασικά μου επιχειρήματα πχ ήταν: Μπορώ να προσομοιάσω τον Άνθρωπο μόνο με κάποιο είδος θανατηφόρου μύκητα, που εξαπλώνεται ραγδαία και καταστρέφει τον πλανήτη - κάποτε αυτό πρέπει να σταματήσει και η ανθρωπότητα να εξαφανιστεί για το καλό της Γής. - Είμαστε ήδη πολλοί. - Άν θέλει κανείς παιδιά, μπορεί να υιοθετήσει κάποιο από τα τόσα ορφανά, αντί να προσπαθεί εγωιστικά να αναπαράξει τον εαυτό του. – Δε θέλω δεσμεύσεις στη ζωή μου. – Σε τί κόσμο θα φέρω ένα παιδί? Δεν έχω δικαίωμα να το γεννήσω σ΄αυτόν τον κωλόκοσμο- κ.ο.κ

Cut-

Αυτά όλα τα λες, όταν έχεις την επιλογή. ( Μπορώ αλλά δε θέλω να κάνω παιδιά .)
Αν ένα πρωί ξυπνήσεις και για χι-ψι λόγους καταλάβεις πως έχασες το τραίνο και η επιλογή γίνεται εκ των πραγμάτων απαγόρευση, τότε τρως το φλάς.
Και θέλεις να νιώσεις την εμπειρία, αυτού που τόσες δεκαετίες σε άφηνε αδιάφορο.

Cut-

Άρχισα λοιπόν κι εγώ, κατά την προσφιλή μου συνηθεια, να συλλέγω επιχειρήματα ενάντια στα μέχρι πρότινος πιστεύω μου.
Στο «Seven», η Γκουίνεθ Παλτρόου, ρωτάει κάποια στιγμή τον ηλικιωμένο και άτεκνο συνάδελφο του άντρα της, αν σκέφτηκε ποτέ να αποκτήσει παιδιά.
Αυτός της απαντάει πως αποφάσισε να μη φέρει στη ζωή ένα αθώο πλάσμα σε έναν τέτοιο σκοτεινό και άρρωστο κόσμο και καταλήγει « Ξέρω σήμερα πως πήρα την σωστή απόφαση, αλλά κάθε μέρα εύχομαι να είχα αποφασίσει διαφορετικά»…
Ύστερα έβαζα δυνατά το «Satan» των Orbital και άκουγα την εισαγωγή.
«A funny thing about Regret is, that is better to regret something you have done, than something you haven’t…»
Και μετά, ήταν και η φίλη μου η Ζ., που επέμενε στις μακροσκελείς συζητήσεις μας, πως ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος μαλάκες που αναπαράγονται, πρέπει να φτιάξουμε ανθρωπάκια που θα αντιστέκονται και θα κάνουν το καλό για τον πλανήτη και τη ζωή εν γένει.

Cut-

Έτσι ξαναγυρνάω στη Σάρα Κόννορ, το πρότυπό μου.
Αυτό το μωρό που γεννήθηκε πριν λίγες μέρες, ήταν απ΄την αρχή, από τόσο δα μικρούλι εμβρυάκι, μαχητικό και αποφασισμένο να ζήσει. Ξεκάθαρα πράγματα.
Πέρασε χίλια δυό, αλλά δεν πτοήθηκε.
Με κοιτάει με τα όμορφα ματάκια του κι εγώ σκέφτομαι όσα θέλω να του μάθω για να καταφέρει να επιβιώσει στους βάρβαρους καιρούς μας.
Η Athena με κάλεσε πριν κάμποσες εβδομάδες στο καταπληκτικό παιχνίδι, «πως φαντάζεσαι τον κόσμο το 2058». Έστω και καθυστερημένα, απαντάω τώρα.

Το μωρό μου θα είναι ήδη 50 χρονών και εγώ μάλλον θα είμαι μια χούφτα τέφρα σκορπισμένη στην θάλασσα .
Η θάλασσα. Θα έχει ανεβάσει τη στάθμη της, γιατί θα χουν λιώσει κι άλλο οι πάγοι. Η θερμοκρασία θα χει εκτιναχθεί στα ύψη . Στις μεγαλουπόλεις θα ζούν όλοι σε γυάλινα, άσχημα κτίρια με τα κλιματιστικά στο φουλ. Τα δάση θα ναι λιγοστά – εξαφανισμένα από τις πυρκαγιές. Το νερό θα είναι είδος πολυτελείας των δυτικών.
Πρέπει να της μάθω τεχνικές επιβίωσης. Να σκληραγωγηθεί σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Να μπορεί να σκαρφαλώνει βουνά, να κολυμπάει σαν ψαράκι, να στήνει τη σκηνή της στα χιόνια, να βρίσκει τροφή και νερό στην ξηρασία, να προσανατολίζεται με τα αστέρια.
Οι τροφές θα είναι μεταλλαγμένες , άρρωστες ή πλαστικές.
Πρέπει να της μάθω τα φυτά και τα δέντρα, πώς καλλιεργείς τη γή, πώς συλλέγεις τους καρπούς.
Πολλά ήδη ζώων θα χουν εκλείψει. Θλίβομαι ήδη, για τα αγαπημένα αρκουδάκια, τα πάντα…
Πρέπει να της γνωρίσω τα ζώα. Να μην τα φοβάται, να τα προστατεύει και να τα αγαπάει.
Το αυγό του φιδιού που από τώρα εκκολάπτεται, θα έχει σκάσει. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα είναι στο απόγειό τους. Κράτη φρούρια και απ έξω στρατιές προσφύγων και εξαθλιωμένων που θα αγωνίζονται για μια θέση στις χώρες της εικονικής επαγγελίας.
Πρέπει να της διδάξω έμπρακτα τι σημαίνει αλληλεγγύη. Δύσκολο έργο.
Η καταστολή θα έχει αγγίξει Οργουελιανά επίπεδα. Η πλειονότητα των μαζών, θα χαζεύει αποβλακωμένη, τεράστιες οθόνες επίπλαστης ευτυχίας και επιτυχίας. Όσοι έχουν τα μάτια τους και τα αυτία τους ανοιχτά θα είναι εχθροί του καθεστώτος. Όποιος μιλάει θα βαφτίζεται επι τόπου τρομοκράτης.
Πρέπει να της μάθω τα δικαιώματά της και πώς να τα διεκδικεί. Να κατεβαίνουμε μαζί στους δρόμους για να διαδηλώνουμε για το δίκαιο. Να είναι γενναία. Να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές. Να μην ψαρώνει.. – Πώς θα’ναι τα δακρυγόνα σε πενήντα χρόνια? Ή μήπως τότε θα χουν αντικατασταθεί από τις σφαίρες κάποιων μελλοντικών, υπαρκτών Δικαστών Ντρέντ? – Πρέπει πρώτα πρώτα να διώξω το φόβο και την προστατευτικότητα από μένα. Ποτέ να μην της πώ «Κοίτα τη δουλίτσα σου για να μην μπλέξεις».Να ψάχνει και να βρίσκει όμοιούς της, ανθρώπους δυνατούς και ανυπότακτους. Η ισχύς εν τη ενώσει-
Τα «καλά» επαγγέλματα θα μοιάζουν με κλειστές κάστες. Οι εργασιακες συνθήκες των υπολοίπων θα είναι κακοπληρωμένες, ανασφάλιστες θέσεις δεκαπεντάωρης καθημερινής σκλαβιάς. Ο συνδικαλισμός θα είναι σύντομο ανέκδοτο.
Πρέπει να γίνει εξπέρ στις νέες τεχνολογίες. Να μιλάει πολλές γλώσσες, ώστε να μπορεί να ταξιδεύει ή να ζήσει κάπου αλλού αν χρειαστεί. Να γίνει επιδέξια με τα χέρια της. Να «φτιάχνει» πράγματα. Να μπορεί οδηγεί από ποδήλατο μέχρι φορτηγό. Να είναι ανεξάρτητη, αυτόνομη, γεμάτη δεξιότητες. Να διαλέξει μόνη της τι θέλει να κάνει στη ζωή της κι εγώ να υποστηρίξω τις επιλογές της.
Ο κόσμος θα χει λαλήσει. Περίεργα εγκλήματα θα βλέπουν το φως. Στις πόλεις τα «γκέτο» θα επεκταθούν. Η βιαιότητα θα κυριαρχεί.
Πρέπει να μπορεί να αμύνεται. Να μάθει πολεμικές τέχνες, street fighting, άμυνα σε όπλα.
Οι αρρώστιες θα θερίζουν. Οι άνθρωποι θα προσπαθούν να σωθούν με το να μπουκώνονται Prozac και χάπια αδυνατίσματος.
Πρέπει να έχει καλή φυσική κατάσταση, να είναι ανθεκτική. Να μπορεί να αντιληφθεί και να ξεχωρίσει ποια είναι τα πραγματικά και επικίνδυνα ναρκωτικά.

Cut-

Ονειρεύομαι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ σε λίγα χρόνια . Θα πάρουμε και οι τρείς μας τα sleeping bags μας και θα πάμε να ξαπλώσουμε δίπλα στη θάλασσα, μακριά από τα φώτα και τη φασαρία. Ο ουρανός φορτωμένος χιλιάδες λαμπερά αστέρια. Μερικά θα πέφτουν διαγράφοντας φωτεινές τροχιές με τις φλεγόμενες ουρές τους. Τότε θα της πω και τα υπόλοιπα.
Για την αγάπη, τη μουσική, τον έρωτα, την τέχνη, την ελπίδα, την ομορφιά, όλα όσα αξίζει κανείς να ζήσει και να τα γνωρίσει.

Cut-

Συγχωρέστε μου τον λυρισμό και τον συναισθηματισμό.
Ο -συνήθως- κυνικός ποντικός, λεχωνιάζει ακόμα…


ΥΓ: Ο διποδόμυς.
Ο διποδόμυς είναι ένας πρωτοξάδερφός μου. Μοιάζει λίγο με καγκουρώ.Τα πίσω πόδια του είναι δυνατά και μακριά ενώ τα μπροστινά είναι ατροφικά και μικρούτσικα. Ζει στην έρημο. Τα φίδια είναι από τους σημαντικότερους εχθρούς του. Όταν κάποιο φίδι απειλεί τα μωρά του, ο διποδόμυς δεν καταθέτει τα όπλα. Παρά την υπεροχή του φιδιού σε μέγεθος, ο ατρόμητος ποντικούλης σώζει τα μωρά του και διώχνει τον αντίπαλο, πετώντας με τα πίσω πόδια του χώματα στα μάτια του φιδιού.