Σπλατεριές

Άλλος το βλέπει και φρικάρει, άλλος το βλέπει και του ανοίγει η όρεξη.
Άντε, καλό μας Πάσχα και καλή Ανάσταση .

(αυτήν προσδοκά και το αρνί)

Ο Κύριος Φουσκομάγουλος

Γειά σας και πάλι αδέρφια μου!

Θα σας παρουσιάσω σήμερα τον Κύριο Φουσκομάγουλο.

Ο Κύριος Φουσκομάγουλος ήταν ένα μωρό σκιουράκι. Πριν δυό χρόνια, το βρήκε ο σύντροφος του ποντικού πεταμένο στο δρόμο και ημιθανές και το έφερε στη φωλιά να το περιθάλψουμε.

Ήταν τόσο μικρούλης που χώραγε σε ένα κουτάλι. Γκριζούλης, με πέντε μαύρες λωρίδες να διασχίζουν το κορμάκι του, με μια ουρίτσα που μόλις άρχισε να φουντώνει, έτρεμε εξουθενωμένος, με τα ματάκια κλειστά και τη μυτούλα του ματωμένη.

Προσπαθήσαμε να το ταίσουμε, του δώσαμε γάλα, λιωμένα αμύγδαλα και νεράκι. Του βάλαμε μάλλινα ρουχάκια και φύλλα σ’ ένα χαρτόκουτο για να χωθεί να κοιμηθεί. Τη νύχτα, όσο το σκιουράκι ξεκουραζόταν, ψάξαμε πυρετωδώς για πληροφορίες στο ίντερνετ.

Η ράτσα του λεγόταν tamias minimus και ευδοκιμούσε στην Αμερική.

Επειδή η Αμερική μας έπεφτε λίγο μακριά, ρωτήσαμε στο κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων στην Αίγινα, αν θα μπορούσαν να τον αναλάβουν. Από κει μας είπαν πως είχαν κι άλλα τέτοια ζωάκια και τα κρατούσαν σε κλουβί. Είδαμε τα κλουβιά σε φωτογραφίες, μικροσκοπικά και άθλια . Η ιδέα να τον κλείσουμε φυλακή δε μας άρεσε καθόλου.

Κάποια άλλη φιλοζωϊκή εταιρεία που ρωτήσαμε, μας είπε να μην τον ελευθερώσουμε γιατί κινδύνευε η φυσική ισορροπία (!!!!). Αυτό πάλι! Είναι γνωστό πως ο μεγαλύτερος εχθρός της φυσικής ισορροπίας είναι ο άνθρωπος. Καταλήξαμε πως λέγανε μαλακίες. Δεν ήταν δά και είκοσι ζευγάρια σκίουροι , που θα γεννοβολάγανε και θα κατακλύζανε την ένδοξη ελληνική μας ύπαιθρο! Ούτε κανας κροκόδειλος ήταν!

Στις βδομάδες που πέρασαν, ο σκίουρος δυνάμωσε πολύ. Γινόταν ένα πανέμορφο πλάσμα. Όσο λείπαμε απ΄την ποντικότρυπα, τον βάζαμε (δυστυχώς) σε κλουβί πουλιών που δανειστήκαμε, για να μην τον χάσουμε και τον πατήσουμε κατά λάθος. Ήρθε και το καλοκαίρι και οι διακοπές… Δυο άγια παιδιά και φίλοι, ανέλαβαν τη φροντίδα του. Του αφιέρωσαν ένα ολόκληρο δωμάτιο στο σπίτι τους. Του έβαλαν σκοινάκια για να σκαρφαλώνει και να εξασκείται, φυτά, ξυλάκια και κλαδιά και ο σκιουρίτσος ήταν στην καλύτερή του. Σωστό αγριμάκι και μεγάλος καβάτζας. Νομίζαμε ότι καταβρόχθιζε τον άμπακο, αλλά αυτός έπαιρνε τα φαγάκια του και τα αποταμίευε για τις δύσκολες ώρες του χειμώνα.

Το ένστικτο των ζώων είναι κάτι το απίστευτο. Γέμιζε τα μαγουλάκια του σποράκια ( εξού και το όνομά του), που τα έκρυβε στα πιο απίθανα σημεία με τάξη και μέθοδο. Αλλού τα φουντούκια, αλλού τα αμύγδαλα, αλλού οι ηλιόσποροι.

Η πιο αστεία φάση ήταν όταν σκαρφάλωνε στους ώμους και στο κεφάλι των παιδιών και πήγαινε να κρύψει τους σπόρους του στις αλογοουρές τους. Μετά από λίγο που επέστρεφε με καινούριες προμήθειες, έψαχνε μανιωδώς στα μαλλιά τους να βρει την καβατζούλα του κι όταν δεν την ανακάλυπτε κοιτούσε έκπληκτος γύρω γύρω, με ειλικρινή απορία ζωγραφισμένη στο μουσούδι του. ( «Τι διάολο! Αφού εδώ έκρυψα τα φαγάκια μου!»).

Πέρασε έτσι όμορφα και το καλοκαίρι κι έπρεπε να βρούμε μέρος να τον ελευθερώσουμε, πριν πέσει σε χειμερία νάρκη.

Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, ανεβήκαμε στην Πεντέλη όλοι παρέα, μαζί κι ο Κύριος Φουσκομάγουλος. Στο κατακαμμένο και γκρίζο βουνό, βρήκαμε τελικά ένα σημείο, αρκετά μακριά από σπίτια και δρόμους, με ένα ποταμάκι και αρκετά δέντρα, πρώην βάση (?) ή κάτι τέτοιο του στρατού.

Όσο πλησιάζαμε, ο Φουσκομάγουλος είχε παλαβώσει. Οι μυρωδιές των δέντρων και της φύσης τον είχαν βαρέσει στον εγκέφαλο. Πιστεύαμε πως θα του λείψουμε και θα δίσταζε να μας αποχωριστεί, αλλά ήμασταν μακριά νυχτωμένοι! Με το που ανοίξαμε την πόρτα του κλουβιού, ο σκίουρος σάλταρε έξω και σκαρφάλωσε στα δέντρα στο λεπτό. Κάναμε πικ-νικ και τον παρακολουθήσαμε για λίγο να τρέχει ολόχαρος στα πέριξ. Του αφήσαμε και μια σακούλα σπόρους για προμήθειες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, με σφιγμένη την καρδιά.

Αυτά τα ζωάκια μπορούν να ζήσουν αρκετά χρόνια θεωρητικά. Σε συνθήκες ελευθερίας μέσος όρος ζωής είναι δύο χρόνια, γιατί έχουν κάμποσους εχθρούς ( πουλιά, κουκουβάγιες, φίδια κλπ ) .

Τις επόμενες βρομάδες, οι φίλοι μας έβρισκαν ακόμη μικρούς σωρούς από σποράκια, στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού τους ( μέσα στα συρτάρια, κάτω από μαξιλάρια, κάτω από το κρεββάτι κλπ).

Το χειμώνα χιόνισε και αναρωτήθηκα αν άντεξε το κρύο.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας ( γιατί αυτό το blog είναι ηθικοπλαστικού περιεχομένου όπως θα έχετε καταλάβει ) :

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια ζωάκι στο κλουβί.

Σκουί!

Παζάρι Αλληλεγγύης

Σάββατο 19/4/2008
από τις 10 το πρωί στα Προπύλαια.

Bazaar βιβλίων, κοσμημάτων, κεριών, διακοσμητικών κλπ
Κουκλοθέατρο
Δρώμενα

Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση
της Πανευρωπαϊκής Συνάντησης Αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας
Αθήνα 9-10-11 Μάη 2008

Μπορείτε να προσφέρετε πράγματα για το παζάρι,
τα οποία συγκεντρώνονται ήδη τα απογεύματα
στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13).

Ανοικτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας και Ενάντια στην Καταστολή στην Τσιάπας

"Knocking 'Em Down In The City"

Μετά από απαίτηση των χιλιάδων αναγνωστών μου και αφού εμπνεύστηκα από το σχετικό ποστ του Αντίδραση & sex, θα σας πω τώρα μια από τις άπειρες μικρές και πονεμένες ιστορίες μου.

Ήταν καλοκαίρι του 1996, εαν ενθυμούμαι καλώς. Ήταν μια ωραία χρονιά.

Εκείνα τα χρόνια, του περασμένου αιώνα, άρχιζαν δειλά δειλά να εμφανίζονται μερικά από τα πιο καταξιωμένα πλέον στη συνείδηση των νέων, φεστιβάλ στην Ελλάδα. Το φεστιβάλ της Βαβέλ, του περιοδικού «Σινεμά», το indie-festival, το Rockwave…

Αυτό το τελευταίο, το περιμέναμε πώς και πώς, γιατί πού αλλού θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τόσα μεγάλα συγκροτήματα μαζεμένα! Μέρα-νύχτα ακούγαμε Rock-fm ( ή μήπως Ρόδον?),με το δάχτυλο στο καντράν του τηλεφώνου, μπας και κερδίσουμε καμιά προσκλησούλα και γλιτώσουμε κανα φράγκο. Όπερ και εγένετο.

Μια και δυό λοιπόν, εκείνο το ζεστό μεσημέρι, κατηφορίζαμε μιλιούνια κόσμος για τη Δραπετσώνα. Φρικιά, χιπιά, μεταλλάδες, πάνκηδες, γκοθάδες, μαλλιάδες και ξυρισμένοι, σπιντάτοι και νταγκλαρισμένοι, με σανδαλάκια και με αρβυλάκια, με μπυρίτσες και νεράκια, είκοσι χιλιάδες άτομα, κατεβαίναμε προς το χώρο του φεστιβάλ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που μου άφησε εκείνο το πρώτο Rockwave ( Rock of Gods το λέγανε τότε) .

Στην άκρη του πουθενά, σε ένα τοπίο καραφλό, βιομηχανικό, πάνω σε μια πελώρια αποβάθρα, από την μια μεριά η σκηνή και από την άλλη η θάλασσα. Και καράβια να περνάνε στο βάθος, με τα φώτα τους να λαμπυρίζουν καθως νύχτωνε.

Κάτι το γήρας, κάτι τα τόσα Rockwave που ακολούθησαν, οι μόνοι καλλιτέχνες που θυμάμαι με σιγουριά από κείνο το πρώτο αείμνηστο φεστιβάλ , είναι ο Moby και ο Iggy Pop.

Τον μεν Moby τον θυμάμαι γιατί μας ξάφνιασε ευχάριστα, παίζοντας και «ροκάροντας» σκληροπυρηνικά ( τότε τον είχαμε για λίγο φλούφλη ) .

Τον δε Iggy, θα μου τον θυμίζει για πάντα το πηγούνι μου.

Αφού τελείωσε ο Moby και κάτσαμε να ξαποστάσουμε από το τρελό χοροπηδητό, βγαίνει στη σκηνή ο δικός μου νωρίτερα απ΄ότι περίμενα. Για κακή μου τύχη, είχα πάει για κατούρημα? για μπύρα? για να βρώ κανα γνωστό? Θα σας γελάσω. Πάντως δεν ήμουν στο κατάλληλο σημείο όταν ξεκίνησε. Δηλαδή δεν ήμουν πρώτο τραπέζι πίστα, στην πρώτη γραμμή κάτω από τη σκηνή, όπως το συνηθίζαμε με τα συντρόφια μου-τα οποία παρεμπιπτόντως είχα χάσει μέσα στο γενικό χαμό-.

Αρχίζει ο Iggy να παίζει, αρχίζω κι εγώ να χώνομαι, να στριμώχνομαι, να τσαλαπατιέμαι για να προωθηθώ πιο κοντά. Παράλληλα με το χώσιμο, έπεφτε και το σχετικό κοπάνημα-παύλα-χορός-πάυλα – χεντμπάνκινγκ.

Δεν πρόλαβε ο αηδός να ολοκληρώσει ένα τραγούδι, και μπάμ ! του΄ρχεται μια μποτίλια στο κρανίο, δώρο από το αφιονισμένο κοινό. Τον παίρνουνε τα αίματα, αλλά αυτός αμάσητος. Όχι μόνο δε σταματάει τη συναυλία, αλλά πορώνεται χειρότερα , ουρλιάζει, χοροπηδάει, αλωνίζει τη σκηνή ωρυόμενος, ματωμένος και ημίγυμνος. Και κάνει τη μοιραία κίνηση . Στριφογυρνάει με όλη του τη δύναμη το μικρόφωνο κρατώντας το απ΄το καλώδιο και το εκσφενδονίζει στο πλήθος.

Μπορείτε τώρα να φανταστείτε ποιος ήταν ο γκαντέμης μέσα σε είκοσι χιλιάδες κόσμο, που το ‘φαγε στη μούρη…

Ναι λοιπόν! Εκεί που είχα βρεί μια θεσούλα και κοπανιόμουνα ανέμελος, νιώθω να τρώω την αόρατη υπεργροθιά, το βιονικό σφυρομπούκετο. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντίλι. Σταματάω αποσβολωμένος το χορό, βλέποντας αστεράκια και το Χριστό φαντάρο και κοιτάω γύρω μου να καταλάβω από πού μου ήρθε και κυρίως τι μου ήρθε.

Is it a bird? Is it a plane?

Μπά!

Γύρω μου κάτι κοπελίτσες και κάτι πιτσιρικάδες που χορεύανε πόγκο. Δεν μου γέμιζαν το μάτι για αυτουργοί μπουνιάς ή αγκωνιάς τέτοιου βεληνεκούς. Αλλά πάλι? Τι διάλο!

Με τα πολλά, μετά από κανα πεντάλεπτο, ακούω τους πιτσιρίκους πίσω μου:

-« Ρε μαλάκα ! Ένα μικρόφωνο!»

-«Ναι ρε μαλάκα! Είναι αυτό που πέταξε ο Iggy προηγουμένως!»

-«Μαλάκαααα σουβενιιιίρ!!»

Το μυστήριο του μεταφυσικού μπουκέτου, λύθηκε.

Την υπόλοιπη συναυλία κουτσά-στραβά την έβγαλα, κρατώντας παράλληλα το σαγόνι μου.
Το μάτι μου και τα δόντια μου -πάλι καλά- δεν τα πέτυχε το ιπτάμενο μικρόφωνο.
(Αλλιώς ή γκαβός θα’μουν σήμερα, ή φαφούτης ).

Την άλλη μέρα το πρωί, φεύγαμε με την παρέα μου για διακοπές.

Η σεξουαλική μου ζωή εκείνο το καλοκαίρι καταστράφηκε ολεσχερώς , γιατί το σαγόνι μου ήταν για τους επόμενους δύο μήνες μπλέ και πελώριο.

Όλοι με μπερδεύαν με τον Γκμόχ.

Φωτογραφία ντοκουμέντο:
Εδώ ο Ίγγης αυτοσυγκεντρώνεται , για να μπορέσει να με πετύχει

ΥΓ : Το πιο άδικο πάντως ήταν, ότι το λάφυρο παρόλο που δικαιωματικά μου ανήκε, το σουφρώσαν οι πιτσιρικάδες.

Αυτά για σήμερα.

Περισσότερες ιστορίες γκαντεμιάς, τρέλας και κορδέλας , στα επόμενα τεύχη μας.

Who is who

Επιτέλους, αυτό το ιστολόγιον, ξαναβρίσκει λόγο ύπαρξης στην σύντομη και μίζερη ζωή του.
Λεύκωμα!!! Γιούπυ! Θα παίξουμε!

Με κάλεσε η Ιnco που την κάλεσε η Αθηνά και η Mane-tarious και η Στάσσα.

Γράφω κι εγώ λοιπόν, με τα άλλα παιδάκια.

Όνομα:
Σκουίκυ Τοακακοκαλοποντίκι.

Γενέθλια:
Αργούν ακόμα.

Ζώδιο:
Μαϊμού κατά τους κινέζους (ποντικομαϊμού).

Χρώμα μαλλιών:
Γκρί-Καστανόν τρίχωμα.

Χρώμα ματιών:
Αλλοίθωρον, Μπλέ και Γουρλομάτικον.

Έχεις ερωτευτεί ποτέ?
Ναι, τον Ρατατούη, αλλά τώρα που έγινε διάσημος, δε με θέλει.

Είδος μουσικής που ακούς:
Psycedelic trance και Τερλέγκα.

Άγαπημένος Χαρακτήρας Disney-Warner Bros:
Ο Πασχάλης ( χαζός και αθώος ) .
Επίσης οι Τσίπ και Ντέηλ!

Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά?
Ο Σάμυ.

Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
Σκουίκ-μιόμ-μιόμ.

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Τσιγαράκι?

Τί έχεις στον τοίχο σου?
Ποντικοπαγίδες. Κεφάλια από γάτες.

Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου?
Κεφάλια Γραβιέρα.

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες?
Γαμώτο! Πάλι μου έσπασαν τα μουράνο!

Αγαπημένος αριθμός:
0, zero, κουλούρι.

Αγαπημένο όνομα:
Μπάντ Μαδερφάκερ.

Τα χόμπι σου:
Ροκάνισμα, Τρόχισμα δοντιών, Βουτιές στο λάδι, Κλέψιμο αυγών, Κωλοτούμπες στους αγρούς και στα τριφυλλάκια.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα?
Στη Τζαμάϊκα.

Μια ευχή για το μέλλον:
Καλούς απογόνους.

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες?
Στα sixties, στο Σαν Φραντζίσκο.

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Τα ρουμπίνια μου και τα μπριγιάν μου! (και τα μασούρια με τις χρυσές λίρες). Θρασύς και φιλοχρήματος ο πόντικας.

Αγαπημένο λουλούδι:
Παπαρούνα η Αφγανική.

Αγαπημένη παλιά σειρά:
ΣΤΡ.ΠΖ 96, Ε ΕΣΣΟ, σειρά 244 ( παλιοσειρά ).

Αγαπημένη ταινία:
Συνήθως όταν τρώω, μου λένε «καλά, ταινία έχεις?». Δεν ξέρω τι εννοούν.

Αγαπημένο τραγούδι:
Smack my bitch up ( με παράλληλη παρακολούθηση του video clip, απαραιτήτως ).

Aγαπημένο βιβλίο:
Η φάρμα των ζώων.

Αγαπημένο ζώο:
Σκίουροι, κουνέλια και λοιπά τρωκτικά της οικογενείας μου.

Αγαπημένο ρούχο:
Κελεμπιά.

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Nan Goldin, Sebastiao Salgado, Joel-Peter Witkin, Enki Bilal, Thomas Ott, κλπ,κλπ

Αγαπημένο χρώμα:
Μώβ.

Αγαπημένο φαγητό:
Γκρίκ φέϊμους μουζάκα, βέρι νάις σουβλάκι γουίθ τζατζίκι, και φυσικά τυράκι.

Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι?
Αν και ποντικός, με τον Κλάρκ Γκέϊμπλ, τον γάτο του EDIKA, ή με την Λουκρητία του Αρκά.

Κακή συνήθεια:
Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή, ως γνωστόν, είναι ή ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουν. Αλλά τι να κάνεις…
Έξις, Δευτέρα φύσις.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Αισιόδοξος και χαρωπός.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
-«Είστε αναποφάσιστος?»
-«Και ναι και όχι».

Συνηθισμένη ατάκα:
Φάγαμε και σήμερα…

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις, αν δεν έκανες αυτήν που κάνεις τώρα:
Υπεύθυνος εργαστηρίου , για πειράματα σε ανθρώπους .

Μεγαλύτερος φόβος:
α)Τα σαγόνια του καρχαρία.
β) Οι κατσαρίδες ( μπλιάξ ).

Η καλύτερη pizza:
Η πίτσα Ριμανίας.

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…:
Δείξε μου το σκύλο σου, να σου πώ ποιος είσαι.

Και τελευταία η ερώτηση must που συμπλήρωσε η Incontinentia

Άν δεν ήσασταν αυτό που είστε, τί θα θέλατε να είστε?:
Λέων ( το ποντίκι που βρυχάται ).

Με τη σειρά μου, πασάρω το λεύκωμα σε Urban, Αντίδραση και σέξ ,Marvin και Σακουλάκη.
Να γυρνάει!

Παιχνίδια ολυμπιακά. Για μεγάλα παιδιά.

Ε όχι ρε μαλάκα μου!
Βρέθηκε η εθνική μας ομάδα άρσης βαρών ντοπαρισμένη!!??!!
Ε όχι! Βγαίνω απ΄τα ρούχα μου.
Δεν το πιστεύω!
Πέφτω απ΄τα σύννεφα!

Πού πήγαν τα αγνά ιδεώδη μας και το αθάνατο αρχαιοελληνικό Ολυμπιακό μας πνεύμα?
Τί κάνει το κράτος? Τί κάνει η εκκλησία μας? Τί κάνει ο Μίνως Κυριακού?

Εκτός πάλι άν όλα αυτά είναι μια σκευωρία των οχτρών του Ελληνισμού και των σιωνιστών.
Η αλήθεια όμως θα λάμψει! Μην πτοείσθε αδέρφια μου!
Οι αθλητές μας θα ξανακάτσουν κάτω απ΄τη μπάρα και στο Πεκίνο θα σαρώσουμε τα χρυσά.

Μονάχα μη βάλετε στην ομάδα τον Κόκκα, γιατί κινεί τις υποψίες...

Γνωστός αθλητής-πολιτικός, τρομοκρατεί αθώες γραίες,
επιδεικνύοντας τα καταστροφικά αποτελέσματα των στεροειδών.

Πάμε για ποδήλατο ?

Λένε ότι το σέξ είναι σαν το ποδήλατο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν ξεχνάς πώς να το κάνεις.
Για το σεξ μπορώ να σας πω πολλά. Για το ποδήλατο πάλι, όχι.
Βλέπετε όταν ήμουνα μικρός, η ποντικογιαγιά μου δεν με άφηνε να παίζω έξω. Η λεωφόρος που περνούσε μπροστά απ΄την φωλιά μας, ήταν καρμανιόλα. Στον στενό και μακρύ διάδρομο της πολυκατοικίας με τα 427 διαμερίσματα, τα ποδήλατα δεν χώραγαν ούτε να στρίψουν, ούτε να τσουλήσουν.
Όταν μεγάλωσα αρκετά, προσπάθησα να μάθω μηχανάκι. Τζίφος κι αυτό! Προσέφερα άφθονο γέλιο σε πεζούς και οδηγούς, μιας και σε κάθε φανάρι έπεφτα κάτω μαζί με το μηχανάκι.
(Ξέχναγα να κατεβάσω τα πόδια όταν σταμάταγα)
Μετά απ΄όλα αυτά, μάζεψα ντροπιασμένος τ΄αυτιά μου και πήρα διαζύγιο απ΄ τα δίκυκλα δηλώνοντας ανηκέστως ανισόρροπος.

Αυτό το γεγονός με έχει σημαδέψει έκτοτε. Το ότι δεν ξέρω ποδήλατο, είναι για μένα μια αναπηρία, ένα στίγμα, μια ντροπή ρε αδερφέ.

Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά και πού θέλω να καταλήξω...





Η παραπάνω εισαγωγή , ήταν στην πραγματικότητα μια πρόσκληση , πρόκληση και παράκληση.
Την Κυριακή 6 Απριλίου, διοργανώνονται πανελλαδικά αρκετές πορείες με ποδήλατα, σαν διαμαρτυρία για την άθλια αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν στο ποδήλατο το κράτος και οι επίσημοι φορείς.
Επειδή εγώ όπως σας προείπα, κωλύομαι να συμμετέχω, παρακαλώ όσους πιστεύουν σ΄αυτό το όμορφο και φιλικό στο περιβάλλον και στο χρήστη μέσο, να πάνε με τα ποδηλατάκια τους και να κάνουν μια ορθοπεταλιά και για μένα...
Και πού είστε. Μετά την πορεία, θα ακολουθήσει street party . Αμφιβάλει κανείς πως θά ΄ναι σούπερ???