Να μαστε πάλι εδώ, σχεδόν δυό μήνες μετά την τελευταία μου ανάρτηση, με ποστ ασυνάρτητον, αλλοπρόσαλλον και βεβιασμένον…Ζητώ εκ των προτέρων την κατανόησή σας καλοί μου ιντερνετικοί φίλοι.
Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, είναι ο «Εξολοθρευτής». Και μάλιστα περισσότερο από το Νο 1, αγαπώ το «Terminator 2». Και εξηγούμαι. Δεν είναι μόνο το στόρυ που μου φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά κυρίως με καθηλώνει η συνταρακτική περσόνα της Linda Hamilton . Ο χαρακτήρας που ενσαρκώνει είναι –σας θυμίζω- η Sarah Connor. Η Απόλυτη Γυναίκα και ο Ορισμός της Μάνας. Από την πρώτη στιγμή συναρπάστηκα από τη Sarah Connor. Για χρόνια ήταν το ίνδαλμά μου.
Τσαμπουκαλεμένη, δυνατή, άγρια, μάχιμη κι ετοιμοπόλεμη, η μόνη διαυγής μέσα σ΄έναν απάνθρωπο κόσμο που την θεωρεί τρελλή . Αυτή η πανέμορφη τύπισσα, αναθρέφει το παιδί της, με μία μόνο σκέψη : Να το κάνει ικανό να επιβιώσει, όταν έρθει η αναπόφευκτη στιγμή της σύγκρουσης με τις Μηχανές. Δεν το μαθαίνει πιάνο και γαλλικά, αλλά χακεριές και χειρισμό όπλων.
Cut-
Σ΄όλη μου τη ζωή, αγαπούσα πολύ τα παιδιά – των άλλων.
Ήμουν κάθετα αντίθετος με τη σκέψη να κάνω δικό μου παιδί.
Οι λόγοι πολλοί. Τους περισσότερους εξακολουθώ να τους θεωρώ και σήμερα σωστούς, με έναν παράξενο και οξύμωρο τρόπο. Βασικά μου επιχειρήματα πχ ήταν: Μπορώ να προσομοιάσω τον Άνθρωπο μόνο με κάποιο είδος θανατηφόρου μύκητα, που εξαπλώνεται ραγδαία και καταστρέφει τον πλανήτη - κάποτε αυτό πρέπει να σταματήσει και η ανθρωπότητα να εξαφανιστεί για το καλό της Γής. - Είμαστε ήδη πολλοί. - Άν θέλει κανείς παιδιά, μπορεί να υιοθετήσει κάποιο από τα τόσα ορφανά, αντί να προσπαθεί εγωιστικά να αναπαράξει τον εαυτό του. – Δε θέλω δεσμεύσεις στη ζωή μου. – Σε τί κόσμο θα φέρω ένα παιδί? Δεν έχω δικαίωμα να το γεννήσω σ΄αυτόν τον κωλόκοσμο- κ.ο.κ
Cut-
Αυτά όλα τα λες, όταν έχεις την επιλογή. ( Μπορώ αλλά δε θέλω να κάνω παιδιά .)
Αν ένα πρωί ξυπνήσεις και για χι-ψι λόγους καταλάβεις πως έχασες το τραίνο και η επιλογή γίνεται εκ των πραγμάτων απαγόρευση, τότε τρως το φλάς.
Και θέλεις να νιώσεις την εμπειρία, αυτού που τόσες δεκαετίες σε άφηνε αδιάφορο.
Cut-
Άρχισα λοιπόν κι εγώ, κατά την προσφιλή μου συνηθεια, να συλλέγω επιχειρήματα ενάντια στα μέχρι πρότινος πιστεύω μου.
Στο «Seven», η Γκουίνεθ Παλτρόου, ρωτάει κάποια στιγμή τον ηλικιωμένο και άτεκνο συνάδελφο του άντρα της, αν σκέφτηκε ποτέ να αποκτήσει παιδιά.
Αυτός της απαντάει πως αποφάσισε να μη φέρει στη ζωή ένα αθώο πλάσμα σε έναν τέτοιο σκοτεινό και άρρωστο κόσμο και καταλήγει « Ξέρω σήμερα πως πήρα την σωστή απόφαση, αλλά κάθε μέρα εύχομαι να είχα αποφασίσει διαφορετικά»…
Ύστερα έβαζα δυνατά το «Satan» των Orbital και άκουγα την εισαγωγή.
«A funny thing about Regret is, that is better to regret something you have done, than something you haven’t…»
Και μετά, ήταν και η φίλη μου η Ζ., που επέμενε στις μακροσκελείς συζητήσεις μας, πως ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος μαλάκες που αναπαράγονται, πρέπει να φτιάξουμε ανθρωπάκια που θα αντιστέκονται και θα κάνουν το καλό για τον πλανήτη και τη ζωή εν γένει.
Cut-
Έτσι ξαναγυρνάω στη Σάρα Κόννορ, το πρότυπό μου.
Αυτό το μωρό που γεννήθηκε πριν λίγες μέρες, ήταν απ΄την αρχή, από τόσο δα μικρούλι εμβρυάκι, μαχητικό και αποφασισμένο να ζήσει. Ξεκάθαρα πράγματα.
Πέρασε χίλια δυό, αλλά δεν πτοήθηκε.
Με κοιτάει με τα όμορφα ματάκια του κι εγώ σκέφτομαι όσα θέλω να του μάθω για να καταφέρει να επιβιώσει στους βάρβαρους καιρούς μας.
Η Athena με κάλεσε πριν κάμποσες εβδομάδες στο καταπληκτικό παιχνίδι, «πως φαντάζεσαι τον κόσμο το 2058». Έστω και καθυστερημένα, απαντάω τώρα.
Το μωρό μου θα είναι ήδη 50 χρονών και εγώ μάλλον θα είμαι μια χούφτα τέφρα σκορπισμένη στην θάλασσα .
Η θάλασσα. Θα έχει ανεβάσει τη στάθμη της, γιατί θα χουν λιώσει κι άλλο οι πάγοι. Η θερμοκρασία θα χει εκτιναχθεί στα ύψη . Στις μεγαλουπόλεις θα ζούν όλοι σε γυάλινα, άσχημα κτίρια με τα κλιματιστικά στο φουλ. Τα δάση θα ναι λιγοστά – εξαφανισμένα από τις πυρκαγιές. Το νερό θα είναι είδος πολυτελείας των δυτικών.
Πρέπει να της μάθω τεχνικές επιβίωσης. Να σκληραγωγηθεί σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Να μπορεί να σκαρφαλώνει βουνά, να κολυμπάει σαν ψαράκι, να στήνει τη σκηνή της στα χιόνια, να βρίσκει τροφή και νερό στην ξηρασία, να προσανατολίζεται με τα αστέρια.
Οι τροφές θα είναι μεταλλαγμένες , άρρωστες ή πλαστικές.
Πρέπει να της μάθω τα φυτά και τα δέντρα, πώς καλλιεργείς τη γή, πώς συλλέγεις τους καρπούς.
Πολλά ήδη ζώων θα χουν εκλείψει. Θλίβομαι ήδη, για τα αγαπημένα αρκουδάκια, τα πάντα…
Πρέπει να της γνωρίσω τα ζώα. Να μην τα φοβάται, να τα προστατεύει και να τα αγαπάει.
Το αυγό του φιδιού που από τώρα εκκολάπτεται, θα έχει σκάσει. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα είναι στο απόγειό τους. Κράτη φρούρια και απ έξω στρατιές προσφύγων και εξαθλιωμένων που θα αγωνίζονται για μια θέση στις χώρες της εικονικής επαγγελίας.
Πρέπει να της διδάξω έμπρακτα τι σημαίνει αλληλεγγύη. Δύσκολο έργο.
Η καταστολή θα έχει αγγίξει Οργουελιανά επίπεδα. Η πλειονότητα των μαζών, θα χαζεύει αποβλακωμένη, τεράστιες οθόνες επίπλαστης ευτυχίας και επιτυχίας. Όσοι έχουν τα μάτια τους και τα αυτία τους ανοιχτά θα είναι εχθροί του καθεστώτος. Όποιος μιλάει θα βαφτίζεται επι τόπου τρομοκράτης.
Πρέπει να της μάθω τα δικαιώματά της και πώς να τα διεκδικεί. Να κατεβαίνουμε μαζί στους δρόμους για να διαδηλώνουμε για το δίκαιο. Να είναι γενναία. Να διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές. Να μην ψαρώνει.. – Πώς θα’ναι τα δακρυγόνα σε πενήντα χρόνια? Ή μήπως τότε θα χουν αντικατασταθεί από τις σφαίρες κάποιων μελλοντικών, υπαρκτών Δικαστών Ντρέντ? – Πρέπει πρώτα πρώτα να διώξω το φόβο και την προστατευτικότητα από μένα. Ποτέ να μην της πώ «Κοίτα τη δουλίτσα σου για να μην μπλέξεις».Να ψάχνει και να βρίσκει όμοιούς της, ανθρώπους δυνατούς και ανυπότακτους. Η ισχύς εν τη ενώσει-
Τα «καλά» επαγγέλματα θα μοιάζουν με κλειστές κάστες. Οι εργασιακες συνθήκες των υπολοίπων θα είναι κακοπληρωμένες, ανασφάλιστες θέσεις δεκαπεντάωρης καθημερινής σκλαβιάς. Ο συνδικαλισμός θα είναι σύντομο ανέκδοτο.
Πρέπει να γίνει εξπέρ στις νέες τεχνολογίες. Να μιλάει πολλές γλώσσες, ώστε να μπορεί να ταξιδεύει ή να ζήσει κάπου αλλού αν χρειαστεί. Να γίνει επιδέξια με τα χέρια της. Να «φτιάχνει» πράγματα. Να μπορεί οδηγεί από ποδήλατο μέχρι φορτηγό. Να είναι ανεξάρτητη, αυτόνομη, γεμάτη δεξιότητες. Να διαλέξει μόνη της τι θέλει να κάνει στη ζωή της κι εγώ να υποστηρίξω τις επιλογές της.
Ο κόσμος θα χει λαλήσει. Περίεργα εγκλήματα θα βλέπουν το φως. Στις πόλεις τα «γκέτο» θα επεκταθούν. Η βιαιότητα θα κυριαρχεί.
Πρέπει να μπορεί να αμύνεται. Να μάθει πολεμικές τέχνες, street fighting, άμυνα σε όπλα.
Οι αρρώστιες θα θερίζουν. Οι άνθρωποι θα προσπαθούν να σωθούν με το να μπουκώνονται Prozac και χάπια αδυνατίσματος.
Πρέπει να έχει καλή φυσική κατάσταση, να είναι ανθεκτική. Να μπορεί να αντιληφθεί και να ξεχωρίσει ποια είναι τα πραγματικά και επικίνδυνα ναρκωτικά.
Cut-
Ονειρεύομαι ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ σε λίγα χρόνια . Θα πάρουμε και οι τρείς μας τα sleeping bags μας και θα πάμε να ξαπλώσουμε δίπλα στη θάλασσα, μακριά από τα φώτα και τη φασαρία. Ο ουρανός φορτωμένος χιλιάδες λαμπερά αστέρια. Μερικά θα πέφτουν διαγράφοντας φωτεινές τροχιές με τις φλεγόμενες ουρές τους. Τότε θα της πω και τα υπόλοιπα.
Για την αγάπη, τη μουσική, τον έρωτα, την τέχνη, την ελπίδα, την ομορφιά, όλα όσα αξίζει κανείς να ζήσει και να τα γνωρίσει.
Cut-
Συγχωρέστε μου τον λυρισμό και τον συναισθηματισμό.
Ο -συνήθως- κυνικός ποντικός, λεχωνιάζει ακόμα…
ΥΓ: Ο διποδόμυς.
Ο διποδόμυς είναι ένας πρωτοξάδερφός μου. Μοιάζει λίγο με καγκουρώ.Τα πίσω πόδια του είναι δυνατά και μακριά ενώ τα μπροστινά είναι ατροφικά και μικρούτσικα. Ζει στην έρημο. Τα φίδια είναι από τους σημαντικότερους εχθρούς του. Όταν κάποιο φίδι απειλεί τα μωρά του, ο διποδόμυς δεν καταθέτει τα όπλα. Παρά την υπεροχή του φιδιού σε μέγεθος, ο ατρόμητος ποντικούλης σώζει τα μωρά του και διώχνει τον αντίπαλο, πετώντας με τα πίσω πόδια του χώματα στα μάτια του φιδιού.
Πρώτα καλωσόρισμα, μετά διάβασμα ολόκληρο ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ χαίρεται μικρό πεισματάρικο πλασματάκι, αυτό μεγαλώσει, γίνει καλό λευκό και κοψει κώλο κακούς λευκούς (εκει πολύ δουλειά να κάνει).
Αχαλίνωτος Αντιδρασέξ μίλησε! ΟΥΓΚ!
ΡΕ ΣΥ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ Η Ζ.?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΕΙΧΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΣΕ ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ!
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΤΟ 2058 ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ Σ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΝΟΗΜΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
ΘΕΩΡΩ ΠΑΝΤΩΣ ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΘΑΝΟ ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΣΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΛΛΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ...
ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΑΧΗΤΡΙΑ!
Πωωωω...κι εγώ κάτι τέτοια σκέφτομαι και φοβάμαι να κάνω παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήρα θάρρος όμως από την άποψη της φίλης σου να κάνουμε ανθρωπάκια που θα πολεμήσουν όλους αυτούς που πολεμάμε εμείς σήμερα... άραγε να αξίζει τον κόπο;
Πολύ με συγκίνησες για όλα αυτά που θα μάθεις στην εξολοθεύτρια σου :)
Φιλιά πολλά και να σας ζήσει!
Υ.Γ. Έχω κάτι κασέτες Μπρούς Λι αν θες να μάθει και κουν φου!
Εύχομαι πολλές ευχάριστες εκπλήξεις να χαρίζει το μωρουδέλι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι πολλές ευχάριστες εκπλήξεις να χαρίζει το μωρουδέλι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδερφέ μου, είσαι ο ορισμός της τρυφερότητας με το δικό σου μοναδικό τρόπο. Η λοχεία σ΄έχει χτυπήσει είς το κράνος (που δανείστηκες από τη Sarah Conor).
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέχασες να αναφέρεις την εντατική εκπαίδευση της μικρής μας πολεμίστριας στο τάβλι, και ιδιαίτερα στις ανορθόδοξες τακτικές του παππού, -σπάσιμο νεύρων, πέταγμα ζαριών κάτω απ΄το γόνατο, κόψιμο ζαριάς.
Σας φιλώ, η θεία.
ΥΓ: Τα cuts της αφήγησης γινόντουσαν για άλλαγμα και τάισμα;;;
;-D
@ Αντιδρασέξ ευχαριστώ πολλά. Μικρό πλασματάκι τρώει, χέζει, φωνάζει. Πολύ συμπαθητικό. Γονείς άυπνοι, νεύρα τσατάλια στο τίπι. Σκουό θέλει καπνίσει πίπα ειρήνης για στανιάρισμα. Μάγος δεν αφήνει. Ούγκ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Athena μου, δεν τολμώ ούτε να φανταστώ, διάφορα άλλα εφιαλτικά σενάρια για το 2058.
Την δεκαετία του ΄80, στη Βαβέλ δημοσιεύτηκε ένα κόμικ του Altuna, που λεγόταν "Διαφυγή". Καταπληκτικά διορατικός ο τύπος.
Στην κοινωνία του μέλλοντος που περιέγραφε, δημιουργούνταν ανθρώπινοι κλώνοι, για να χρησιμοποιηθούν τα όργανά τους σε μεταμοσχεύσεις. Όταν κλωνοποιήθηκε η "Ντόλυ", το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με ανατριχίλα, ήταν αυτό το κόμικ...
@ Μανιταράκι, όπως είπε κι ο Urban, αφού διάβασε το ποστ μου: Καλά, αντί να γράφεις όλ΄αυτά και να ταλαιπωρείσαι, γιατί δεν έγραφες απ΄την αρχή "Θέλω το παιδί να γίνει ο Τζέιμς Μπόντ" ... (!)
Και ο Μπρους Λή μου κάνει, συμπληρώνω εγώ. Φύλαξέ μου σε παρακαλώ εκείνες τις κασετούλες!
@ Γεία σου Hab! Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε! Αυτό το μωράκι, ήταν από μόνο του μια έκπληξη!
@ Θεία Inco! Πού είσαι εσύ βρέ!
Η λοχεία -και η αϋπνία επίσης- μας έχει ανοίξει τον εγκέφαλο στα εικοσιτέσσερα...
Για το τάβλι, εννοείται ότι το μωρό θα μαθητεύσει δίπλα στους καλύτερους GrandMasters!
Για αρχή, σας παρακαλώ να εγγράψετε το πλάσμα στο βρεφονηπιακό τμήμα του ΛουΛου...
To T2 είναι και μένα από τις αγαπημένες μου. Ίσως επειδή ο καθένας ανάλογα με την θέση του μπορεί να ταυτιστεί με έναν από τους χαρακτήρες. Και σίγορα εγώ ΔΕΝ ταυτίζομαι με τον Swargy!!!!(βασικά δυσκολέυομαι να πώ με ποιόν-νομίζω με τον σκηνοθέτη - χαχαχα!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως και εγώ δεν ξέρω αν θα ήθελα να φέρω ένα παιδί στον κόσμο, να φέρω έναν άνθρωπο δηλ, αυτήν την χρονική περίοδο και μάλιστα στην Ελλάδα. Είμαι γενικα απαισιόδοξος.
Φυσικά "η φύση βρίσκει πάντα τον δρόμο της",
και θα σε παραδεχτώ αν μου βρεις από ποια ταινία είναι αυτή η ατάκα! :)
Jurassic Park? (λέω εγώ τώρα....)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έλεγα κι εγώ μετά από την εγκυμοσύνη δε θα επανέλθεις; Το κείμενό σου εξαιρετικό, έντονα συναισθηματικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συνέχειά μας μέσα από τα παιδιά μας είναι πέρα από εγωιστικό και απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα. Είναι η νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο. Είναι ένα κομμάτι δικό μας που θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς. Είναι αυτό που μας δίνει νόημα, ένα λόγο για να συνεχίζουμε να ζούμε, να παλεύουμε για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, σα μια κληρονομιά που θ' αφήσουμε στα παιδιά μας.
Παρά το γεγονός ότι πολλά από τα σημεία του κειμένου σου αποπνέουν μια κάποια απαισιοδοξία (και πώς να μην την αποπνέουν με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας...) αισθάνομαι μια γλυκύτητα με όλα αυτά που γράφεις.
Φιλιά πολλά και καλή υπομονή για την περίοδο των επόμενων μηνών.
πρόσκληση
ΑπάντησηΔιαγραφή(στα βιαστικά, σόρυ)
Σε θυμάμαι με την κοιλιά φουσκωμένη...΄τότε στο πάρτυ που όλοι νόμιζαν πως... ο ποντικός... δεν είναι γυναίκα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ! Σαν τα ψηλά βουνά που θα της μάθεις να σκαρφαλώνει!
Το κειμενό σου δυνατό και τρυφερό συγχρόνως, αγγίζει την αλήθεια όλων αυτών που θίγει... από τις σκέψεις μιας γυναίκας σχετικά με το αν θέλει να κάνει παιδί, μέχρι το 2058 που τίποτα δεν θα ναι σαν και τώρα...
Ένα πράγμα είναι σίγουρo... ό,τι κι αν γίνει, η θέλησή σου και το πάθος σου έχει περάσει ήδη στο μικρό πλασματάκι που βρίσκεται πλάι σου.
Είσαι πολύ γλυκειά και η κόρη τυχερή! Ελπίζω να τα ξαnαπούμε και από κοντά να μας γνωρίσεις τη ζωούλα σου.
Φιλιά πολλά ποντικέ!
να σας ζήσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήαν υπάρχει η αγάπη είναι το πιο όμορφο δώρο και η καλύτερη''θρεπτικη''τροφή για να μεγαλώσει
δεν είναι ο καλύτερος κόσμος ούτε ώμος ο χειρότερος και έχει τις χαρές του....
καλημέρα και δωσε στο γλυκό σου πλασματακη
ένα φιλάκι,,,,,,,,σμουτς
@ Ηνίοχε, σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Παράξενο πράγμα πάντως, νά αποκτάς παιδί. Ακόμα δεν τό χουμε συνειδητοποιήσει απόλυτα...Όσο για το περίφημο μητρικό ένστικτο, νομίζω τελικά πως είναι κάτι που αναπτύσσεται και εξελίσσεται εκ των υστέρων, αφού γεννήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε σου κρύβω βέβαια, πως από μόνο του το γεγονός της τεκνοποιίας, σε κάνει να αισθάνεσαι σα μικρός Θεός (τί κλισέ!αλλά ισχύει!). Εννοώ δηλαδή πως νοιώθεις έντονο το συναίσθημα της δημιουργίας. Κοιτάς το μωρό και λες: "Κάτι κάναμε! Καλά τα πήγαμε!".
@ Πανόπτη μου γειά! Μόλις προλάβω να διαβάσω κανένα μπλόγκ, θα παίξω! Θένκς! Δυστυχώς ούτε τα μέιλ μου δεν προκάνω να δώ σε καθημερινή βάση, προς το παρόν! :)
@ Ceralex, ευχαριστούμε, ευχαριστούμε! Βεβαίως θα τα ξαναπούμε σύντομα από κοντά!
Καλώς εχόντων, θα έρθω στο μπαζάρ στην Κυψέλη. Γιατρού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα βουτήξω το μωρό, θα το χώσω στο μάρσιπο και θάρθουμε μαζί! (Προβλέπω να με καθαρίζει ο πατέρας της!).
@ Γειά σου καλή μου Συνομιλία! Πολλά πολλά φιλάκια του δίνω, απ΄όλους σας! Το πλάσμα σας ευχαριστεί και ανταποδίδει!
Σμάτς!χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Ο μόνος λόγος για να κάνεις ένα παιδί είναι επειδή γουστάρεις να κάνεις ένα παιδί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς όπως και με κάθε τι άλλο στη ζωή.
Το παιδί δεν το κάνεις για την ανθρωπότητα, δεν το κάνεις για το σύμπαν, δεν το κάνεις ούτε για το ίδιο το παιδί.
Το κάνεις για ΣΕΝΑ.
Για την πάρτη σου.
Πολύ όμορφη η ανάρτησή σου! (νομίζω ότι μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να εκτιμήσει τόσο τη Σάρα Κόννορ - και ακόμη περισσότερο μια μάνα).
Η μάνα, η παλιά, θα σου πει πως όλα θα έρθουν μόνα τους. Αλλά είναι μέσα στο πρόγραμμα οι ανησυχίες, οι ανασφάλειες, οι φόβοι... Πως αλλιώς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπρεπε να με έβλεπες τότε που ήθελα να τρέξω στο Παίδων την πρώτη φορά που ο μικρός ανέβασε 36.9!!!
Φιλί στην ποντικοοικογένεια κι αν βρείτε χρόνο πάρτε ένα τηλέφωνο. Εγώ δεν έχω κανένα δικό σας.
@ Γειά σου Μελάνη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ σε θέλω μάστορα...Το ερώτημα που με βασάνιζε είναι, ακριβώς, το ΓΙΑΤΙ να θέλει κανείς ένα παιδί. Ήξερα για ποιούς λόγους ΔΕΝ ήθελα τόσα χρόνια. Δεν σου κρύβω πως η κατοπινή μου επιθυμία να τεκνοποιήσω παραμένει ακόμα, εν μέρει, αδιευκρίνιστη.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να θέλει κάποιος να κάνει παιδιά. Πχ.
Για να διαιωνίσει τον εαυτό του - Για να ανταποκριθεί στα κοινωνικά στερεότυπα του "οικογενειάρχη" - Για να καλύψει την ανάγκη του να προσφέρει φροντίδα και αγάπη - Για να χαροποιήσει τους γονείς του - Για να ικανοποιήσει τον σύντροφό του - Για την εμπειρία - Για να προβάλει τις προσωπικές ανεκπλήρωτες επιθυμίες του - Για να τον γηροκομήσουν - Για να μην είναι μόνος - κλπ. κλπ.
Αυτά και άλλα πολλά είναι παράλληλα και κίνητρα και αίτια της επιθυμίας για παιδί.
Ακούγονται επιφανειακά, εγωιστικά ή υπερφίαλα αλλά καλώς-κακώς, λίγο-πολύ, το ένα ή το άλλο, ισχύουν.
Πάντως μέχρι στιγμής, με ξαφνιάζει ευχάριστα το κυρίαρχο συναίσθημα που έχω, αυτό της ικανοποίησης για τη δημιουργία. Οι γονείς - κι εγώ μαζί πλέον!- είναι περήφανοι για τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα ίσως είναι περήφανοι για τον εαυτό τους, που έφτιαξαν έναν καινούριο, μικρό άνθρωπο... Αυτήν την περηφάνια την νοιώθω ήδη, λες κι έκανα κανα κατόρθωμα, λες κι ανακάλυψα τον τροχό!(Να μη σου πώ οτι την ένοιωθα από τότε που περιέφερα καμαρωτός καμαρωτός την κοιλάρα μου!).
Ούφ! τί μπέρδεμα!
Πιάνω τον εαυτό μου να αναζητά χαρακτηριστικά μου στο πρόσωπο του μωρού και από τη μιά με κατσαδιάζω με αποτροπιασμό για τον εγωισμό μου, από την άλλη λέω μέσα μου "Ρε λες τελικά να πάρει λίγο κι από μένα?"!
@ Daria, πολύ χαίρομαι που επισκέπτονται και οι μανούλες την ποντικότρυπα!
Εγώ δεν έχω πάθει ντελίριο άγχους - ακόμα! Με κάποιον παράξενο τρόπο, νομίζω πως το μωρό θα είναι άτρωτο σε ασθένειες και διάφορα "κακά"(!). Του στέλνω θετικό κάρμα, του κάνω ρέϊκι και τέτοια...ΌΟοομμμμμμμμμ!!!
(Πλάκα κάνω!. Εντάξει, ανησυχώ, αλλά με μέτρο. Περισσότερο με τρομάζουν όσα θα αντιμετωπίσει όταν μεγαλώσει.)
'Οπου νάναι σαραντίζουμε και οπωσδήποτε θα βρεθούμε κιόλας. Μας λείψατε!
αν και ψιλοκολάει στο να διαιωνίσει τον εαυτό του, είναι και το να πετύχει (και δεν εννοώ επαγγελματικά) όσα δεν πρόλαβε ο ίδιος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε χαίρεται, ΤΡΙΠ...
Ακριβώς! Αυτό εννοούσα Αντιδρασέξ μου, "να προβάλει τις προσωπικές ανεκπλήρωτες επιθυμίες". Σόρρυ! Η σαφήνεια δεν είναι το στοιχείο μου τώρα τελευταία...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Μισότρελλος ο Σκουίκυ- Καλά κρασιά)
Πάντως η τρέχουσα ανεκπλήρωτη επιθυμία μου, είναι ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ένα συνεχόμενο τρίωρο...Μπουχουχουχου.....
ΑΥΤΟ νομίζω ότι το μικρό το εκπληρώνει ήδη αντί για σένα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή